Άλμπουμ βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του αρχιπρεζάκια Timothy Leary, Αμερικάνου ψυχολόγου που αν ήταν στο χέρι του ο παγκόσμιος πληθυσμός θα ήταν σε μία μόνιμη καταστολή υπο τη χρήση παραισθησιογόνων. Κοινώς ρέκλα, χαλαρά και πράσινοι δράκοι στον ορίζοντα. Και για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία του LSDάκια βλαμμένου, ώστε να καταστρέψουν τα όσα εγκεφαλικά κύτταρα έχουν απομείνει, οι Nevermore έδωσαν μία ακόμη δισκάρα που σαρώνει εγκεφαλο, νωτιαίο μυελό κι ολόκληρο το νευρικό σύστημα.
Πέρα από τη μουσική, το άλμπουμ έχει στίχους που αξίζουν να διαβαστούν, να αναλυθούν κι άμα λάχει να βαρέσουμε και καμία ένεση. Και μετά την ένεση, να παίξει το άλμπουμ για σωστή απόλαυση. The Seven Tongues of God που ανοίγει την κυκλοφορία είναι από τα αγαπημένα μου Nevermore κομμάτια. Δεν έχω κάνει ποτέ LSD (κι ούτε πρόκειται), αλλά η εμπειρία ενός τέτοιου τραγουδιού κρύβει πιο πολλές συγκινήσεις (το εικάζω).
Κι όποιος γλυτώσει από τα ναρκωτικά του εναρκτήριου, πάει κατευθείαν στο μουρλοκομείο με το This Sacrament. Από τα πιο διεστραμμένα ιδιοφυή ριφ που έχει γράψει ποτέ ο Loomis, παίζει απίστευτη μπάλα ο κιθαράκιας, ο μακαρίτης ο Warrel Dane να δίνει τον φωνητικό πόνο του τρελού και να δημιουργούν ένα ακόμη διαμάντι.
Παράνοια, οργή κι κάθοδο σε μονοπάτια του μυαλού ορίζει η τριπλέτα που ακολουθεί Next in Line, Passenger και το The Politics of Ecstasy. Κι εκεί να το έληγαν το ματς, θα είμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Αλλά είχαν κι άλλα έπη να δώσουν ακόμη οι μπαγάσιδες. Τον κιθαριστικό ορυμαγδό του 42147 και το απολαυστικά βασανιστικό The Learning.
Τεράστιος δίσκος, απίστευτη μπάντα, όλα τα άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο.
No comments:
Post a Comment