Οι post millennium κυκλοφορίες των Metallica και Maiden, άσχετα πόσο ποιοτικές ή μπαλούφες είναι, οπότε σκάνε στη δημοσιότητα ανασταίνουν και τα πεθαμένα metal forum σαν εκείνο του rocking.gr (οι παλαιοί νοσταλγούμε τις παλιές καλές εποχές που γινόταν της Πόπης σε καθημερινή φάση). Ειδικά ότι φέρει το Metallica logo, από την εποχή του κατσαρολιού κι έπειτα, είναι αμφιλεγόμενο, οπότε δίνει υλικό για διαδικτυακό λεκτικό ξεμάλλιασμα (και θαυμαστά νέα για την ποπ κορν βιομηχανία).
Το Death Magnetic δεν αποτελεί εξαίρεση, πολυαναμενόμενο άλμπουμ κι είχε γεμίσει προσδοκίες τους εχθρούς και φίλους του συγκροτήματος. Προσωπικά δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες, σέβομαι τη μπάντα για την τεράστια ιστορία της, ακολουθώ τη μουσική τους, αλλά στις κατά καιρούς τραγελαφικές καταστάσεις που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει, δίνω την απαιτούμενη (μηδενική) σοβαρότητα (και μία γαβάθα ποπ κορν). Θυμάμαι όταν έβαλα να πρωτοπαίξει το Death Magnetic, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε το συγκρότημα να συνεχίσει τον κατήφορο του St. Anger, ή θα έμπαινε σε μία πιο safe επιτηδευμένη κυκλοφορία. Με (κάποια) απογοήτευση διαπίστωσα πως έπαιξε το δεύτερο σενάριο.
Μία by the book thrash κυκλοφορία, με διάσπαρτες φοβερές κιθαριστικές ιδέες, τραγικά flat βαρετά φωνητικά για τον Μπέο (τα άκουσε ο άνθρωπος και παράτησε τον Πανιώνιο) και μηδέν συνοχή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου με το Death Magnetic είναι ότι δεν μου μένει τίποτε, κάτι να με τραβήξει να το ακούσω ξανά και ξανά, να γουστάρω να πάρω την ικανοποίηση που μόνο η μουσική μπορεί να δώσει. Δεν υπάρχει ψυχή, σαν να βάλαμε μία τεχνητή νοημοσύνη να γράψει Metallica μουσική. Θα προτιμούσα να είχαν γράψει ένα St. Anger II ή να το γυρνούσαν στο Nu Metal αν αυτό ήταν πραγματικά που ήθελε να κάνει η μπάντα εκείνη την εποχή, παρά να δώσουν ένα αποστειρωμένο thrash αποτέλεσμα.
Επειδή όμως μιλάμε για Metallica, οι άνθρωποι δεν έχουν ξεχάσει εντελώς την μπαλάρα που έπαιζαν στο παρελθόν. Το That was Just your Life, έχει φοβερές κιθάρες (θα το προτιμούσα instrumental), το The Day that Never Comes ξεκινάει σαν ένα νέο Nothing Else Matters, αλλά στα μισά του κομματιού η μπάντα παθαίνει ανεύρυσμα και παίζει ότι να ναι (bug στην A.I), τα All Nightmare Long και Cyanide παλεύονται, κλείνει κι η τριλογία του Unforgiven και μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.
Δεν μπορώ να προσπεράσω την παπαριά που έκανε η δισκογραφική με το booklet. Και καλά για να δώσουν την 3D απεικόνιση του φέρετρου που δημιουργεί μαγνητικό πεδίο γύρω του, έχουν κόψει τις σελίδες του booklet για να δοθεί η αίσθηση του ανοικτού τάφου και το κυριολεκτικό βάθος. Και για να γίνει αυτό έπρεπε να πετσοκόψουν τις σελίδες του booklet, ώστε να μη διαβάζονται οι στίχοι (σιγά τους στίχους να μου πει κανείς) και να είναι το καρακιτσαριό το ίδιο.
No comments:
Post a Comment