Υπάρχει άνθρωπος που ακούει metal μουσική και δεν του αρέσουν οι Whitesnake? Είχε αναρωτηθεί ο Paul (ένας είναι ο Paul), πριν αυτοπυρποληθεί μπροστά στο δημαρχείου του Βανκούβερ.
Από την προσωπική μου οπτική, τo παραπάνω ρητορικό ερώτημα θα είχε περισσότερο νόημα αν αναφερόταν στους Motörhead. Επειδή όμως εκτιμώ και σέβομαι Paul, έπρεπε να γευτώ το δηλητήριο του λευκού φιδιού.
Δεν ήταν εύκολο μιας κι ο David Coverdale αποτελούσε μία από τις πιο αντιπαθητικές ροκ περσόνες. Από συνεντεύξεις σε περιοδικά και δρώμενα από το δημόσιο βίο του, μου έβγαζε μία επιθυμία για μπουκέτα στη μάπα. Δίχως κάποιο ιδιαίτερο λόγο, πρώτα σημάδια ψυχοπάθειας. Κι επειδή οι συνεδρίες με ψυχολόγο κοστίζουν, αγόρασα το ομώνυμο άλμπουμ για να μου έρθει η θεραπεία πιο φθηνά.
Από τους τίτλους των τραγουδιών είχα ξενερώσει απίστευτα. Is this Love, Give Me All your Love, Looking for Love, δε μας γαμάς ρε μπάρμπα εσύ κι η αγάπη. Ένα ολόκληρο άλμπουμ θα μιλάς για αγάπες, πληγωμένες καρδιές και πίπες. Κατανοώ πως μιλάμε για hard rock δεκαετίας 80 αλλά λίγο στιχουργικός πλουραλισμός δεν βλάπτει.
Όμως η φωνή του Paul δεν έλεγε να σιγήσει στο μυαλό μου. Έπρεπε να ακούσω το άλμπουμ, να το εκτιμήσω, να το αγαπήσω (μιλάμε για πολύ αγάπη). Κι έτσι έπραξα, το Whitesnake έπαιξε σε αμάξι, δωμάτιο, χώρο εργασίας, ακόμη και στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια ενός γενναίου χεσίματος.
Πραγματικό grower, με κάθε ακρόαση με κέρδιζε περισσότερο, ανακάλυπτα αρετές και πολλαπλά ηχητικά εδέσματα σε κάθε ένα από τα κομμάτια. Η φωνή του Coverdale, αν κι ομοιάζει με τόσους άλλους hard rock vocal heroes, πράττει μία γαργαλιστική εμβάθυνση στο εύρος της κλίμακας που κινείται και δίνει πρόσθετες διαστάσεις στο τραγούδι. Φοβερή δουλειά στις κιθάρες του John Sykes με τους υπόλοιπους Whitesnake συμπαραστάτες να στέκονται στα ίδια επίπεδα.
Στους στίχους δεν υπήρξε grower factor, παρέμειναν προβλέψιμοι, ψιλοβαρετοί κι ηλίθιοι αλλά klein mein on the afterline.
No comments:
Post a Comment