Είτε ροκάς, είτε καρεκλάς, είτε 90s ρεϊβόνι, η γενιά μου μεγάλωσε (και) με Ημισκούμπρια. Μεντζέλος, Μυθριδάτης και Πρύτανης αποτελούν μορφές που εμπνέουν σεβασμό κι αποδοχή. Δεν είχα ποτέ άλμπουμ τους, αλλά γνώριζα απέξω κι ανακατωτά όλα τα μεγάλα τους χιτ, με τα ατελείωτα νερντουλοreference, τις έξυπνες μουσικές μίξεις, τον καυστικό στίχο για μικρά και μεγάλα θέματα της καθημερινότητας.
Τη συλλογή την πήρα από τα Public του Πειραιά, σε μία νοσταλγική επιστροφή στην Ελλάδα για λίγες ημέρες, ήταν στο ράφι το μόνο διαθέσιμο CD από τα Ημίζ. Δυνατή συλλογή, αλλά με χτυπητές απουσίες όπως το Μεθ στο Βολαν, το Δημόσιο Forever, το Je Suis Bossu και τον Κύρη του Σπιτιού. Με τον καιρό το hype χάθηκε, ο Μεντζέλος το έπαιξε και μεταλλάς με τους Prejudice, έγιναν πράγματα γενικότερα, αλλά όχι σαν τις εποχές που έπαιζαν flow σαν το παρακάτω
Πρώτα στο πρωτόκολλο, μετά για το χαρτόσημο
Μετά έλα να φιλήσεις της παντόφλας το οικόσημο
No comments:
Post a Comment