Nevermore - Nevermore (1995)

 

Παλαιότερα είχα παραβρεθεί με τη συζυγό μου σε μία μουσικοθεατρική βραδυά αφιερωμένη στον Edgar Alan Poe. Σε ένα προτεσταντικό ναό στο γραφικό Killiney, μία ομάδα καλλιτεχνών έδιναν παράσταση που ξεκινούσε τα μεσάνυχτα (γκοθίλα, όχι αστεία), σε αυστηρό ακουστικό περιβάλλον, όπου εκτελούσαν μίνι θεατρικές αποδόσεις έργων του Poe με τη συνοδεία αναγεννησιακών μουσικών οργάνων. Ήταν απίστευτη φάση, πολύ δυνατή παράσταση με ξεκάθαρο highlight τον μονόλογο στο Raven και την λεκτική ερμηνεία των καταληκτικών “Nevermore”.

Είχα υπεργκανβλώσει με τη φάση, φεύγοντας από τον ναό, οδεύοντας μέσα στις ερημιές προς το αυτοκίνητο που το είχαμε παρκάρει κοντά σε ένα κεμπαμπτζίδικο (ήθελα να σαβουριάσω πριν την παράσταση), είχα δύο ακατάληπτες επιθυμίες. Ψοφούσα για νυχτερινό σεξ στην κοντινή παραλία (στο οποίο έπεσε άκυρο από τη σύζυγο, δεν γούσταρε μέσα στην νυχτερινή ψύχρα να κυλιέται στην άμμο) και να ακούσω το What Tomorrow Knows από Nevermore. Το δεύτερο πραγματοποιήθηκε με το που μπήκαμε στο αμάξι κι θα μείνει αξέχαστη η πώρωση που ένοιωθα καθώς οδηγούσα στους σκοτεινούς δρόμους του εξωτικών προαστείων του Δουβλίνου.

Το γιατί μου είχε κολλήσει η επιθυμία για το συγκεκριμένο τραγούδι, άγνωστο, οι Nevermore πέρα από το όνομα που παραπέμπει σε Poe δεν έχουν κάποια άλλη σχέση με τη γκοθικ πραγματικότητα. Κοινωνικοπολιτικά θέματα έπιανε πάντα ο μακαρίτης ο Warrel Dane και μοίραζε πόνο σε ψευτοbadass καπιτάλες της σειράς. Αλλά η σύνδεση του Raven με το Nevermore, είχε κλειδώσει κι η εναρκτήρια κομματάρα του ντεμπούτου άλμπουμ της μπαντάρας έφερε την κάθαρση. 

Μακάρι να είχα ολόκληρο το άλμπουμ στο αμάξι να χώσω τη CD να βαράει ανελέητα. Να μπει ένα The Sanity Assassin, ένα Godmoney, να γκρεμιστούν τα τσιμέντα. Προφανώς υπάρχει μία ελαφριά αγουρίλα στο άλμπουμ, καινούργια μπάντα κι έτσι, αλλά ήταν ένα δυνατό μπάσιμο του τεράστιου συγκροτήματος που άλλαξε το power metal όπως το γνωρίζαμε.