Evanescence

- Bring Me To Life (2003)

- Fallen (2003)

- The Open Door (2006)

- A Gothic Acoustic Tribute To Evanescence (2007)

Το Bring me to Life μου έκανε τεράστια "ζημιά" όταν το ανακάλυψα. Το συγκεκριμένο τραγούδι έστρωσε ολόκληρη καριέρα σε ένα συγκρότημα που το χρειαζόταν ο δυτικός πολιτισμός. Το πρώτο studio άλμπουμ των Evanescence ήταν τεράστιο χτύπημα σε όσους ήθελαν να ανοίξουν τα μυαλά τους και να ρουφήξουν στο έπακρο τον όμορφο μεταμοντερνισμό που θα ακολουθούσαν τα δημιουργικά 90s. Ήταν η εποχή που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές είχαν μπει πλέον σε κάθε σπίτι, internet, κινητή τηλεφωνία, τεχνολογία και gadgets, video games, οι αγαπημένοι μας υπερ-ηρωικοί κόμικ χαρακτήρες έβρισκαν το δρόμο τους για σοβαρές κινηματογραφικές παραγωγές, μεγάλα βυζιά παντού, το logo της LG (που "χαρίζει" laptop) Life is Good ήταν πραγματικότητα. Κι οι Evanescence είχαν γράψει τον ύμνο αυτής της υλιστικής πνευματικής παράνοιας.

Καλός ο ρομαντισμός κι η κολλημένη νοσταλγία, αλλά η πρόοδος δεν σταματά, η εξέλιξη συνεχίζεται, the show must go on αλλιώς να έρθει ο Έρλικ με το σαρδόνιο χαμόγελο να μας το υπενθυμίσει πετσοκόβοντας μερικούς lawful evil κώλους. Το Fallen, ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ έντυσε μουσικά αυτή την εξέλιξη. Για κάποιους (βλαμμένους) είναι κατάντια κι ξεπουλημένος υλισμός και χρησιμοποιούν όλα τα social media και μέσα που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για να εκφράσουν την τεχνοφοβία τους. Κατά την προσωπική μου ταπεινή (πάντα) άποψη, ήταν ένα τεράστιο ποιοτικό άλμα. Ο δυτικός πολιτισμός (με την παγκόσμια επιρροή), την περίοδο '94 - '06 έβαλε φουλ γκάζια εξέλιξης, πέρασε πολλαπλά levels, νίκησε μία ντουζίνα bosses κι οι Evanescence ήταν εκεί, σαν σύγχρονοι βάρδοι, να υμνήσουν το milestone της ανθρωπότητας.

H Amy Lee, o Ben Moody κι ο David Hodges έγραψαν ιστορία με εκείνη τη δισκάρα. Modern rock, alternative metal, όπως κι αν το ονομάσει κανείς, γαμεί και δέρνει ξεπεσμένους ροκάδες, κολλημένους μεταλλάδες που έχουν ξεχάσει να αλλάξουν παντελόνι κι αφού ολοκληρωθούν τα (σχεδόν) πενήντα λεπτά που διαρκεί, επιστρέφει να τους δείρει ξανά γιατί δεν παίζει να μην πατηθεί το repeat.

Συνέχεια όμως δεν υπήρξε. Τα έσπασαν οι μάγκες κι η Amy Lee πήρε τα παπάρια μου. Fallen δεν θα ξαναγραφτεί ποτέ και το The Open Door που πήρα αργότερα γεμάτος προσδοκίες ήταν μετριάτζα. Μετά τους παράτησα και κόβω τον μπρούτσο μου ότι το συγκρότημα συνέχισε στη μετριότητα. Η μπάντα (κατά μία έννοια) διαλύθηκε, η χημεία έπαψε να υπάρχει, ο κόσμος άλλαξε, ο Δίας γαμήθηκε με την οικονομική κρίση, οι σκατόψυχοι βγήκαν στην επιφάνεια, μόνο τα βυζιά παρέμειναν μεγάλα.

Η μουσική όμως μένει, όσο θα παίζει στα ηχεία μου το "χώσιμο" του Paul McCoy στην όμορφη κλάψα της Amy, ταξιδεύω (σαν ρομαντικός μεταμοντερνιστής) σε εκείνη την εποχή που το ανθρώπινο είδος έδειξε το πραγματικό του potential.