Το όνομα των Megadeth πρέπει να είναι η πρώτη heavy metal λέξη που άκουσα ποτέ. Όταν πήγαινα στο σχολείο τετάρτη δημοτικού, κάποιος συμμαθητής μου αποπειράθηκε να με μυήσει στο χώρο της σκληρής μουσικής, εξηγώντας πως υπήρχαν τα εξής ιδιώματα. Ροκ, χαρντ ροκ, χέβι μέταλ και θρας μέταλ. Για πιτσιρικάς, αρκετά ψαγμένος, αν κι αργότερα τον τράβηξε η rap κουλτούρα, το skate και τα BMX. Σχετικά με το θρας μεταλ μου είχε αναφέρει πως ο κύριος εκπρόσωπος είναι οι Megadeth (προφανώς θα τους είχε πάρει ως αφίσα από το περιοδικό Μπλεκ) και φρόντισε να μου εξηγήσει (τονίζοντας ότι είναι πολύ σημαντικό) πως το 'deth' το γράφουμε χωρίς ‘a’.
Με τέτοια βιώματα στην παιδική μου ηλικία πως να μη γουστάρω Mustaine και τη χρυσή εποχή των Megadeth. Καλά κι άγια τα τρία πρώτα, της πιο "οργισμένης" περιόδου, αλλά όταν ξεμπλόκαρε από τα ξύδια ο κοκκινόψειρας και την είδε πιο επαγγελματικά τη φάση, έγραψε τη χρυσή τριάδα Rust, Countdown και Youthanasia.
Περισσότερο heavy, λιγότερο thrash, στίχοι με νόημα και πιο ουσιαστική αιχμή, η καλύτερη Mustaine φωνή (πραγματικά όμως) και ατελείωτο κιθαριστικό όργιο με τους υπερπαιχταράδες Friedman, Ellefson και Menza να ορίζουν τη φάση.
Το Youthanasia είναι το πιο αδύναμο από την τριπλέτα που ανεφερα, κυρίως λόγο της δεύτερης μεριάς του. Ξεκινάει με έναν ορυμαγδό απολαυστικής heavy καταιγίδας, Reckoning Day, Train of Consequences, Addicted to Chaos, (ακόμη και το πιο "φλωρικό" A Tout Le Monde γαμάει) κι Elysian Fields. Όσοι παπάρες θεωρούν ότι στα 90s το grunge σκότωσε τη metal μουσική, τους δίνεις να ακούσεις αυτή την πεντάδα - made in 1994 - και παύει να πιστεύει τέτοιες πίπες.
Η δεύτερη πλευρά στέκεται μια χαρά, απλά δεν πλησιάζει την εξαιρετική ποιότητα της πρώτης, με τα The Killing Road και I Thought I Knew it All να ηγούνται.
Και controversial εξωφυλλάρα δίχως Vic Rattlehead (τον έχουν στο booklet) που περνάει το “μήνυμα”, είναι καλαίσθητη και ταιριάζει απόλυτα με το μουσικό concept. Το Youthanasia είναι ένας εξαιρετικός Megadeth δίσκος από την μπάντα που γνώρισα στην τρυφερή ηλικία και με συντροφεύει μέχρι και σήμερα με τον τεράστιο όγκο μουσικής που μου έχει προσφέρει.
Το CD της συλλογής μου είναι η remixed/remastered έκδοση με liner notes και τέσσερα λιχουδάτα bonus tracks.
Σνόμπαρα για χρόνια τους Megadeth...δεν μου άρεσε το όνομά τους (!), δεν μου άρεσε η μονίμως τσαντισμένη και τσαμπουκαλεμένη φάτσα του Mustaine, ενώ το εξώφυλλο με τα κρεμασμένα μωρά ,όντας στην εφηβεία, ήταν το μόνο που κατάφερε ποτέ να με σοκάρει, ούτε cannibal corpse έτσι. Δόξα τις επετείους κυκλοφορίας δίσκων που πλημμυρίζουν καθημερινά το fb, κάποια στιγμή διάβασα ένα διθυραμβικό άρθρο για το Rust in Peace από συντάκτη εγγυημένου γούστου, και λέω....."λες ? ".....Ok, αυτό ήτανε, πέρασα τον επόμενο ολόκληρο μήνα ακούγοντας Μόνο Megadeth και από τότε... λατρεύω. Θα έλεγα ότι η χρυσή τριάδα είναι τετράδα, βάζοντας μέσα και το Cryptic Writings.
ReplyDeleteΤο εξώφυλλο με τα μωρά, το οποίο έφαγε αρκετή λογοκρισία, είναι όντως σοκαριστικό γιατί τριγκάρει ρεαλιστικούς δυσοίωνους προβληματισμούς. Συμφωνώ πως το Rust in Peace είναι το καλύτερο portal για τον κόσμο των Megadeth (κι ένας καλός λόγος για να ξεκινήσει κάποιος να μαθαίνει κιθάρα), αλλά το Cryptic Writings δεν πήρε ποτέ την ίδια θέση στην καρδιά μου με τα τρία προηγούμενα.
Delete