Metal μπάντα που έχει συνθέσει το όνομά της με τη λέξη Blade, λαμβάνει αυτόματα bonus +1 στο attribute Gamatosini. Θεωρητικά safe επιλογή αλλά συνεχίζει να λειτουργεί στους απανταχού πιστούς του ατσαλιού. Η λεπίδα του σατανά έπρεπε να μπει στην συλλογή μου, ότι κι αν θα σήμαινε κάτι τέτοιο.
Δίχως να έχω ιδέα για δαύτους, από το όνομα και το γαμάτο εξώφυλλο του (δεν περνάω απαρατήρητος) Velio Josto, απόκτησα το CD για να απολαύσω κι επεκτείνω τις heavy metal εμπειρίες μου.
Πριν ακούσω νότα από το άλμπουμ, είχα ήδη προϊδεάστει πως πρόκειται γιατί τίποτε αληταράδες Καλιφορνέζους που βασανίζουν ταστιέρες, γράφουν τέρμα ηλίθιους στίχους αλλά με γουστόζικο αποτέλεσμα. Οι προβλέψεις μου επιβεβαιώθηκαν σε έναν βαθμό αλλά η σατανιασμένη λεπίδα με τη διχαλωτή γλώσσα είχε πολύ περισσότερα να πει.
Οι Satan's Blade παίζουν Cirith Ungol in steroids. Ο μοναδικός ήχος των επικοντουμάδων με φουλ τα γκάζια, περισσότερο όγκο, οργή και λύσσα. Είναι ξεκάθαρο πως έχει πέσει πολύ μελέτη στην θρυλική δουλειά των Ungol και βοηθάει πως η φωνή του Kyle Lee ομοιάζει φοβερά σε Tim Baker. Με σκοτεινό στιχουργικό περιεχόμενο (όχι ότι περίμενα μαγεμένα δάση και μονόκερους), ντύνουν όμορφα ένα νοσηρό heavy/speed αποτέλεσμα.
Οι πυλώνες του άλμπουμ είναι η αρχή και το τέλος. Με το αγαπησιάρικο Curse of the Blade να σε βάζει κατευθείαν στο ψητό, να ακολουθεί ένα μεγαλείο σαν εκείνο που νοιώθει όποιος διαβάζει Moorcock (όλα δένουν) και να ολοκληρώνει με έντεκάλεπτη heavy σπονδυλωτή κομματάρα, For Those Who Dare to Dream.
Άλμπουμ που φέρει όμορφες ισορροπίες στην ακρόαση κι επιβεβαιώνει την αντίληψη περί εμπιστοσύνης στο ένστικτο όταν πρόκειται για μουσικές αγορές.
No comments:
Post a Comment