Annihilator - Criteria for a Black Widow (1999)

 Υπάρχουν Annihilator fans (προδότες καταδότες Ιούδες Ισκαριώτες) που δεν εκτιμούν την γαματοσύνη του Criteria for a Black Widow. To τελευταίο άλμπουμ του Randy Rampage για να έρθει ο τεράστιος Joe Comeau (μόνο θρύλοι μπορούν να σταθούν δίπλα στον τιτάνα Waters).

Παράπονα πολλά και διάφορα. Δεν είναι αρκετά thrash (λες κι οι Annihilator ήταν ποτέ η τυπική thrash μπάντα), έχει πολύ groove (και γαμάει!), η φωνή του Randy δεν έχει τις τσιρίδες των αρχικών άλμπουμ (κεχαγιά στα αρχίδια για το πως θα τραγουδάει ο κάθε καλλιτέχνης), το Back to the Palace είναι ανούσια re-imagined εκτέλεση του The Fun Palace (το λέει κι ο τίτλος, επιστροφή στο παλάτι, τι δεν καταλαβαίνεις).

Ότι και να πιστεύει ο καθένας, καλά κάνει κι έχει την άποψή του, η κριτική κι αποδοχή κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι αποδεκτή και σεβαστή. Άλλα πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που άκουσε το Criteria for a Black Widow και δεν γούσταρε μέχρι τα μπούνια; Κι αν όχι, είχε καθαρίσει τα αυτιά του ή είχε συσσωρεύσει ποσότητα κεριού για να φωτίσει ολόκληρη την Αγία Σοφιά; Μιλάμε για κλασσική Annihilator αλμπουμάρα, φουλ στην πώρωση, τα κλασσικά Jeff Waters ριφ που όλοι αγαπάμε, τον Randy Rampage να επιστρέφει για να δώσει πόνο και συνθέσεις που συνεχίζουν την ως τότε βαριά ιστορία της μπάντας.

Η παράνοια και σχιζοφρένεια να δίνουν το παρών σε όλες τις κομματάρες, γλυκά αρπίσματα, groovy, thrash, heavy, όλα τα αγνά Annihilator υλικά που έχτισαν το μοναδικό αυτό συγκρότημα.

Προφανώς το άλμπουμ δεν κοιτάει σε ποιότητα την αρχική τριάδα που κυκλοφόρησαν, αλλά κρατάει ψηλά τον πήχη, συνεχίζει τη φοβερή πορεία διαδοχικών δίσκων που παίζουν μπαλάρα στο heavy metal arena μέχρι τα mid 00's που εκεί λίγο άρχισε η κοιλίτσα.

Bloodbath, Punctured το φοβερό τρίτο μέρος των Schizos (που δεν είναι ποτέ μόνοι, αυτοί κι η Λίβερπουλ), Nothing Left, η Priestιά Loving the Sinner, το άλμπουμ είναι γεμάτο έπη. Αγαπάμε Annihilator πάντα δίπλα στον παικταρά Jeff Waters.