Σαν γνήσιος Rageheadάς μου είναι υπερβολικά δύσκολο να περιγράψω το μεγαλείο του Rage μουσικού σύμπαντος σε κάποιον που δεν έχει μυηθεί στον μαγικό κόσμο του Peavy Wagner. Τα early years, η χρυσή εποχή, τα κλασσικά, η Unity era, η επιστροφή στις εγγυημένες ποιοτικές συνταγές. Οι Rage σπάνια απογοήτευσαν, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει ο πουστόνεος wannabe Rage οπαδός θα φθάσει στον προορισμό του. Ακόμη κι αν ξεκινήσει το ταξίδι από τον 25ο full length δίσκο του συγκροτήματος (χώρια τα side projects) ο οποίος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Με διπλές κιθάρες (για άλλη μία φορά) από τους "νέους" Jean Bormann και Stefan "Stürmer" Weber, τον τυχερό Βασίλη Μανιατόπουλο να κοπανάει τα τύμπανα, ο Wagner αντλεί νέα ζωτική ενέργεια για να γράψει ένα ακόμη τρομερό άλμπουμ. Η μόνη εξήγηση για την αστείρευτη έμπνευση του, ειδικά όταν ανανεώνει το line-up, είναι πως ο ο καραφλομπουχέσας είναι ένα είδος μουσικό vampire. Με το που μπει νέο αίμα στην μπάντα, δεν έχω ιδέα τι υπερφυσικές ανίερες διαδικασίες ακολουθεί, αλλά αναζωογονεί τον τομέα του εγκεφάλου του που παράγει όλη αυτή την καταπληκτική μουσική.
Στο Resurrection Day, οι Rage κατεβάζουν όλα τα πυρηνικά τους όπλα. Φρέσκιες ριφάρες που συνοδοιπορούν πλάι στην φωνή του Peavy η οποία έχει επανέλθει σε εποχές Black in Mind. Σκοτεινά ατμοσφαιρικά εισαγωγικά αρπίσματα (για να μπούμε στο κλίμα που θα ακολουθήσει - heavy metal καταιγίδα - βλέπε Main in Chains), η Lingua Mortis ορχήστρα δίνει το παρών στον μεγάλο αγώνα, αιχμηροί σύγχρονοι στίχοι και τον ίδιο τον Soundchaser στο εξώφυλλο να έχει φέρει την Αποκάλυψη.
Μέχρι και medieval folk heavy έπος έχει το άλμπουμ. Το Travelling Through Time είναι τεράστια κομματάρα. Και black metal να αποφασίσει να γράψει ο χοντρός, θα γαμήσει άσχημα.
Για να ακολουθήσει η μπαλάντα Black Room, να χυθούν δάκρυα και στη συνέχεια αίμα κι ιδρώτας με τη headbanging τελειότητα Extinction Overkill.
Δίσκοι σαν το Resurrection Day από μπάντες, που αν (θεωρητικά) είχαν εγκαταλείψει την ενεργό δράση εδώ και δεκαετίες δεν θα είχαν λείψει (θεωρητικά) στο ευρύ κοινό, καταρρίπτουν την παραφιλολογία περί metal παρασιτισμού από γερασμένα άλογα του παρελθόντος. Όταν οι Rage μετά από σαράντα χρόνια παρουσίας, μου δίνουν ένα τέτοιο ολόφρεσκο metal κόσμημα, ούτε αρπακτή φάση παίζει, ούτε αναμασήματα του παρελθόντος. Όποιος μπορεί κάνει, άσχετα με τι έχει ήδη προσφέρει, ανεξάρτητα από ηλικία ή άλλες τέτοιες παπαριές.
Rise, brothers, rise, We take us by surprise
As part of all the universe, We're traveling through time
Rise, sisters, rise, And take off your disguise
We'll go back to the origin
We're traveling through time, Traveling through time
No comments:
Post a Comment