Από τους πιο αδικημένους δίσκους στην ιστορία της heavy metal μουσικής, ντροπή κι αίσχος που αυτό το τεράστιο έπος δεν έχει λάβει την αξία που του αρμόζει.
Οι νεκροθάφτες από τα μέσα των 90s με το Heart of Darkness (η αρχή έγινε με το The Reaper), είχαν κατασταλάξει στον ήχο που θέλουν να μεγαλουργήσουν. Η εμπορική επιτυχία ήρθε με το Tunes of War που τους εδραίωσε στο τευτονικό στερέωμα κι έδωσε πνοή στην μπάντα να διδάξει αρχιδάτο heavy metal επικών καταστάσεων, για τα επόμενα δέκα χρόνια. Σκωτσέζοι, σταυροφόροι, βρετανοί ιππότες, ζούσαμε το όνειρο κι οι Grave Digger ήταν εκείνη για να συνθέσουν το soundtrack. Και πόσο γκάνβλα να αντέξει το μυαλό μας, ο Manni Schmidt νέος κιθαρίστας στη μπάντα για να γράψει/παίξει καινούργια έπη.
Το 2003, σε μία φάση ωριμότητας και μεστωμένης πορείας του συγκροτήματος θα εμπνευστούν από το saga The Ring of the Nibelungs του Richard Wagner (το οποίο είχα διαβάσει σε διασκευασμένη Disney γαμάτη ιστορία στο ελληνικό Μίκι Μάους) και θα κυκλοφορήσουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της ιστορίας τους. Και δυστυχώς δεν θα το πάρει κανείς χαμπάρι. Ο περιοδικός τύπος της τότε εποχής είχε πέσει με τα μούτρα στις "κορίλες", deathκορίλα, emoκορίλα, mathκορίλα, tarhidiamoukouniountaiκορίλα. Το σωστό ευρωπαϊκό heavy-power είχε αρχίσει να γίνεται τετριμμένο. Λες κι ο κόσμος είχε μπουχτίσει από ποιότητα κι έπρεπε να ακούσει μαλακίες.
Το άλμπουμ βρίθει κοφτά ριφ, in Manni we trust, τη φωνάρα του Boltendahl στα καλύτερά της και κομμάτια που γράφουν heavy metal history όπως Valhalla, Maidens of War, Sword και Twilight Of The Gods.
Ευτυχώς η μουσική είναι διαχρονική, δεν χάνεται με το πέρασμα του χρόνου, διαπιστώνω πως πολλοί οπαδοί ανακαλύπτουν αυτόν το διαμάντι, βγάζουν τις παρωπίδες των "παρωχημένων" Grave Digger και ξεκολλούν από το Tunes of War. Οι Digger, όπως κάθε επαγγελματική μπάντα που είναι "αναγκασμένη" να δισκογραφεί κάθε 2-3 χρόνια, θα γράψει και μέτρια 'safe' μουσική, αλλά το Rheingold δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
No comments:
Post a Comment