Κάθε high fantasy νέρντουλας που σέβεται τον εαυτό του, έχει πολύ ψηλά τη Loreena McKennitt, τουλάχιστον αυτό ορίζει το εγχειρίδιο του κάθε RPGά μετεφηβικού νέου που όλες του οι ερωτικές φαντασιώσεις περιλαμβάνουν δάση και ξωτικά. Αν κι ήμουν κοντά σε αυτό το μοτίβο, δεν παρασύρθηκα ποτέ από την αδιευκρίνιστη elf αιθέρια ομίχλη που παρέσυρε πολλούς φίλους μου και σαν σωστός dwarf έμεινα αμετακίνητος στη μαυρίλα των ορυχείων και δεν ενέδωσα στο μυστηριώδες κάλεσμα της μαγεμένης φύσης.
Οπότε Loreena McKennitt δεν έτυχε ποτέ να ακούσω (τη μουσική της, την τύπισσα την ήξερα) μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Η σύζυγός μου αποφάσισε να μου δωρίσει ένα άλμπουμ της, με διασκευές από παραδοσιακά Ιρλανδικά τραγούδια. Και γαμώ τις φάσες, πετυχημένη συνταγή. Σαν να βάζεις σε ένα φαγητό δέκα κιλά φέτα, τι μπορεί να πάει στραβά.
Στο The Wind That Shakes the Barley τίποτε δεν πάει στραβά, για όποιον αρέσκεται στη παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας (όχι τα σπαστικά χορευτικά ντιγκλι ντιγκλι), το άλμπουμ είναι και γαμώ τις φάσεις. Οι υπόλοιποι να επισκεφθούν ψυχίατρο. Ειδικά του ομότιτλου, του Down by the Sally Gardens και το The Star of the County Down δίνουν πολύ κέλτικο πόνο. Ρεσπέκτ και στο Brian Boru's March εμβατήριο, στον τεράστιο ήρωα και παλαιό βασιλιά του σμαραγδένιου νησιού.
Λίγο που έψαξα τη δισκογραφία της Loreena παρατήρησα πως η Καναδέζα δεν το έχει και πολύ με το να γράφει μουσική. Παίρνει έτοιμη folk μουσική, χώνει μία μπάντα με παραδοσιακά όργανα και βάζει την αιθέρια φωνή της. Καλή φάση, αλλά είναι λίγο τεμπελοκατάσταση. Όλοι γουστάρουμε καλές διασκευές, είναι γαμώ όταν μπαίνουν σφήνα σε ένα άλμπουμ, αλλά όταν ένας καλλιτέχνης απλά διασκευάζει ασύστολα, χάνει την ιδιότητα του δημιουργού κι απλά εμπίπτει στην κατηγορία του ερμηνευτή. Ακόμη κι έτσι, η McKennitt δημιούργησε στις δεκαετίες ένα μεγάλο όνομα και μαγκιά της, αλλά σαν σωστός dwarf πολεμιστής γράφω στα τέτοια μου τη νεραϊδίσια της λάμψη και τραγουδώ περήφανα το diggy diggy hole.
No comments:
Post a Comment