Διονύσης Σαββόπουλος - Το Περιβόλι του Τρελλού (1969) / Το Βρώμικο Ψωμί (1972)

 

Οι αναμνήσεις μου με τον μπαμπά μου, από την παιδική ηλικία (3-4 ετών) μέχρι την προ εφηβεία, θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ονειρικά μαγικές. Ήταν το άτομο που η παρουσία του αγαλλίαζε την καρδιά μου. Μία αγάπη διαφορετική από τη στοργική της μαμάς που ακολουθεί την πεπατημένη (9 μήνες στην κοιλιά, μόνιμη αγκαλιά και προστασία τα πρώτα χρόνια, θηλασμός και φροντίδα). Οι μαμάδες το παίζουν στο god mode το παιχνίδι του γονέα, ενώ οι μπαμπάδες πρέπει να γίνουν δημιουργικοί και να βάλουν τη φαντασία να δουλέψει για το πως θα εκφράσουν την απεριόριστη αγάπη στο παιδί τους. Φάση που την ζω καθημερινά με την μικρή μου κόρη και τη σύζυγό μου.

Δεν ήταν ποτέ ο ήρωάς μου (ποιος να συγκριθεί με τον He-Man, τον Spiderman κι όλους τους Autobot), αλλά οι μέρες που έβρισκε το χρόνο να παίξουμε μαζί και να περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα, έχουν ήδη μπει στα best of της ζωής μου.

Ήρθε όμως η καταραμένη εφηβεία μου σε ένα λάθος timing. Σε μία φάση που μπόλικα πράγματα πήγαν λάθος στην οικογένεια κι ο περφεκτιονισμός που είχα αναπτύξει δεν μπορούσε να ανεχτεί. Ένα γυαλί άρχισε να ραγίζει κι οι περιστάσεις δεν ευνοούσαν την όποια επιδιόρθωση. Αντιθέτως το επιδείνωσαν. Διαφορετικά σχέδια για τη ζωή μου, άλλους στόχους, διαφορετικές προτεραιότητες, δυσλειτουργική επικοινωνία.

Από μικρή ηλικία έπρεπε να διατηρώ ένα υπόγειο masterplan ώστε να ακολουθήσω τα βήματα που ήθελα να ακολουθήσω, ενώ παράλληλα (με μπόλικο πόνο) να φθάνω και στα checkpoints της πορείας που ήθελε εκείνος (κι όχι μόνο). Μέχρι να έρθει η οριστική ρήξη, να στείλω πολύ κόσμο στο διάολο και να ορίσω τη ζωή μου άνευ αναστολών κι αγχώδεις διαταραχών. 

Κι όταν η ζωή μου μπήκε στο σωστό mode, με πλήρη έλεγχο, απόλυτη δικαίωση και μπόλικα κιλά ευτυχίας, φρόντισα να αντικαταστήσω το σχεδόν σπασμένο γυαλί. Δεν είναι το ορίτζιναλ, αλλά ζμπούτσαμ, μας κάνει κι είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Κρατάω τα θετικά, τις καλές στιγμές του παρελθόντος και του παρόντος. Κρατώ και τα αρνητικά γιατί είναι μάθημα ζωής στο πως να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη ως νέος μπαμπάς.

Οφείλω πολλά στον μπαμπά μου, την ύπαρξή μου, την ανατροφή μου, ένα μερίδιο διαμόρφωσης των αρχών και δομικών αξιών μου και την ανεκτίμητη εμπειρία της πατρικής αγάπης. Επίσης μου έμαθε να αγαπώ τη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.