Στην Kamelot φάση με έμπασε ένας blackoμεταλλάς ανάμεσα στις βοθροκαφρίλες του ήθελε ένα ποιοτικό power διάλλειμα. Είχαμε βρεθεί στο σπίτι του να παίξουμε αναίσχυντα ατελείωτο Diablo και να ακούσω Νορβηγικές άναρθρες μυσταγωγίες. Άλλα έμεινα με το demonic horn στο χέρι όταν έβαλε να παίξει το The Fourth Legacy. Αυτόματα έγινα οπαδός της μπαντάρας.
Το The Fourth Legacy είναι η κορυφαία τους κυκλοφορία, συνδυάζει άριστα την πρώιμη (true) περίοδο με την επιτυχημένη (mainstream εμπορική) φάση που ακολούθησε. Διόρθωσαν τις ατσουμπαλιές των τριών πρώτων άλμπουμ αλλά κράτησαν αληθινό τον λυρισμό που μόνο το power metal μπορεί να δώσει στον ακροατή. Καταιγισμός ύμνων, επικές καταστάσεις που μόνο με το Diablo dungeon crawling μπορούν να συγκριθούν, ένας Khan σε δαιμονιώδη φόρμα, κιθάρες Youngblood σε full έμπνευση κι ένας Sascha Paeth σε παραγωγή για σεμινάριο (έτσι φτιάχνεται το σωστό power metal ρε μούργες).
Η χρήση πρελούδιων (New Allegiance, Desert Reign) για να χτιστεί η σωστή ένταση πριν από τις υπερκομματάρες The Fourth Legacy και Nights of Arabia, δεικνύει το μεράκι για να βγει το απόλυτο αποτέλεσμα, αριστουργήματα σαν το The Shadow of Uther, Until Kingdom Come γράφονται σπάνια (κι από λίγους, έχουμε γεμίσει τσουτσέκια) και τόνους συναισθηματισμού από power ballads σαν το A Sailorman's Hymn.
Ολόκληρος ο δίσκος βρωμοκοπάει τελειότητα, εξωφυλλάρα από τον Derek Gores που άνοιξε ολόκληρη σχολή (κι έχει γεμίσει ο τόπος covers με την κωλαρού που βαδίζει αγέρωχη σε κάποιο ancient temple).
To The Fourth Legacy έδωσε τεράστιο boost στους Kamelot που τους πήρε μία δεκαετία σχεδόν για να ξεκαβλώσουν. Σαν την ομαδάρα που έφτιαξε ο Ντούσαν στον Ολυμπιακό που συνέχισε να σηκώνει τα πρωταθλήματα ακόμη κι όταν αποχώρησε. Δεν θα επιστρέψουμε ποτέ σε αυτή τη μαγική περίοδο αλλά θα όσο θα υπάρχουν οπαδοί που σηκώνουν γροθιές όταν μπαίνουν κιθάρες/πλήκτρα με το Alexandria, η φλόγα της δεκαετίας που το power metal έζησε τον απόλυτο θρίαμβο δεν θα σβήσει ποτέ.
No comments:
Post a Comment