Μπορούν οι Manowar να βγάλουν μαλακία άλμπουμ; Από ότι φαίνεται οι Manowar μπορούν να κάνουν τα πάντα, οπότε πρόσθεσαν ένα ακόμη κατόρθωμα στο παλμαρέ τους με το The Lord of Steel. Με το The Lord Steel Live δε, κατέκτησαν ακόμη μία κορυφή, του χειρότερου live άλμπουμ. Στα 27 λεπτά που διαρκεί η live κυκλοφορία, έχουν αφήσει απέξω τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, ο ήχος είναι τρισάθλιος, το εξώφυλλο θυμίζει βιβλίο γεωγραφίας 6ης δημοτικού, πραγματικά ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτού του live άλμπουμ?
The Lord of Steel: Η κακή μέρα ξεκινάει από το πρωί και το ομότιτλο κομμάτι είναι μία υπερμέτρια παπάτζα, με ένα μπάσο που βρομοκοπάει πλαστικίλα. Είναι αυτό Manowar κομμάτι;
Manowarriors: H μπάντα έχει γράψει ένα σκασμό τραγούδια αφιερωμένα στους οπαδούς. Μας αγαπάνε, κάτι έχουμε πάρει χαμπάρι. Αλλά μετά το Manowarriors δεν είμαι τόσο σίγουρος. Υποψήφιο για το χειρότερο ever κομμάτι τους (αφήνουμε έξω κιθαρομπασο instrumental παπαριές τύπου My Spirit Lives On).
Born in a Grave: Εδώ μάλιστα, αυτό ναι είναι Manowar. Δεν στέκεται δίπλα στους ύμνους του παρελθόντος, αλλά έχει δυνατές στιγμές, στίχους από την παλιά καλή εποχή και δυνατό ρεφρέν (που με τη φωνάρα του Adams γίνεται ακόμη καλύτερο).
Righteous Glory: Ένα διαφορετικό slow tempo κομμάτι από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι βασιλιάδες του metal. Ο Adams παίζει μπαλάρα μόνος του, σαρώνει τα πάντα, αειθαλής, αγέραστος, αθάνατος.
Touch the Sky: Όμοια φάση με το Born in a Grave, αν όλος ο δίσκος ήταν στα επίπεδα αυτών των δύο κομματιών θα μιλάγαμε για δισκάρα (με δεδομένο ότι μιλάμε για το 12ο τους άλμπουμ).
Black List: Αν και το Black List έχει ριφάρες σαν να τις έγραψε ο τεράστιος Ross the Boss, έχουν πετάξει κάτι γαμωεφέ στις κιθάρες, μπάσο, ακόμη και στα τύμπανα που βγάζει αποτέλεσμα σαν να ακούς ραδιοφωνικό σταθμό στα βραχέα. Αυτά συμβαίνουν όταν ο (τεράστιος respect, αναγνωρίζουμε την αξία του) Joey DeMaio αναλαμβάνει παραγωγή, μίξη, editing, mastering, να φτιάξει καφέδες και δεν υπάρχει κάποιος άλλος στο στούντιο να βάλει φρένο σε κάτι τέτοιες ηλίθιες ιδέες. Θα μπορούσε να είναι τεράστιο Manowar έπος το Black List, αλλά αυτός ο ηχητικός παρασιτισμός που εμπεριέχει είναι ενοχλητικός.
Expendable: Αδιάφορο όπως η ομώνυμη ταινία.
El Gringo: Αδιάφορο όπως η ομώνυμη ταινία (την είδαν σινεφίλ οι βασιλιάδες του metal).
Annihilation: Ακόμη μία μουσική παπάτζα που γέρνει το άλμπουμ στα όρια της κακής κυκλοφορίας.
Hail, Kill and Die: Αυτό το αστείο που παίρνουμε τους τίτλους από τα προηγούμενα άλμπουμ (ανασκόπηση φάση), έχει παραγίνει. Κι αν η μουσική ήταν ok, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Οι Manowar γράφουν αδιάφορους στίχους (νομίζω το ξέρουν κι οι ίδιοι), εκτός από τις περιπτώσεις τους που οι στίχοι τους γαμάνε. Αλλά το Hail, Kill and Die είναι βαρετό, ανυπόφορο, έλεος!
The Kingdom of Steel: Μία πιο συναισθηματική προσέγγιση των Manowar, φάση Master of the Wind (ούτε καν), αλλά με τη φωνάρα του Adams τα επτά λεπτά που διαρκεί είναι ανεκτά και συγχωρούμε τις generic συγχορδίες που το αποτελούν.
No comments:
Post a Comment