Τους Annihilator τους γνώρισα στο αμάξι ενός φίλου μου, ένα Σαββατόβραδο που πηγαίναμε στα Village Cinemas στο Ρέντη (για να φάμε άκυρο από γκόμενες). Έπαιζε ένα mix tape και κάποια στιγμή στα φανάρια της Πέτρου Ράλλη, σκάει το Crystal Ann και καπάκι το Alison Hell. "Ώπα λέω, τι αποκάλυψη ήταν αυτή!!!" Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και πως ζωγραφίζει τόσο γαμάτα αυτός που παίζει την κιθάρα. Εκεί στην Πέτρου Ράλλη, ο Jeff Waters έγινε ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, σχέση που πήγε σε επίπεδο οπαδισμού (Petrucciδες και Mustainιδες σας ψάχνουμε ρε...).
Το πρώτο άλμπουμ όμως ήταν η κασέτα με το Set the World on Fire. Η πιο εμπορική, mainstream, ξεδιάντροπα ξεπουλημένη στροφή στο τρίτο άλμπουμ της μπάντας μετά τους ογκόλιθους Alice in Hell και Never, Neverland. Συμφωνώ εγώ με αυτούς τους ισχυρισμούς; Εννοείται πως όχι κι όσοι τα πιστεύουν αυτά, τους ψάχνουμε κι αυτούς.
Το Set the World on Fire είναι τεράστιο άλμπουμ, γεμάτο με heavy ύμνους κι ας μην είναι thrash. Χεστήκαμε πατόκορφα, δηλαδή τι... υπέγραψε κανένα συμβόλαιο ο Καναδός πως πρέπει να παίζει μόνο thrash? Από την αρχή που σκάει η τρελή γκρουβιά Set the World on Fire, o δίσκος γαμάει πέργκολες. Έχει την κομματάρα Snake in the Grass (η heavy metal απάντηση στην λαϊκάτζα "Στην υγειά της αχάριστης") και τον εθνικό ύμνο για όλους τους απανταχού σκακιστές στον κόσμο Knight Jumps Queen.
Μία σωστή heavy metal μπάντα ξέρει να γράφει συναισθηματικά λυρικά κομμάτια (a.k.a μπαλάντες) που σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, σαν το Phoenix Rising. Και το Sounds Good to Me, αλλά ο Φοίνικας έχει άλλη χάρη, ειδικά για τους λάτρεις της Κορυδαλιώτικης ομαδάρας, της Προοδευτικής που θα γυρίσει μία μέρα στα μεγάλα ποδοσφαιρικά σαλόνια και θα βαφτούν οι γειτονιές πάλι βυσσινί.
Το άλμπουμ κλείνει με ένα ακόμη σχιζοφρενικό κομμάτι, το Brain Dance, πανέξυπνη σύνθεση από τις πολλές που μου έχει χαρίσει ο τεράστιος (κι ας έχει τα κολλήματά του) Waters.
No comments:
Post a Comment