To Legacy of Kings ήταν το εναρκτήριο άλμπουμ που με εισήγαγε στον μαγικό κόσμο των HammerFall. Ο κολλητός μου συνοπαδός των βάρδων (a.k.a Blind Guardian) μου τους σύστησε ως μία σύγχρονη μπάντα που προσπαθεί να αναβιώσει το true metal των 80s.
Κι αυτό ακριβώς ήταν για μένα τότε οι HammerFall. Όταν διασκευάζεις Warlord και Pretty Maids, φέρνεις τον ίδιο τον Τσάμη να παίξει guest κιθάρα σε ένα κομμάτι (At the End of the Rainbow), γράφεις στακάτο heavy metal με γνώμονα αυτά που έγραφαν πριν από δεκαπέντε χρόνια οι συνάδελφοι μαλλιάδες πέρα από τον Ατλαντικό, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως οι HammerFall όντως ήθελαν να δώσουν την Ευρωπαϊκή αναβίωση του αληθινού ατσαλιού. Αλλά όταν αναλαμβάνει τα εξώφυλλα ο Andreas Marschall με τον paladin Hector να μοστράρει με το πολεμικό σφυρί, μπερδεύεται λίγο η κατάσταση. Το εξώφυλλο του Legacy of Kings είναι υπεργαμάτο, όπως κάθε δουλειά του μεγάλου δασκάλου Andreas, αλλά η αισθητική είναι πιο Blind Guardian κι από τους Guardian. Κι οι Guardian βρωμάνε Ευρωπαϊλα από χιλιόμετρα. Οπότε, όσο κι αν θέλουν κατά καιρούς Σουηδικές μπάντες να το παίξουν Αμερικάνοι, το DNA δεν τους αφήνει. Ο Σουηδός θα είναι πάντα πανύψηλος παιδαράς, μοντέλο ομορφιάς κι όχι αμερικάνικη στραβοχυμένη σκατόφατσα κι όλο το καλλιτεχνικό αποτύπωμα θα είναι τέρμα Ευρωπαϊκό, οριτζιναλ Σκανδιναβικό, Σουηδοί Βίκινγκς.
Κι έτσι είναι η φάση με το Legacy of Kings. Το άλμπουμ συνεχίζει από εκεί σταμάτησε το Glory to the Brave και γαμεί και δέρνει. Heavy/power έπη όπως το Heeding the Call, Legacy of Kings, Let the Hammer Fall έχουν μείνει στο πάνθεο των μεγάλων δημιουργιών που έχει προσφέρει αυτή η μπάντα. Δεν ξέρω πόσο true είναι οι HammerFall, πόσο τους εμπορευματοποίησε η Nuclear Blast και μετέπειτα η Napalm, αλλά η μουσική είναι αυτή που μένει στο τέλος και το Legacy of Kings είναι τεράστιο άλμπουμ.
Έχει και την απαιτούμενη τυρίλα με το Remember Yesterday και το Dreamland, αλλά είναι σε χαμηλά λιπαρά και δεν με λίγωσε ποτέ. Όταν δε ακολουθεί ο heavy metal ύμνος Stronger than All, αρπάζουμε πολεμικές σφύρες και τα σπάμε όλα, εμπρός στον αγώνα για την επικράτηση της lawful good δικαιοσύνης.
Μοναδικό ψεγάδι (όχι μεγάλο) το κλείσιμο με το The Fallen One. To Legacy of Kings είναι πολεμικός δίσκος, έχει ένταση, χύνεται αίμα (δάκρυα κι ιδρώτας), πέφτουν σφυριά, πέφτουν κορμιά, γίνεται της πουτάνας. Πως κλείνεις το δίσκο με την δακρύβρεχτη μπαλάντα που κάθε φορά που παίζει το CD γεμίζει υγρασία το player μου κι ακροβατεί με το βραχυκύκλωμα. Ψιλοαπαράδεκτη επιλογή για τελικό κομμάτι, εγώ θα έβαζα το Let the Hammer Fall να κλείνει το άλμπουμ, ώστε να κλείνει παράλληλα τα στόματα των πολέμιων της μπαντάρας.
Το κομμάτι της συλλογής μου είναι η επετειακή επανέκδοση, υπερ-προσεγμένη όπως κι η αντίστοιχη του ντεμπούτου, με μπόλικο εξτρά υλικό, φοβερό μπουκλέτο και σωστό τίμιο DVD.
No comments:
Post a Comment