Μεγάλος φαν των guitar heroes δεν ήμουν ποτέ. Χαίρομαι με την υπαρξή τους ως ένα εναλλακτικό άκουσμα για γερές δόσεις εξάχορδης, αλλά ποτέ δεν κάηκα συλλέγοντας κι ακούγοντας φανατικά δισκογραφίες Σατριγιάννηδων, Βάηδων ή τον πολυπαραγωγικό Κουβαδοκέφαλο (ο τυπάς έχει πάνω από 300 κυκλοφορίες, δεν βγαίνουν τα νούμερα). Το βασικό πρόβλημα με τους ήρωες της κιθάρας είναι ότι δισκογραφούν σαν τα κουνέλια. Δεν τους προλαβαίνεις. Κάθε τρεις και λίγο, άλμπουμ. Χώρια οι συνεργασίες, τα guest, τα side projects, είναι φάση που άπαξ κι αποφασίσεις να γίνεις φανατικός οπαδός τους, ξεχνάς ότι άλλο συγκρότημα ή καλλιτέχνη, δηλώνεις παραίτηση από τη δουλειά, χωρίζεις, σταματάς κάθε δραστηριότητα κι ακούς τις δαιδαλώδεις δισκογραφίες τους από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Εξαίρεση δεν αποτελεί ο συμπαθής (είναι?) Σουηδός Yngwie, που στα 21 του ξεκίνησε τη σόλο δισκογραφία για να διδάξει στα πλήθη το νεοκλασσικό shredάρισμα, παίζοντας απίστευτη κιθάρα και γράφοντας έπη (έχει γράψει κι ένα κάρο ανούσιες μπούρδες, αλλά εμείς κρατάμε κι αγαπάμε τα έπη).
Το Rising Force, είναι iconic δίσκος με όλη τη σημασία. Το κλασσικό εξώφυλλο με την πολυπόθητη Fender (εγώ θέλω και την κοπέλα που την κρατάει αν και τώρα θα είναι λίγο μπαμπόγρια – δεν πειράζει είμαστε μερακλήδες), η πρώτη "επαγγελματική" εμφάνιση του τεράστιου Jeff Scott Soto (έστω και για δύο μόνο τραγούδια), τα διαμάντια Black Star και Far Beyond the Sun. Η κιθαριστική ιδιοφυία του Μαέστρου όμως ξεδιπλώνετε στα Evil Eye και στο Icaru's Dream, συνθετικά κι εκτελεστικά. Ήταν ολοφάνερο πως από τότε ο νεαρός Yngwie θα χαράξει τεράστια πορεία έχοντας τον πλήρη έλεγχο στις συνθέσεις του. Όλα πήγαν σωστά και το Rising Force έγραψε ιστορία.
Είναι από τα guitar oriented άλμπουμ που δέχομαι με ευχαρίστηση να ακούσω καταιγισμό απέρτζιο και κιθαριστικό σολαριοcention, υπερβολή, ποζεριά, επίδειξή στην οποία βρίσκω ουσία, νόημα και πάνω από όλα γουστάρω άγρια.
No comments:
Post a Comment