Motörhead - Bad Magic (2015)

 Είναι το τελευταίο full length άλμπουμ μίας ιστορικής μπάντας. Η τελευταία ευκαιρεία να ακούσει κάποιος τη φωνή και το μπάσο του Lemmy Kilmister. Ουσιαστικοί λόγοι για να μπει αυτό το διπλό βινύλιο στη συλλογή μου, η Seriously Bad Magic version.

Οι Motörhead υπήρξαν πάντα αγαπημένη μπάντα κι ο Lemmy τεράστιος χαρακτήρας. Από τους στίχους σε πολλά τραγούδια του, συνεντεύξεις αλλά κι η στάση ζωής που κράτησε σε πολλά θέματα, προκύπτει πως δεν ήταν η βαρετή rock'n'roll καρικατούρα που αναλώνεται διαρκώς να κυνηγάει γυναίκες, πιόμα και ντρόγκα. Είχε προσωπικότητα, αξίες (οι περισσότερες με βρίσκουν σύμφωνο), στάση ζωής με άποψη σε αντίθεση πολλούς ροκσταρ συναδέλφους που το μυαλό τους δεν διαφέρει από ένα κουνουπίδι.

Συνήθως όταν φεύγει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από τη ζωή, επικρατεί λύπη αλλά οι Motörhead με το Bad Magic μετέτρεψαν την απώλεια σε γιορτή (κι όχι συνήθεια). Αυθεντικός μοναδικός βρώμικος ήχος, επιστέγασμα μίας δισκογραφίας που δεν υστέρησε ή ξεπουλήθηκε ποτέ.

Ακατέργαστοι ροκ εν ρολ ύμνοι για όλους. Victory or Die, Tell me who to Kill, Electricity (το άλμπουμ σου αλλάζει τα φώτα λέμε), το full καταστροφή Chocking on your Screams, ο δίσκος σπέρνει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ατελείωτο respect για το Till the End, που προκαλεί δάκρυα συγκίνησης και μεγαλείου, ένα αθάνατο έπος που θα μπορούσε να κλείνει επάξια το δίσκο και την πορεία αυτού του κολοσσιαίου συγκροτήματος. Το Bad Magic θωρακίζει ιδανικά μία πορεία μουσικής δόξας.

Σε κάθε ακρόαση Motörhead μουσικής μου έρχεται στο μυαλό αυτό το μαλακισμένο gimmick του κλασσικού Έλληνα μεταλά. Η ηλίθια έκφραση "να ακούσουμε το δίσκο, να τον κρίνουμε". Έχει μετατραπεί ολόκληρη η μεταλλική κοινότητα σε δισκοκριτικούς που ακούνε ψυχαναγκαστικά δίσκους για να στοιχειοθετήσουν άποψη και πόρισμα. Η διασκέδαση του να απολαύσεις έναν δίσκο, όπως το όρισε καλύτερα η παρέα του Lemmy, έχει μετατραπεί σε αγχωτική διαδικασία ανάλυσης κι εκροής επιχειρημάτων.

Έχω βαρεθεί να ακούω/διαβάζω συστάσεις για το πως θα έπρεπε να έχει γραφτεί/παιχτεί το τάδε άλμπουμ, λες κι ο κάθε καλλιτέχνης περίμενε το γνώμη του κάθε ψωλοκοπάνα για το τι θα παράξει. Χώρια ο καρκίνος με τις βαθμολογίες (για αυτή τη παπαριά ευθύνονται κυρίως τα mainstream περιοδικά του χώρου). Δεν έχω δει ποτέ κανέναν να βαθμολογεί λογοτεχνικά βιβλία ή πίνακες ζωγραφικής αλλά στη μουσική και στις ταινίες ο κάθε ακροατής πρέπει να μετατραπεί σε καθηγητή εξατάξιου Γυμνασίου εποχών χούντας.

Προφανώς υπάρχει διάκριση για το πόσο αρέσει στον καθένα ένα άλμπουμ, οπότε αυτόματα υπάρχει ο παράγοντας της προσωπικής κρίσης. Το γεγονός αυτό όμως απέχει έτη φωτός από τα σεντόνια που είναι έτοιμος να αναπτύξει ο κάθε παπάρας. Ομοίως με τον κάθε ηλίθιο οπαδό που παίρνει καθημερινά τις αθλητικές ραδιοφωνικές εκπομπές (ο Νίκος από τον Αγ. Ελευθέριο) κι αναλύει το 4-3-2-1 που δεν ξέρει να παίξει ο Λουτσέσκου. 

Προφανώς υπάρχουν άτομα που έχουν τις γνώσεις και ικανότητες να πουν/γράψουν περισσότερα πράγματα από το μέσο ακροατή και να δώσουν όμορφες επιπλέον πληροφορίες, εμπλουτίζοντας την απόλαυση της εκάστοτε τέχνης. Αυτό όμως απέχει από την παπάτζα-αποψάρα του κάθε βλαμμένου.

Σε αυτή τη λούπα έχω πέσει κι εγώ άπειρες φορές, μπαίνω λοιπόν στην κατηγορία βλαμμένος παπάρας κι ανοίγω τα αυτιά μου να απολαύσω δίχως σκοτούρες κι άγχος τους Motörhead

In your life you'll be amazed at all the love you lose, You can never live that life again

The one thing you will never lose is the singing in your head, That will still be with you until the end