To video clip του Mi me Koitas (στο CD είναι Koitas, στο βιντεοκλιπ είναι Kitas - άντε βγάλε άκρη με τα greeklish) ήταν τόσο καυλωτικά πορωτικό που με οδήγησε στο να αγοράσω την πολυτελή σόλο κυκλοφορία. Με τον Γάκη να παίζει κιθάρες πάνω στα κατσάβραχα (αντιγράφουν ξεκάθαρα Immortal), να παντρεύουν όμορφα το παραδοσιακό ηπειρώτικο με το σκληρό ροκ.
Με την όποια εμπειρία έχω στους παραδοσιακή Ελληνική μουσική, χορούς και λαογραφική ιστορία, βρίσκω τον ήχο της Ηπείρου ιδιαίτερα θελκτικό για ενσωμάτωση ηλεκτρικών οργάνων. Ο Σαββόπουλος στο παρελθόν, οι Κατσιμιχαίοι αλλά και πολύ άλλοι ροκ καλλιτέχνες έχουν εντοπίσει την ηχητική συγγένεια κι έχουν δώσει στο κοινό φανταστικές εκτελέσεις, με τους Villagers of Ioannina City να το πάνε σε άλλο επίπεδο.
Όμοια φάση είναι κι η Ποντιακή μουσική, με τη διαφορά ότι η μουσική του Πόντου είναι σκέτος πονοκέφαλος. Καλύτερα να ακούω Immortal sto repeat.
Κάπως έτσι απόχτησα το Too Much Ain't Never Enough, να γουστάρουμε καλό κλασσικό hard rock, Whitesnake, Deep Purple, τέτοια πράγματα. Κι έπραξα σωστά γιατί το άλμπουμ είναι αρκούντως χορταστικό, σε γεμίζει διάθεση για ακριβά τζιν, μπύρες, γρήγορα αυτοκίνητα, Σαλονικιές γκόμενες και ξεσάλωμα σε κυριλέ hard rock bar/restaurant. Fame, Street of Broken Dreams, Under my Skin, μουσική που αποδίδει σεβασμό σε κάθε εραστή της εξάχορδης.
Ο μπούστης ο Γάκης, έχει μαζέψει κι ένα κάρο celebrities για να παίξουν στον δίσκο. Joe Lynn Turner (αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε με φάτσα γέρου), Bobby Rondinelli (έχω παίξει τύμπανα σε όλους του θρύλους της σκληρής μουσικής), James Kottak (έγινα drummer στους Scorpions κι από τότε κυκλοφορούν τη μία μαλακία πίσω από την άλλη), Greg Smith (πακέτο με τον Turner). Είναι ξεκάθαρη η αγάπη και το μερακί που χύθηκε για να παραχθεί αυτός ο δίσκος. Δυνατό και το περιποιημένο digipack, το καλοστημένο artwork, bonus DVD με clips, να έβαζαν και κάνα booklet με τους στίχους εκεί στην Rock of Angels καλά θα ήταν.
No comments:
Post a Comment