Η επιστροφή του Kiske στη θέση βασικού τραγουδιστή metal μπάντας ήταν αναμενόμενη. Ύστερα από τριάντα τόνους guestιλίκια σε κάθε πιθανή κι απίθανη powerιά, το πράγμα είχε ψηθεί ώστε ο καράφλας να αναλάβει το μικρόφωνο δίπλα στον κοντούλη πατέρα του ιδιώματος. Κι εγένετο οι Unisonic, μία πραγματική μίξη της τεράστιας Helloween οικογένειας, το happy happy (αλλά σκοτεινό όποτε πρέπει) Γερμανικό power metal που όλοι αγαπάμε.
Η όλη φάση έγινε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα και νομίζω πως άργησε κάπως κι έχασαν το σωστό timing. Αν αυτό είχε συμβεί δέκα χρόνια πιο νωρίς που το europower metal ζούσε ακόμη τις δόξες του, θα είχε γίνει πανικός. Όπως πανικός έγινε το 2001 με τη συμμετοχή του Kiske (ως Ernie - τι ακυρίλα όνομα ήταν πάλι κι εκείνο) στο Avantasia άλμπουμ. Οι powerάδες χέζαμε τα βρακιά μας από χαρά και πώρωση τότε. Δέκα χρόνια αργότερα με το Unisonic νομίζω πως τα βρακιά έμειναν καθαρά (πέρα από το προβλεπόμενο κίτρινο μπροστά/καφέ πίσω). Δεν ταρακουνήθηκε το σύμπαν, το power είχε ασθενήσει, ήταν στην εντατική διασωληνομένο.
Κι ήταν τραγική αδικία (με την έννοια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας) η φάση, γιατί το Unisonic είναι εξαιρετικό άλμπουμ, γεγονός μη αναμενόμενο. Γιατί μπορεί να ενώθηκε μία πεντάδα από παιχταράδες (Hansen point guard, Ζαφειρίου στη θέση δύο, τριάρι ο Meyer, power forward o Dennis Ward και ψηλός ο Kiske στο πεντάρι), αλλά πρέπει κάποιος να γράψει και σωστή μουσική. Το "μη αναμενόμενο" είχε να κάνει με το ότι ο κοντός είχε ξεκωλωθεί να γράψει ότι power τραγούδι έχει κυκλοφορήσει στη Γη και σε άλλα σαράντα παράλληλα σύμπαντα. Η συνθετική συνεισφορά στο ιδίωμα είχε φθάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, ούτε ο Φοίβος τέτοιο πράγμα. Οπότε, τι άλλη καινούργια ιδέα θα μπορούσε να βγάλει από την ατελείωτη έμπνευση. Και με δεδομένο πως οι Gamma Ray είχαν πάρει μία κατρακύλα με το ψιλοαπαράδεκτο To the Metal! Η εύκολη λύση είναι "έχω τον Kiske οπότε όλα ok, θα γράψουμε δέκα τυπικές συνθέσεις που έχω πρόχειρες στο κάτω συρτάρι, θα ενθουσιαστεί ο κόσμος από το comeback, θα πουλήσει ο δίσκος σαν ζεστή ζαμπονοτυρόπιτα από φούρνο της Νίκαιας".
Κι όμως ο κοντός ντρίμπλαρε το σύμπαν με μπασιματάρα που θύμισε Λευτέρη Κακιούση στην εποχή που ο Ηρακλής σάρωνε στο Κύπελλο Ευρώπης. Το Unisonic είναι τίμιο power metal άλμπουμ, χωρίς ξεδιάντροπα πισωγυρίσματα φάση "έλα να επιστρέψουμε στην εποχή των Keepers", με σύγχρονους ύμνους σαν το My Sanctuary, το Never Too Late, το Star Rider (ύμνος) και το Renegade. Προφανώς η φωνή του καράφλα είναι πυρηνικό όπλο, αλλά αν του γράψω εγώ τραγούδι να ερμηνεύσει δεν θα περάσει ούτε οντισιόν στο X-Factor (θα τον κόψει ο Μουρατίδης όπως έκανε με τον Φίαρ οφ δε νταρκ των άρον μέιντεν). Η μπάντα κυκλοφόρησε φανταστικό άλμπουμ, διαμάντι για ένα είδος που είχε χάσει τα μεγαλεία του παρελθόντος. Θα μπορούσε να είναι το νέο Avantasia της νέας δεκαετίας, αλλά το timing (όπως προανάφερα) ήταν λάθος.
Μοναδικό κομμάτι που ξεφεύγει από την παραπάνω περιγραφή είναι το ομώνυμο, το Unisonic. Αυτό γράφτηκε επιτηδευμένα για παρελθοντικό πισωγύρισμα φάση "παιδάκια, Kiske is back και τραγουδάει παλιούς Helloween". Εύκολα το χειρότερο κομμάτι του δίσκου, κυρίως λόγο ότι έχουμε φθάσει και σε μία ηλικία και δεν τρώμε πλέον τέτοιες παπάτζες. Η μουσική αξία του κομματιού δεν είναι χάλια, αλλά με χαλάει όταν η σκοπιμότητα υπερισχύει της έμπνευσης.
Το πρόσημο της κυκλοφορίας είναι κάτι παραπάνω από θετικό, μπράβο στους κολοκυθάδες που συνεχίζουν να ταράσουν τις μουσικές μας επιλογές και για να τους τιμήσω τσίμπησα και το Ignition EP το οποίο περιέχει (τι άλλο) Helloween διασκευή (ποιος θα το περίμενε).
No comments:
Post a Comment