Οι Freedom Call ποτέ δεν μπήκαν στην καρδιά μου ως ένα ακόμη συγκρότημα του τεράστιου Ευρωπαϊκού power metal συνασπισμού που συγκλόνισε τα 90s/00s. Πνευματικό παιδί του Chris Bay ο οποίος δεν πιστεύω ότι πήρε ποτέ στα σοβαρά το ιερό concept του fantasy oriented power metal. Κι ας είχε συμπαραστάτη του τον τιτάνα του είδους, Dan Zimmermann. Παρόμοια φάση με τον Christopher Bowes, ο οποίος υπηρετεί ένα μουσικό είδος που (σύμφωνα με τον ίδιο) έχει καθαρά επαγγελματική ενασχόληση ενώ δεν γουστάρει την όλη φάση και δεν καταλαβαίνει την παράνοια των οπαδών. Η διαφορά είναι πως ο Bowes είναι πέντε σκάλες καλύτερος συνθέτης από ότι ο Bay.
Ενώ κάθε Freedom Call άλμπουμ έχει όλα τα power metal στερεότυπα που λατρεύουμε εδώ και δεκαετίες, υπάρχουν πάντα δύο ή τρία κομμάτια, τόσο απλοϊκά, τόσο χαζοχαρούμενα, παντελώς ηλίθια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι "τι στον μαύρο πούτσο". Και δεν είναι μόνο η μουσική, αλλά φροντίζει να τα ντύσει με εξίσου ηλίθιους στίχους, σαν να θέλει να περάσει ένα υποσυνείδητο αντι-power metal μήνυμα (φιλαράκο, ξεκίνα να ακούς τίποτε σοβαρό).
Οι μουσικές ικανότητες του Bay δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, τόσο ως συνθέτης όσο κι ως studio/live performer. To Stairway to Fairyland είναι αξιομνημόνευτος δίσκος του ιδιώματος αλλά ολόκληρη η δισκογραφία του είναι διανθισμένη από επιμέρους κομμάτια που αξίζουν να τους δοθεί η απαραίτητη αγάπη. Ακόμη και στην post 10's δισκογραφία που η έμπνευση δείχνει να έχει στερεύσει, συνεχίζει να υπάρχει Freedom Call υλικό που σε μία power metal λίστα θα έδινε added value. Απλά τέτοια τραγούδια είναι θαμμένα μέσα στα σκατά και ποιος έχει όρεξή να ξεσκατίζει.
Εν κατακλείδι, είναι περίεργη η φάση με τους Freedom Call. Ένα diversity ποιότητας που λειτουργεί ως ανθρωποδιώχτης αλλά τους καθιστά συνάμα μοναδικούς.
No comments:
Post a Comment