Ήταν βράδυ Σαββάτου κι αντί να βγω για μπακουρότσαρκα με τους φίλους μου στο Πασαλιμάνι σε κάποιο ντεμεκ ροκ κλαμπάκι, έψαχνα με τη μηχανή μου να βρω το σπίτι ενός μυστήριου συμφοιτητή μου στο όρος Αιγάλεω. Δεν τον γνώριζα, δεν είμασταν φίλοι, είχαμε απλά παίξει μία φορά Magic the Gathering στην καφετέρια της σχολής. Στο τότε νεανικό μυαλό μου, αυτό ήταν αρκετό για να εμπιστευθώ κάποιον και να αποδεχτώ μία πρόσκληση για επίσκεψη στο σπίτι του. Είχα παραβλέψει την λεπτομέρεια ότι έπαιζε με full colours deck και μας είχε γαμήσει την ψυχή με τα Chromatic Spheres.
Αφού βρήκα το τσαρδί του στη μέση του πουθενά, φρόντισα να παρκάρω τη μηχανή μου με σωστό προσανατολισμό στην περίπτωση θα έπαιζε το σενάριο "τρέχε να ξεφύγεις". Ο φίλος με καλοδέχτηκε με μπλούζα Blind Guardian - Nightfall in the Middle Earth (αδερφός) και μου πρόσφερε μία κρύα σόδα. Γνώριζα πως η βραδιά θα περιλάμβανε Magic the Gathering και μέταλ μουσική, αλλά είχε εννοήσει πως υπήρχε και πρόταση για συνεργασία σε κάποιο project.
Να πω την αλήθεια, η καθημερινή φοιτητική μου ζωή ήταν γεμάτη τεχνολογία, γνώση κι έρευνα πάνω στην επιστήμη των υπολογιστικών συστημάτων και τις στιγμές που υπήρχε χρόνος για χαλάρωση δεν γούσταρα τόσο να βλέπω κώδικα, schematics και πρωτόκολλα. Εκείνο το βράδυ το μόνο που ήθελα ήταν να παίξει μουσική, να βγάλουμε τις κάρτες μας και να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου με ένα μαυροπράσινο deck πήχτρα στα ζόμπι.
Όταν με ρώτησε "ποιο άλμπουμ να βάλω να παίζει?", η απάντηση ήταν αυτή που συνηθίζω, "διάλεξε ότι θέλεις". Κι έχωσε ο μάγκας το The Curse των Omen. Δεν είχα ξανακούσει Omen, τους γνώριζα σαν όνομα αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω κάποιο κομμάτι τους. Πριν ακόμη ολοκληρωθεί το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι - The Curse -, τον παρακάλεσα να το βάλει το άλμπουμ να παίζει στο repeat, γιατί μου κέντρισε το ενδιαφέρον αμέσως. Ακόμη κι αν η βραδιά εξελισσόταν σε πανωλεθρία στο Magic κι ατελείωτη τεχνολογική πάρλα, να υπάρχει ένα όμορφο μουσικό χαλί.
Το τραπεζάκι στήθηκε, summoning πλασμάτων που τυφλά υπακούαν τον αφέντη μάγο τους, spells, counters, μυθικά artifacts κι οι καλιφορνέζοι μάστορες του heavy metal να γεμίζουν το χώρο με φανταστικά έπη της αγαπημένης μας μουσικής. Η μάχη έλαβε τέλος, ο συμφοιτητής και πλέον συνοδοιπόρος στα μονοπάτια του fantasy, είχε φάει τρελή σακούλα γιατί επέμενε στο πενταχρωματικό deck και πήρε τα παπάρια μου. Οι Omen συνέχισαν να διδάσκουν μπαλίτσα με το The Curse, κι ήρθε η ώρα να περάσουμε στο project.
H ιδέα που είχε κατά νου ο τυπάκος, ήταν εξαιρετική (για την εποχή της). Ένα online service το οποίο θα επεξεργάζεται ένα μουσικό κομμάτι κι αυτόματα θα παράγει σε κάποιον ιστότοπο τη μουσική δομή σε νότες, γνωστή κι ως παρτιτούρα. Μιλάμε για εποχές που οι web τεχνολογίες ήταν σε πρώιμο στάδιο, το cloud computing δεν υπήρχε ούτε καν σαν έννοια και το πιο extreme web plugin που υπήρχε στις τότε ιστοσελίδες ήταν κάποιο καλεντάρι της πλάκας. Στην εποχή που ένα online βιβλιοπωλείο του κώλου έκανε την εμφάνισή του οδηγώντας λίγα χρόνια αργότερα τον ιδρυτή του στην πρώτη θέση των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου.
Με αναδρομή στο παρελθόν αντιλαμβάνομαι πως οι νεαροί φερέλπιδες Μηχανικοί της εποχής μου είχαμε φοβερές εμπνεύσεις, με εξαιρετικό business potential που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν ή ακόμη κι υλοποιήθηκαν δεν μετουσιώθηκαν σε προϊόν ή υπηρεσία.
Ο κυριότερος λόγος είναι ότι η αγορά οριζόταν από ηλίθιους καπιταλιστές κι όχι τεχνοκράτες. Που ο μέσος τεχνοκράτης γράφει στα αρχίδια τους, στο μουνί τους - ότι έχει ο καθένας - αν θα βγάλει πολλά χρήματα, έχει πιο σημαντικούς στόχους κατά νου. Δεν υπήρχε όρεξη ή χρόνος να πείσουμε τον κάθε μουρόχλαβο γιάπι για το κερδοφόρο επιχειρηματικό μοντέλο πρωτοποριακών προτύπων που είχαν σάρκα κι οστά. Ειδικά για το μέσο Έλληνα κωλόβλαχο "επενδυτή της πούτσας" εκείνης της εποχής, αδυνατούσε να δει το τσουνάμι αλλαγών που ερχόταν τις επόμενες δύο δεκαετίες με την εξέλιξη των embedded systems και τις τηλεπικοινωνίες.
Εμείς την τεχνολογική μας κάβλα θέλαμε να ικανοποιήσουμε, να ξεπεράσουμε τα όρια των προηγούμενων, έχοντας τη σιγουριά της επαγγελματικής εξασφάλισης (ικανός Μηχανικός δεν πείνασε ποτέ). Οι θεμελιώδεις αξίες μας είχαν πολύ περισσότερη ουσία, ρομαντισμό κι ανεμελιά.
Μία νύχτα σε μία γιάφκα στην άκρη του πουθενά, με σόδα, Magic the Gathering, Omen να γαμούν και να δέρνουν στα ηχεία, μετουσίωση ατελείωτης φαιάς ουσίας σε κώδικα και διαγράμματα, γέμιζε απόλυτα τη νεανική μας δίψα για ζωή, και βάλτε στον κώλο τα λεφτά.
No comments:
Post a Comment