Αν και το Master of Puppets δεν είναι ο αγαπημένος μου Metallica δίσκος (το Ride the Lightning είναι αξεπέραστο), συμφωνώ με τη ευρεία άποψη ότι είναι ο πιο σημαντικός. Άποψη που δεν ενισχύεται από το εμπορικό αντίκτυπο της κυκλοφορίας, με το ομώνυμο (λέγε με και Black Album) να έχει τριπλάσιες πωλήσεις από το Master (στην τρίτη θέση) και το Justice να φιγουράρει στη δεύτερη (φάση Ελληνικό πρωτάθλημα, Black Album ο Θρύλος, Justice είναι ο βάζελος και Master of Puppets τα χανούμια). Όμως όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην αξία μίας μουσικής κυκλοφορίας, τα χρήματα δεν λένε πάντα την αλήθεια.
Το Master of Puppets ορίζει τους Metallica, είναι η μουσική για την οποία αυτή η μπάντα δημιουργήθηκε. Η χημεία του James, Kirk, Cliff και του αχώνευτου κοντοστούπη είναι εκεί στην ολότητά της, οι καταλύτες έχουν maximum απόδοση και το αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης έδωσε τη φιλοσοφική λίθο. Ότι κι αν κυκλοφορούσαν το 1986 θα ήταν χρυσάφι. Ατόφιος πολύτιμός λίθος σε μορφή ήχου είναι το Master of Puppets. Αμερικάνικο heavy/thrash που τραβάει όλα τα ακροατήρια, old school κολλημένους, μουρόχαυλους deathoμπλακάδες, φλώρους powerάδες, σνομπαρίες προγκρεσιβάδες, επαναστάτες (του κώλου) hardcore thrashers, mainstremάδες σκλαβάκια του MTV. Οι πάντες αποδέχονται το Masters of Puppets, γνωρίζουν όλα τα κομμάτια και γουστάρουν όταν στο κλαμπ θα παίξει το - εκατομμύρια φορές παιγμένο - ομότιτλο έπος.
Ίσως και το πιο ομοιογενές άλμπουμ του συγκροτήματος από άποψη ήχου και ποιότητας. Το Metallica (Black Album), έχει τα superhits Enter Sandman, Nothing Else Matters κι The Unforgiven, αλλά τα υπόλοιπα 9 κομμάτια (τουλάχιστον για το mainstream ακροατήριο) δεν ακολουθούν στο ίδιο επίπεδο. Στο Ride the Lightning, υπάρχει ένα (απίστευτο) Fade to Black που για πολλούς δεν "κολλούσε" (μια χαρά ταίριαξε η κομματάρα, αλλά αντικειμενικά σπάει την ομοιογένεια).
Όλοι οι δίσκοι των Mpakalika, έχουν τέτοιες διαφοροποιήσεις με εξαίρεση το Master που ναι μεν τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, ανήκουν όμως όλα στην ίδια ηχητική αριστοκρατική οικογένεια. Θα μπορούσα να δεχτώ ότι και το St. Anger παρουσιάζει αυτή την ομοιογένεια, γιατί όλα (σχεδόν) τα τραγούδια είναι ανακυκλώσιμα σκουπίδια και ναι ανήκουν στην ίδια ηχητική διαλυμένη οικογένεια με αλκοολικό μπαμπά, εκδιδόμενη μαμά και παιδιά γαμησε τα.
Εξαιρετική ιδέα για ένα Greek tribute ενός τόσο τεράστιου δίσκου, όμορφο εγχείρημα, Οbey your master γιατί Your life burns faster.
No comments:
Post a Comment