W.A.S.P - The Last Command (1985)

 Από την ηλικία των 18, κάθε πρωί Κυριακής του Πάσχα, ξυπνούσα από τις επτά, πλενόμουν, ντυνόμουν (morning routine κανονικά), έβαζα τα ακουστικά κι έπαιρνα το φορητό κασετοφωνάκι(αργότερα cd player και πιο αργότερα mp3 player - η ιστορία έχει περάσει διάφορες τεχνολογικές περιόδους), έβαζα το The Last Command να παίζει κι έφευγα για βόλτα. Η διαδρομή ήταν πάντα ίδια, κάθοδο στην Ομόνοια με τον ηλεκτρικό, περπάτημα μέχρι την Πειραιώς για το τρόλεϊ 21 κι απολάμβανα τη διαδρομή στην μαγική Πέτρου Ράλλη. Προορισμός η πλατεία του Αγ. Νικολάου στη Νίκαια, το τέρμα της διαδρομής. Οι μυρωδιές από τα αρνιά, κοκορέτσια κι ότι άλλο ψήνουν οι μάγκες Νικαιώτες, κάνουν πολλαπλές εφόδους στα ρινικά αισθητήρια μου κι ευφραίνεται ψυχή τε και σώμα. Στην πλατεία υπάρχει ο φούρνος "Ντούρας", υποχρεωτική στάση για αγορά κρουασάν ζαμπόν τυρί κι άραγμα στο παγκάκι της πλατείας για να απολαύσω το έδεσμα. Οι W.A.S.P παίζουν κανονικά στα ηχεία μου κι ο Blackie να χτυπιέται και να στέλνει χαιρετίσματα στον Ballcrusher "Bye bye bye Ballcrusher". Μετά το ζαμπόν/τυρί, ένα παγωτάκι αποτελεί must για να δοθεί και κίνητρο να περπατήσω στις γύρω γειτονιές, ναι χαιρετήσω άγνωστους συναγωνιστές της ζωής και να προβληματιστώ με τους στίχους του κομματιού The Last Command.

Κάθε χρόνο, για πάνω από μία δεκαετία κρατούσα την παραπάνω παράδοση με ευλάβεια, ώσπου η μόνιμη μου μετακόμιση στο εξωτερικό την καθίστασαι αδύνατη (αλλά μία μέρα θα επιστρέψω). Είναι από τα περίεργα O.S.D που με χαρακτηρίζουν αλλά δίνουν το αλατοπίπερο στην ζωή. Το ερώτημα είναι, για το Last Command κι όχι κάποιο άλλο. Αρχικά να πω πως το βρίσκω μέτριο άλμπουμ. Οι W.A.S.P γενικότερα είναι υπερτιμημένοι. Με εξαίρεση το αξεπέραστο Crimson Idol, το καταπληκτικό Kill Fuck Die και το full στα hits ντεμπούτο, τους βρίσκω αρκετά ρηχούς, επαναλαμβανόμενους και τετριμμένους. Και το Last Command δεν ξεφεύγει από τον κανόνα.

Ανοίγει με το iconic Wild Child (κομματάρα, ναι συμφωνώ), αλλά η συνέχεια είναι μεν διασκεδαστική αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Παίζουν ωραίες κιθάρες, υπάρχει δύναμη και ρυθμός, αλλά η φωνή του Lawless είναι κάπως μιεχ μιεχ κι οι στίχοι κριντσαρισμένα αστείοι (Looking for Jack Action To get my satisfaction).

Γιατί το Last Command λοιπόν; Δεν υπάρχει κάποιο στόρι σε αυτό, την πρώτη φορά που μου τη βάρεσε να την κάνω για Νίκαια, πήρα την πρώτη αντιγραμμένη κασέτα που είδα μπροστά μου, το κασετοφωνάκι κι έφυγα. Νταξ, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα τα πράγματα.