Therion - Leviathan

 - Leviathan (2021)

- Leviathan II (2022)

- Leviathan III (2023)

Έπειτα από το ανοσιούργημα Beloved Antichrist δεν θα έπρεπε να ξαναβάλω Therion άλμπουμ στο σπίτι μου. Μόνο αν έπαιζε κάποιο split με Blind Guardian, επετειακή επανεκτέλεση του Flesh of the Gods.

Δυστυχώς οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται κι έδωσα ακόμη μία ευκαιρία στην μπάντα που το όνομα της (κάποτε) ήταν συνώνυμο με την υψηλή αισθητική. Υπήρξαν τρεις καταλυτικοί παράγοντες για τη συνέχειά μου στο Therion ταξίδι μου.

i. Ο τίτλος του άλμπουμ, Leviathan, έβγαζε έναν αέρα από θρυλικές εποχές Lemuria/Sirius B.

ii. Το εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ είχε έναν γαμηστερό δράκο.

iii. Ο Christofer Johnsson είχε υλικό για τριλογία. Η έμπνευση έδειχνε να έχει επιστρέψει, όπως παλιά Βασίλισσα ξανά, Α' Εθνική θέλω να σε δω και να τρελαθώ.

Βέβαια, αν κρίνω από το πρόσφατο παρελθόν (λέγε με Beloved Antichrist), o Johnsson είναι ικανός να γράψει ένα τριπλό άλμπουμ σκέτο σκουπίδι, γεμίζοντας σχεδόν τρεις ώρες ανούσιας μουσικής. Αλλά πόσο πιθανό ήταν αυτό να επαναληφθεί;

Το πρώτο μέρος της τριλογίας το πήρα σε βινύλιο, κυρίως γιατί είμαι ηλίθιος αλλά κι επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω τι έχουν προσφέρει αυτό το συγκρότημα με το τεράστιο σερί γαματοσύνης Lepaca Kliffoth έως Sirius B. Έχουμε επιστροφή λοιπόν στο ένδοξο παρελθόν; Σε καμία περίπτωση. Πολύ μακριά, ναι μεν, από τον απόπατο του Αντιχρίστου, αλλά στην τελική ένα μέτριο άλμπουμ με ελάχιστες καλές στιγμές.

Το κυριότερο πρόβλημα του Leviathan είναι πως έχει κραυγαλέες επιτηδευμένες συνθέσεις που παραπέμπουν στην εποχή Deggial/Secret of the Runes. Κι όπως πάντα επιβεβαιώνεται αυτός ο κανόνας, με το στανιό δεν γράφεται η καλή μουσική. Θέλει έμπνευση, ελευθερία, διάθεση, βιώματα και θέληση. Φαντάζομαι πως ο Johnsson έφαγε τρελό κράξιμο για την προηγούμενη κολοσσιαία μαλακία που πλάσαρε στη μούρη των οπαδών του και θα του έπρηξε τα αρχίδια η Nuclear Blast να κάνει στροφή σε safe καταστάσεις. Το οποίο safe μεταφράζεται σε τετριμμένο, ψιλοβαρετό κι ανούσιο metal.

Καλύτερες στιγμές το Tuonela, το Great Marquis of Hell (το οποίο είναι ωραίο διότι κλέβει ξεδιάντροπα τo κύριο θέμα του Glory to the Brave από Hammerfall) και το Ten Courts of Diyu. Τρία κομμάτια που δεν θα έμπαιναν ούτε σε τετραπλό CD, Best of Therion κυκλοφορία.

Θα ήθελα πάρα πολύ το δεύτερο μέρος της τριλογίας να με διαψεύσει, αλλά γνώριζα εκ των προτέρων πως το Leviathan II θα είναι απλά η προέκταση του πρώτου μέρους. Όπως δεν με ενθουσίασε η αρχή της τριλογίας, ίδια φάση και με τη συνέχεια. Έντεκα συνθέσεις που μετά από κάθε ακρόαση δεν μου έμεινε τίποτε. Από στιχουργική άποψη ο Johnsson το κράτησε στα γνωστά υψηλά επίπεδα. Διάβολοι, δράκοι, τέρατα, βερζεβούληδες και δώστου τρομακτική μυθολογία. Αλλά πρέπει να υπάρχει κι η σωστή μουσική. Με τα Alechemy of the Soul και Midnight Star να ξεχωρίζουν κάπως, συνεχίστηκε το ταξίδι της Therion απογοήτευσης.

Κι έρχεται το τρίτο άλμπουμ, το οποίο σηματοδοτεί και την έναρξη συνεργασίας με τη Napalm Records. Δεν γνωρίζω τι είχε παιχτεί με τα συμβόλαια και τις συμφωνίες των Therion με τις δισκογραφικές, αλλά πραγματικά... για ποιον πούστη λόγο να ξεκινήσεις μία τριλογία με τη Nuclear Blast και να την ολοκληρώσεις σε άλλο label. Και σιγά την τριλογία, δεν υπάρχει κανένα concept. Έχεις στιβάξει 35 τραγούδια που μιλάνε για σατανάδες και μυθικά πλάσματα του σκότους, χωρίς να υπάρχει κάποια σύνδεση. Ούτως ή άλλως σε κάθε άλμπουμ οι Therion αυτό κάνουν. Ποιο το νόημα να ορίσεις τον τίτλο ως συνδετικό κρίκο.

Το μόνο που συνδέει τα τρία άλμπουμ είναι η μετριότητα κι αναμενόμενη κούραση που προκαλούν. Αδιάφορα δεν είναι, καλές στιγμές υπάρχουν, ο Thomas Vikström κι η Lori Lewis έχουν δέσει όμορφα στην ομάδα, αλλά έχει χαθεί η μαγεία. Ακόμη και το Sitra Ahra που δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, διατηρούσε μία Therion σπιρτάδα αν κι είχε φανεί από το Gothic Kabbalah ότι αρχίζει το παιχνίδι να χάνεται.

Μία τριλογία που συνεχίζει το κεφάλαιο Therion, αλλά αναρωτιέμαι αν θέλω όντως να υπάρξει συνέχεια σε αυτό το chapter. Αν κι είμαι σίγουρος πως και στο επόμενο άλμπουμ τους, θα εντοπίσω κάποιο Cthulhu τίτλο τραγουδιού και θα τρέξω σαν μαλάκας να το αγοράσω.