Το Strings to a Web το θεωρώ το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ των Rage (την ώρα που γράφω αυτό το post, δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη για το Wings of Rage). Από εκεί και πέρα η μπάλα κάπως χάθηκε, η αλλαγές στα μέλη για πολλοστή φορά, η gimmick επανένωση των Refuge, η τριβή με τον χρόνο, ο κορεσμός των οπαδών, όλα τα συνηθισμένα πράγματα που συμβαίνουν.
Στο Strings υπάρχει ακόμη μία φρεσκάδα, ο Smolski με τον Peavy έγραψαν κάποια πολύ καλά κομμάτια (για την τότε εποχή τους), όπως τα εναρκτήρια Edge of Darkness και Hunter and Prey. Δύσκολα θα έμπαιναν σε best of (με δεδομένο ότι η μπάντα έχει στον κατάλογό της ένα σκασμό αριστουργήματα), αλλά λειτουργούν σαν ένα πολύ καλό ορεκτικό.
Το κύριο πιάτο είναι το Empty Hollow, που παρουσιάζεται σε πέντε μέρη, με την συμβολή της Lingua Mortis ορχήστρας. Ο Smolski έδωσε και πάλι συνθετικά ρέστα, μας πήρε τα σώβρακα. Το Empty Hollow έχει φοβερά συγκινητικές στιγμές για τυπάδες σαν κι εμένα που την βρίσκουν με κλασσικούς ήχους. Η ενορχήστρωση κι η παραγωγή σπάνε μπανιέρες και δίνουν ένα δυνατό αποτέλεσμα στις ήρεμες κι άγριες στιγμές της μουσικής σουίτας.
Δεν θα είχα πρόβλημα αν το άλμπουμ έκλεινε εκεί. Αλλά ούτε έχω πρόβλημα που δεν κλείνει εκεί, κι έχουν βάλει ακόμη πέντε τραγούδια για επιδόρπιο. Τα οποία έχουν κάτι να πουν, ακόμη μία φορά - δεν μπαίνουν σε best of - αλλά μία άλφα ποιότητα την κουβαλούν. Αγαπημένα από την πεντάδα που κλείνει το άλμπουμ, το Saviour of the Dead και το Tomorrow Never Comes, με ωραία στυλάτα ριφ - made by Rage - τη φωνή του Peavy σε τρελά κέφια και τον (έπαιξα σε τρία άλμπουμ) André Hilgers να τιμάει την βαριά φανέλα του drummer (έχουν περάσει ιερά τέρατα από τη θέση) τις μπαγκέτες και τις μπότες, με σωστό στακάτο αφηνιασμένο ρυθμό, όπως αρμόζει στη μουσική της μπαντάρας.
No comments:
Post a Comment