Το 2008 ξεπήδησε ένα νέο drama rock (καινούργιο genre) Ελληνικό συγκρότημα με το όνομα Moral και κυκλοφορήσε το δίσκο Αγάπη Ανεκπλήρωτη (ως γνωστόν όταν η αγάπη δεν εκπληρώνεται καταλήγει σε μαλακία). Φοβερό promotion από Metal Hammer με ολοσέλιδες διαφημίσεις, συνεντεύξεις με την γκοθού της παρέας και διθυράμβους για το άλμπουμ σκουπίδι (όχι ότι το Hammer περίμενε τους Moral για να ξεπέσει). Ελεεινή και τρισάθλια ήταν η καμπάνια που προσπάθησε η μπάντα να κάνει με δήθεν "φαν" στα mainstream rock/metal forum της χώρας, ειδικά στο rocking.gr με τον χρήστη Cosmosis να δίνει ρεσιτάλ βλακώδους γλειψίματος στο συγκρότημα.
Η μπάντα δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο κακό, απλά ο τραγουδιστής ήταν λίγο ψευδός, άφωνος, τέρμα άμπαλος, η μουσική ήταν σκατένια Tokyo Hotel κόπια που προσπάθησαν να σερβίρουν την κουράδα στο metal κοινό, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι μεταλλάδες τα σκάνε ακόμη για να ακούσουν μουσική. Κι η metal κοινότητα δεν τα γουστάρει κάτι τέτοια. Μπορεί να έχουμε γεμίσει με ένα σωρό Warcraft Metal μπάντες που, ok την ψιλοπαλεύουμε με την πάρτι τους , αλλά οι Moral ήταν too much κριντζίλα και χτύπησαν λάθος πόρτες.
Με αφορμή τον ψιλοντόρο που είχε δημιουργηθεί, είχα ενεργοποιήσει ένα YouTube troll account κι είχα εξαπολύσει καθημερινή επίθεση στο comment section των επίσημων βιντεοκλίπ της μπάντας. Για μήνες σε καθημερινή βάση έδινα λεκτικές μάχες με τους (τέρμα στόκους) φαν του συγκροτήματος, μία κατάσταση απόλυτα εθιστική. Τα τζιμάνια του συγκροτήματος με είχαν συνδέσει με τον Μάνο Πατεράκη από το rocking.gr, μία σύνδεση που δεν την άφησα ανεκμετάλλευτη κι άρχισα να αφήνω υπονοούμενα ότι μπορεί και να ήμουν ο συντάκτης της ιστοσελίδας, γεγονός που έδινε τροφή στην ίντριγκα που απαιτούν τέτοιες καταστάσεις. Οι φαν των Moral είχαν φτάσει να στέλνουν προσωπικά μηνύματα στη σελίδα του Μάνου και να απειλούν τη σωματική του ακεραιότητα (της Πόπης λέμε), μέχρι που μου έστειλε κι ο ίδιος ένα μήνυμα ζητώντας να πω δημόσια πως δεν είμαστε το ίδιο πρόσωπο, κάτι το όποιο σεβάστηκα απόλυτα.
Στην υιοθέτηση της σκιώδης περσόνας του Πατεράκη, ασπάστηκα την αγάπη του για τους Wastefall, κάνοντας ένα δυνατό campaign για τη μπάντα, δίδοντας την ως αντιδιαστολή στο αίσχος των Moral. Και δεν βγήκα καθόλου χαμένος, γιατί πέρα από τις ατελείωτες ώρες trolling ευχαρίστησης, απόκτησα και το Self Exile.
Η τελευταία δισκάρα των Wasterfall, μία progressive rock/metal εμπειρία, ένας βιωματικός δύσκολος δίσκος που θέλει πολλές ακροάσεις για να ανακαλύψεις τις μυθικές πληροφορίες που κρύβει. Με μπόλικο συναίσθημα, κιθάρες που ακροβατούν στα όρια της διαστροφής και τη φωνάρα του Παπαεμαννουήλ να σκουπίζουν από προσώπου γης ψευτογκοθ σκουπιδομπάντες τύπου Moral και να επαναπροσδιορίζουν το προγκρέσιβ μεταλ.
Το Self Exile, είναι δίσκος που θέλει ολοκληρωμένη ακρόαση κι όχι μεμονωμένα κομμάτια. Υπάρχουν διαμάντια σαν το Muzzle Affection, Another Empty Haven και Provoke the Divine, αλλά ακόμη κι αυτές οι κομματάρες είναι ξεγυμνωμένες δίχως τα υπόλοιπα.
Απολαυστική δισκάρα, ιδανικό συνοδευτικό για την απολαυστική ανάγνωση των χιλιάδων comments που υπάρχουν ακόμη κάτω από τα video των Moral.
No comments:
Post a Comment