Οι Edguy ποτέ δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε. Ακόμη και στην πενταετία 98-04 που έπιασαν την δημιουργική κορυφή τους, έχοντας και τους Avantasia να δίνουν bonus πόντους, το status τους ήταν "καλύτεροι από Sonata Arctica. Άσχετα αν η δισκογραφία τους κοιτούσε στα ίσια Helloween και Stratovarius, οι οπαδοί του ιδιώματος ποτέ δεν τους αναγνώρισαν ως το potential να μονομαχήσουν στην πρώτη γραμμή με τα μεγαθήρια της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Κόβω φλέβες (λέμε τώρα) για Edguy, η χρυσή περίοδος που ανέφερα ήταν μία ανεπανάληπτο συνεισφορά στο europower, ιδανικός λόγος για έναν black, thrasha να παρατήσουν καρφιά, αμάνικα κι ανάποδους σταυρούς και να καβαλήσουν κάνα μονόκερω.
Καταλαβαίνω πως ξενίζει κάπως η φωνή του Tobias Sammet. Δεν είναι κι ο καλύτερος studio τραγουδιστής αλλά γαμεί και δέρνει πάνω στη σκηνή. Κι όπως έχει πει κι ο Γιάννης Παπαδόπουλος (Beast in Black κι όποια άλλη μπάντα υπάρχει), το stage performance είναι πιο σημαντικό από τη φωνητική απόδοση του κομματιού. Αλλιώς τράβα σπίτι σου να ακούσεις το δίσκο, μόνος κι έρημος, δίχως γκόμενα, μέσα στη μιζέρια και χαμηλό ranking στο League of Legends.
Επίσης δεν έχουν κάποιον κιθαρίστα επιπέδου Tolkki ή Hansen. Αξιοπρεπή τα lead του Ludwig, αγαπάμε τη ρυθμική του Sauer αλλά δεν είναι τυχαίο πως οι Avantasia πήγαν σε άλλο επίπεδο τη μουσική του Tobie με τον τεράστιο Sascha Paeth.
Η μαγεία των Edguy είναι οι ίδιες οι συνθέσεις, αυτά που γράφει η μουσική ιδιοφυία Tobias Sammet. Μαζί με τον Kai Hansen, αυτοί οι δύο κοντοστούπηδες κουβαλάνε τόσα κιλά μουσικής που με πολύ προσπάθεια τα αντέχει το χέβι μέταλ γιουνιβέρς. Θεωρώ τεράστια υπόθεση να μπορείς να γράψεις ένα catchy mainstream τραγούδι το οποίο θα κολλήσει στον εγκέφαλο με τη μία. Μπορεί να μην έχει τον όγκο δουλειάς που απαιτεί ένα 18λέπτο progressive έπος αλλά ένα τρίλεπτο χιτάκι περιέχει συμπυκνωμένη μουσική ικανότητα αντί για το αργόσυρτο ξετύλιγμα που επιλέγουν οι αντίστοιχοι τιτάνες της άλλης πλευράς.
Σε λίγο καιρό θα συμπληρωθεί δεκαετία από την δισκογραφική απουσία της μπάντας, και σχεδόν 20 είκοσι από το τελευταίο αριστούργημά τους (Hellfire Club ρε!). Είμαι πεπεισμένος πως θα επιστρέψουν για ένα ακόμη μεγαλείο (ίσως και παραπάνω).
Όποιος αγνοεί τα παραπάνω, ας προμηθευτεί το φανταστικό Earbook Monuments, μία ιστορική αναδρομή της μπάντας με υλικό από όλες τις περιόδους κι ας αφεθεί στη μαγεία του αληθινού gay metal.
Από τα καλύτερα power metal συγκροτήματα. Παρά τα μέτρια έως κάκιστα album που έβγαλαν από το 2006 και μετά, τα album που έβγαλαν από το 1998 ως το 2004 τους τοποθετούν στην αφρόκρεμα του power metal. Μακάρι να επιστρέψουν, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται στο εγγύς μέλλον😅
ReplyDeleteΑπό το 2006 κι έπειτα ο Sammet έριξε όλο το βάρος στους Avantasia κι οι Edguy πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Επιστροφή στη χρυσή εποχή δεν το βλέπω ούτε εγώ, αλλά θα ήθελα έναν νέο δίσκο. Περισσότερο ως αφορμή για Ευρωπαϊκή περιοδεία.
ReplyDelete