Ότι θα έβγαζαν δεύτερο δίσκο οι British Lion δεν το περίμενα. Είχα φανταστεί πως ο Harris έκανε την καβλάντα του με τα φιλαράκια του από την pub, έβγαλαν τον πρώτο δίσκο, έδωσαν και μερικά live μεταξύ συγγενών και φίλων, κύλησε η φάση ωραία. Μετά το διάλλειμα περίμενα πως θα εστιάσει στους Maiden για να δώσει νέα έπη στην ανθρωπότητα. Αλλά από φαίνεται τον έκαιγε ο κώλος του κι ήθελε να το δηλώσει με το Burning.
Η άμεση σύγκριση του The Burning με το προηγούμενο, φέρνει νικητή το δεύτερο άλμπουμ. Πολύ δυνατό άλμπουμ, το βάζω να παίζει και γουστάρω κι ας τραγουδάει ο "λίγος" Richard Taylor. Δεν ξέρω τι παίζει με τη φωνή του, αλλά βγάζει μία απροσδιόριστη "αδυναμία", την ακούω και νοιώθω πως πρέπει να πάω να βοηθήσω, να σπρώξω λίγο στην ένταση, κάτι να κάνουμε για το παλικάρι.
Λεπτομέρειες μπροστά στις φοβερές συνθέσεις του άλμπουμ. Σύμφωνα με τα credits, έπεσε ομαδική δουλειά, με τους Taylor/Roberts/Harris να έχουν το κύριο βάρος, αλλά και τον Leslie/Roberts να συμμετέχουν κι αυτή. Κι είναι όμορφη φάση να βλέπεις έναν τιτάνα μουσικό να συνεργάζεται με ίσους όρους με καλλιτέχνες που δεν τους ξέρει (κυριολεκτικά) ούτε η μάνα τους.
Η μουσική κατεύθυνση από το ντεμπούτο δεν έχει αλλάξει, παράγοντας που δεν με χάλασε καθόλου. Αυτή τη φορά δεν βρήκα Maidenικά ίχνη στα κομμάτια (πέρα ένα οοο οοοο οοοοο στο Last Chance), αντιθέτως ήταν καθαρές 70s βρετανικές hard rockiές από αυτές που αρρέσουν στον Αρχηγό (UFO κι έτσι). Γεμάτο κομματάρες, με αγαπημένα το Last Chance, το Spit Fire και το City of the Fallen Angels.
Kudos στον μεγάλο Steve που αφήνει τα σαλόνια του Champions League για να παίξει μπαλίτσα και στα ερασιτεχνικά και να μαγέψει κόσμο με την τεράστια μουσική ευφυΐα του.
No comments:
Post a Comment