Ως μόνιμος κάτοικος Ιρλανδίας, οφείλω να στηρίζω τις τοπικές μέταλ μπάντες, πέρα από ονόματα παγκοσμίου αναγνώρισης όπως οι Primordial ή οι κρουασάνηδες. Το νησί ξεχειλίζει από άγνωστα μπλακοφολκ συγκροτήματα που εξυμνούν το σκοτεινό παγανιστικό lore του νησιού. Έτσι επένδυσα τον οβολό μου στο CD των Waylander.
Technically speaking, οι Waylander ανήκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αφού προέρχονται από την κομητεία Armagh που ανήκει στη Βόρειο Ιρλανδία. Έχοντας όμως εντρυφήσει στην κουλτούρα κι ιστορία των Ιρλανδών και το ματωμένο πρόσφατο παρελθόν τους, μπορώ να πω με σιγουριά πως οι Waylander είναι 100% pure Irish material χωρίς ίχνος βρετανικής μόλυνσης. Τους ανήκει η κέλτικη μυθολογία, ένας από τους πυλώνες έμπνευσης για ολόκληρο το high fantasy universe που αγαπάμε εμείς οι νέρντουλες.
Ωραία όλα αυτά, αλλά το άλμπουμ είναι μαλακία. Βαρετό, κακογραμμένο, κακοπαιγμένο, χάλι μαύρο εξώφυλλο και δεν είχα καμία όρεξη να δώσω βάση στους στίχους. Τα κομμάτια είναι ξεχειλωμένα (όπως θα έπρεπε να είναι σε κάθε folk/black μέταλ μπάντα που σέβεται τον εαυτό της), αλλά παντελώς μονότονα. Ανέπνευστες επαναλαμβανόμενες κιθάρες, τετριμμένα growls και απίστευτα φάλτσα clean vocals. Κι όχι τα twisted φάλτσα που γαμούν να τα ακούς, στύλ Quorthon, αλλά εκείνα που συναντάς στην πρώτη φάση του X-Factor.
Το χειρότερο και πιο εκνευριστικό είναι η συνεχόμενη φλογέρα (tin whistle, τι στον πούτσο είναι), που συνοδεύει σχεδόν κάθε κομμάτι, ορίζοντας την βασική μελωδία. Δεν είστε οι Amorphis ρε πούστη μου, ούτε πλησιάζετε στο ελάχιστο τις ικανότητές τους. Ένα μόνιμο ενοχλητικό νιαούρισμα που δεν υπήρχε κάποιος χριστιανός στο στούντιο να τους πει πως σπάει μπάλες από ένα σημείο και μετά. Που να βρεθεί ο χριστιανός ανάμεσα στα παγάνια.
Σκέτη απογοήτευση το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Waylander κι όσο αν έχω διαβάσει καλές κριτικές για το ντεμπούτο τους, την έχασαν την ευκαιρία τους για περαιτέρω ενασχόληση με τη δισκογραφία τους.
No comments:
Post a Comment