Nevermore - Dreaming Neon Black (1999)

 Είναι ιδιαίτερη η αγάπη μου για ανάγνωση βιβλίων, περιοδικών, άρθρων και γενικότερα μετάδοση του γραπτού λόγου. Έχω διαβάσει άπειρα βιβλία και πάσης μορφής έντυπα στη ζωή μου, από την παιδική μου ηλικία που καταβρόχθιζα τους κλασσικούς συγγραφείς, στην εφηβεία που ακροβατούσα μεταξύ φανταστικής λογοτεχνίας, ποίησης και φιλοσοφικών κειμένων (έψαχνα να βρω το νόημα κι έτσι...). Σε όλες τις φάσεις της ζωής μου συνέχιζα να λαμβάνω τον γραπτό λόγο ανθρώπων που αποφάσισαν να αποτυπώσουν στο χαρτί τις σκέψεις τους, την έμπνευσή τους, οτιδήποτε είχαν στο ταραγμένο μυαλό τους. Πλέον, έχοντας κατασταλάξει στις βασικές μου αρχές ζωής, απολαμβάνω το κάθε τι αφού θα το φιλτράρω από ένα δεδομένο πρίσμα. Είτε θα διαβάσω Κορνήλιο Καστοριάδη, είτε τη νουβέλα του Harrisson Harry "Μπιλ ο Ήρωας του Γαλαξία", θα απολαύσω την ανάγνωση και θα λάβω πνευματική τροφή (όχι ίδιας ποιότητας προφανώς) κι από τις δύο αναγνώσεις.

Κι εδώ κολλάει το Dreaming Neon Black. To concept αριστούργημα που εξιστορεί την ψυχική διάλυση ενός ανθρώπου που έχασε την αγαπημένη του. Είναι κατά κύριο λόγο ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που τυχαίνει να έχει γαρνιριστεί με μπομπάτη γαμηστερή metal μουσική. Κάθε φορά που παίζει το άλμπουμ, παίρνω ατόφια τροφή για το πνεύμα που δεν παχαίνει αλλά ομορφαίνει (τη ζωή γενικότερα). Κι όσο μεγαλώνω κι ανακαλύπτω πόσο ωραία μπορεί να δέσει η μουσική με τον στίχο και την ερμηνεία, τόσο πιο πολύ εκτιμώ κι απολαμβάνω το τρίτο πόνημα των Nevermore.

Έχουμε λοιπόν τον τύπο που έχασε την κοπέλα του (αυτοκτόνησε η λεγάμενη) και σιγά σιγά βυθίζεται στην ζουρλαμάρα. Πιο νέος άκουγα απλά τη μουσική του άλμπουμ και γούσταρα, αλλά πλέον αντιλαμβάνομαι την απόδοση της παράνοιας που εντέχνως έχουν μουσικά ντύσει σε κάθε τραγούδι. Για παράδειγμα, όταν ξεκινάει να βαράει η κομματάρα The Death of Passion κι ακούω την απόκοσμη φωνή του Dane, "I feel so hollow", αυτόματα (συμ)βιώνω το κενό του μουρλού ήρωα. Νοιώθω κι εγώ άδειος, meaningless, του πεταματού. Μπαίνω σε σκέψεις, αναλύω τους συσχετισμούς μου με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, επαναπροσδιορίζομαι. Κι όλα αυτά μέσα σε τέσσερα λεπτά, ενώ με τον Καστοριάδη θα ήθελα μία 3-4 ημέρες, με τον Μπιλ 3-4 ζωές.

Όλο το άλμπουμ έχει γραφτεί με αυτόν τον άξονα, της βιωματικής εμπάθειας (με την πραγματική έννοια της λέξης, όχι τις μπούρδες του Μπαμπινιώτη) και του ψυχικού αυτοπροσδιορισμού. Για φιλοσοφικό δοκίμιο το πήγαιναν, metal δισκάρα τους βγήκε. 

Κλασσικό Nevermore άλμπουμ πήχτρα στην υπεργαμάτη μουσική, με κύριους άξονες το Deconstruction (παράνοια λέμε), το Poison Godmachine, το The Death of Passion και το Dreaming Neon Black.

Και μέσα σε όλη αυτή την σχιζοφρένεια, καταφέρνουν και δίνουν μία νότα αισιοδοξίας στον αιώνια ηττημένο άνθρωπο.

You are forever in my heart you never died, You are forever I still wonder where you are, I know you're dreaming, I know you're at peace, I'll meet you in the dreamtime, Whenever you call me I'll go under, I'll swim through you