Μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αποτελεί ο χώρος της οργανωμένης θρησκείας. Γαλουχήθηκα (δυστυχώς) μέσα στους χώρους που δεν τολμούν να εισβάλουν οι απανταχού ανίεροι μπλακμεταλλάδες. Από μικρό παιδί είχα πάρει πρέφα πόσο σάπιος είναι αυτός ο χώρος, πόσα κιλά βλακείας και σκατοψυχιάς αναπαράγονται με ένα φτηνό περιτύλιγμα της Εβραϊκής παράδοσης, με μπόλικη δόση πατριδολαγνείας και πατριαρχίας. Επειδή όμως ήταν αρκετά δύσκολο να απεμπλακώ από τα δίχτυα που οι γονείς μου με έριξαν ενόσω ήμουν ακόμη σε τρυφερή ηλικία, προσπάθησα να κάνω embrace το σύνδρομο Στοκχόλμης που φέρει κάθε παιδάκι σε τέτοιες καταστάσεις. Mέχρι να ορθοποδήσω και σαν δεύτερος Σταλόνε στο Lock Up να αποδράσω από την βοθροφυλακή, τσακίζοντας όποιον καριόλη βρέθηκε στο διάβα μου.
Μιας κι ήμουν σε ιερό χώρο, με φώτισε ο Θεός να αποφύγω το υπέρτατο όπλο των ιερέων, την Εξομολόγηση (ποιο Holy Aura και τα αρχίδια μου). Σε αυτό το βρομερό κτήνος που παρίστανε τον λειτουργό του Υψίστου, πέρασα μόνο μία φορά τις πύλες του κλειστού χώρου για να ανοίξω τα εσώψυχά μου. Ευτυχώς δεν άνοιξα ούτε εσώψυχα, ούτε τα εσώρουχά μου κατέβασα. Αράδιασα πέντε πίπες και έριξα παντοτινό άκυρο στο να ξεγυμνώνω τον εαυτό μου, τους φόβους και τα όνειρά μου σε έναν wannabe puppeteer του Ποιμνίου.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν κι η διαμόρφωση του αξιακού μου συστήματος. Ανάθεμα (The Silent Enigma, δισκάρα) κι αν υπήρξε η παραμικρή διδαχή που να έβγαζε κάποιο χρήσιμο νόημα σε αυτό το συνονθύλευμα μισανθρωπισμού που ονομάζεται χριστιανική παράδοση. Οι αρχές κι αξίες μου πήραν το αρχικό σχήμα από τα παιδικά βιβλία κλασσικών συγγραφέων, έπειτα το όραμα για τον κόσμο του Stan Lee μέσα από τα κόμιξ της Marvel, την αρχαία Ελληνική Γραμματεία, τα φιλοσοφικά ρεύματα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού και την συνεχή ενασχόληση με τη λογοτεχνία. Σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή, ελευθερία βούλησης, η ομορφιά του πλουραλισμού και της διαφορετικότητας, η αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας, δημιουργία, πρόοδος, εξέλιξη... έννοιες άγνωστες στον κάθε παπάρα που περνάει τα Κυριακάτικα πρωϊνά μαστουρώνοντας με λιβάνια και θρησκοληψία.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν κι οι στίχοι από αγαπημένα συγκροτήματα. Ειδικά στους μελοποιημένους στίχους, έμαθα να εκμαιεύω ουσία από κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα που με ψυχαγωγούσε. Ακόμη κι αν δεν ήταν πρόθεση του καλλιτέχνη να δώσει κάποιο "κρυφό νόημα" πίσω από την ιστορία του τραγουδιού, είχα πλέον συλλάβει το πραγματικό νόημα να ανακαλύπτω το Θεό σε οτιδήποτε όμορφο.
Πόσο μάλλον στο opus magnum των Active Member, ένα πραγματικό μουσικό Ευαγγέλιο.
No comments:
Post a Comment