Το ομορφότερο, πληρέστερο, γαμηστερό σεξ γίνεται μέσα σε μία σχέση που έχει εξελιχθεί κι έχουν εκλείψει οι ενδοιασμοί κι οι φοβίες. Κάτι one night stand και ξεπέτες είναι φανφάρες για να βγει η ιστορία “της επόμενης μέρας” που κομπάσει ο μπάρμπας ή η τύπισσα στους φίλους. Αν δεν γνωρίζεις τα "κουμπιά" του συντρόφου σου, δεν έχουν ξεκαθαριστεί οι όποιες αμφιβολίες έχει ο ένας για τον άλλο ή και για τον ίδιο του τον εαυτό, η σεξουαλική αλληλεπίδραση δεν μπορεί να κορυφωθεί.
Η παραπάνω σεξουαλική παπαρολογία σχετίζεται άμεσα με το άλμπουμ Enemies of Reality της μπαντάρας των Nevermore. Με δεδομένο πως η σχέση οπαδού-συγκροτήματος, έχει πολλά κοινά με ένα ζευγάρι, κι η ακρόαση του κάθε άλμπουμ είναι μία ηχητική συνουσία, το Enemies of Reality ήταν η κυκλοφορία που έφερε το ολοκληρωμένο γαμάτο σεξ στη σχέση (κοινώς το άλμπουμ γαμάει άγρια).
Ήταν η περίοδος που η μπάντα δεν είχε να αποδείξει τίποτε σε κανένα, είχε δώσει ήδη τέσσερις δισκάρες, με (προσωπικό) αποκορύφωμα το Dead Heart και πλέον οι Warrel Dane και Jeff Loomis απλά θα έπαιζαν την μπαλάρα που ήξεραν. Η φωνάρα του Warrel ξεδιπλώνεται για ακόμη μία φορά στις aggressive κι ήρεμες (ακόμη και τότε υπάρχει μία γλυκιά ένταση) στιγμές κι ο Jeff απλά γράφει διεστραμμένα κιθαριστικά θέματα από άλλο πλανήτη. Το ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι είναι τεράστιο έπος, αλλά η κιθάρα που ακολουθεί στο Ambilavent απλά γαμεί (τα περί σεξ που λέγαμε) και δέρνει κάθε μπαλουγκάρι που τόλμησε να αμφισβητήσει την αξία του (για κάποιον περίεργο λόγο) αμφιλεγόμενου άλμπουμ.
Οι κομματάρες συνεχίζονται, Tomorrow Turned into Yesterday κι αναρωτιέμαι τι ντόπα παίρνει ο Dane κι έχει τέτοια φωνή, Ι, Voyager για να τα σπάσουμε όλα αλλά τα καλύτερα (κατ' εμέ) είναι τα Never Purify και Seed Awakening (ριφάρες, τυμπανάρες, μπασάρες κι η φωνάρα να εξουσιάζει τα πάντα).
Δεν είναι το καλύτερο Nevermore άλμπουμ, δεν μπαίνει ούτε καν στα top 3, είναι όμως το πιο απολαυστικό, ήταν ότι έπρεπε να κυκλοφορήσει εκείνη την περίοδο για να φέρει πολλαπλούς οργασμούς ακρόασης.
No comments:
Post a Comment