Έκανα τα δικτυακά μου ψώνια στη Steel Gallery Records και πέφτει το μάτι μου στη λέξη Rock Opera. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λειτουργώ λίγο με το θυμικό και χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα το Add to Cart. Ούτε ποιοι είναι οι Goditha, ούτε ποιος έγραψε τη μουσική, ούτε ποιοι συμμετέχουν, είχα χρόνο για αυτά. Θα τα διάβαζα στο booklet, όταν θα απολάμβανα το CD.
Η Goditha είναι η "Ελληνική" απόπειρα μίας rock όπερας, με δυνατό φωνητικό καστ, μουσική και στίχους από την Ελίνα Ενγκλέζου (την οποία δεν είχα ξανακούσει σε κάποιο project) και τον Bob Κατσιώνη (ο Bono της Ελληνικής metal σκηνής). Ως τεράστιος φαν αντίστοιχων project, Ayreon, Avantasia, Genius, είχα πορωθεί με τη φάση. Κεντρική χαρακτήρες οι Maxi Nil (που υποδύεται τη Goditha) κι ο Γιάννης Παπανικολαού (που υποδύεται τον Level 10 Cleric Father Alvin, με proficiency στο Divine Intervention). Κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ιστορίας, ενσαρκώνονται από παικταράδες της εγχώριας μέταλ σκηνής, με το ταλέντο και τις ικανότητες να ξεχειλίζουν.
Έχοντας βάλει να παίξει την ιστορία αρκετές φορές, δεν μπορώ να πω πως την απόλαυσα δεόντως. Είναι ξεκάθαρo πως έχει γίνει καλή δουλειά στην παραγωγή, η θεατρική απόδοση εξίσου δυνατή (την οποία έκατσα να δω στο YouTube, γιατί να χώσουν κι ένα DVD στο digipack δεν παίζει στη Symmetric Records), οι ερμηνείες πολύ δυνατές, ειδικά ο παπαροκάς δίνει (για άλλη μια φορά) ρέστα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η μουσική. Περισσότερο όπερα και λιγότερο ροκ, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν λειτουργεί καλά. Η μουσική σε πολλά σημεία είναι κάπως νερόβραστρη, ενώ οι φωνές (αν κι αποδίδονται γαμάτα) έχουν πολύ δόση βαρεμάρας (δεν φταίει ο τραγουδιστής αν πρέπει να εκτελέσει μία φλατ φωνητική γραμμή).
Η ίδια η ιστορία δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον, την βρήκα αρκετά τετριμμένη. Η χωριατοπούλα Goditha που αγαπάει τον πλούσιο γκόμενο, αλλά της τον κλέβει μία κακιασμένη πλούσια (κι αυτή) γκόμενα, στερεοτυπικοί ρόλοι όπως η evil μάγισσα της γειτονιάς, ο ατρόμητος κληρικός (τύφλας να έχει ο Cadderly Bonaduce), μεσαιωνικές καταστάσεις, κάψτε τη μάγισσα στον πάσσαλο. Η ιστορία σε μία ροκ όπερα είναι πολύ σημαντική, το σενάριο οδηγεί τη μουσική, την κορυφώνει και την απαλύνει εκεί που πρέπει, κι το Goditha story δεν το πετυχαίνει.
Με δεδομένο ότι είναι έντονο το Ελληνικό στοιχείο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπήρξε μία απόπειρα ροκ όπερας από την αρχαία μυθολογία (να γουστάρουν κι οι βλαμμένοι χριστιανοταλιμπάν νεοπαγανιστές), ή από τα σκανδαλώδη αίσχη της θεοκρατικής βυζαντινής αυτοκρατορίας (σε αυτή την περίπτωση θα έχουν πρόβλημα με τους χριστιανοταλιμπάν) ή από άλλες περιόδους της Ελληνικής ιστορίας (ιδέες ρίχνω).
Εν κατακλείδι, εγώ χαιρετώ το εγχείρημα, κάθε ροκ/μεταλ όπερα έχει θέση στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, θέλει δουλειά και προσπάθεια για να πετύχει κάτι τέτοιο κι ακόμη κι η Goditha δεν μου έδωσε αυτά που περίμενε, μπράβο στην Ενγκλέζου, τον Κατσιώνη και στη δισκογραφική που το έφεραν εις πέρας και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες κυκλοφορίες.
No comments:
Post a Comment