Σε αυτό το άλμπουμ νοιώθω ότι εξαπατήθηκα, θέλω τα λεφτά μου πίσω. Στις αρχές των ‘00s, την εποχή που οι Cradle ήταν στα ντουζένια τους - είχαν κυκλοφορήσει και πιο πριν το έπος Midian, ολόκληρη μεταλλική κοινότητα συζητούσε για αυτούς (κυρίως κράξιμο, αλλά τα άλμπουμ τους πουλούσαν σαν ζεστά ψωμάκια). To videoclip του πρώτου single, Babalon A.D, έπαιζε σταθερά στην εκπομπή TV Wars, ένα καλογυρισμένο concept ταινίας τρόμου μικρού μήκους. Το ίδιο το κομμάτι είναι κλασσικό Cradle of Filth, με τις όμορφες μπασογραμμές, τα απόκοσμα ουρλιαχτά του Dani, τις heavy κιθάρες (και καλά παίζουμε black), γενικώς το κομμάτι τα σπάει.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ είναι μία μετριότητα που δεν λέει να τελειώσει. Πήχτρα στις soundtrack φανφάρες, θα ταίριαζε περισσότερο σαν υπόκρουση της τριλογίας The Omen, ταινίες άθλιας ποιότητας, σεναρίου κι υποκριτικής. Ίδια φάση με το Damnation and a Day, το άλμπουμ είναι προχειροδουλειά σερβιρισμένη σε ένα φανταχτερό πέπλο ορχήστρας, χορωδίας κι βλοσυρής απαγγελίας, και το μόνο κομμάτι που πραγματικά δουλέψαν ήταν το Babalon A.D. (το οποίο να το ξαναπούμε ότι γαμάει και δέρνει βαμπίρια).
Τεράστια απογοήτευση το Damnation and a Day, ειδικά όταν οι προσδοκίες είχαν αγγίξει στρατόσφαιρα. Δεν ξέρω τι παίχτηκε, η τεράστια επιτυχία κι αναγνώριση τους πήρε κάπως τα μυαλά, την είδα κινηματογραφική παραγωγή κι έβαλαν στην άκρη τα μουσικά όργανα, ξέμειναν από True Blood, άγνωστο για μένα γιατί τέτοια πτώση.
Στο βαθμό (όχι πολύ) που λαμβάνω σοβαρά τη μουσική πορεία των Cradle of Filth, μπορώ να πω πως έγινε επανάκαμψη στην πορεία. Τα άλμπουμ που ακολούθησαν μου ξανακίνησαν το ενδιαφέρον, το Damnation of Day έγινε sandwich ανάμεσα στην χρυσή εποχή και στην - ok μιέχ, τους ακούμε - εποχή του συγκροτήματος, οπότε με βαριά καρδιά μπαίνει που και που κι αυτό το έρμο το άλμπουμ να παίξει.
No comments:
Post a Comment