Ιδιαίτερο νταλκά με τις demo κυκλοφορίες δεν έχω, εκτός κι αν πρόκειται για συγκροτήματα του προσωπικού μου top-10 ή ιδιαίτερες περιπτώσεις. Στο top-10 καταπίνω αμάσητο ότι κι αν μου προσφέρει στη μάπα η καπιταλιστική μουσική βιομηχανία που αν ξεθάψει κάποια μπομπίνα με ποιήματα που απήγγειλε ο Peavy Wagner στο δημοτικό θα κυκλοφορήσει σε Blu Ray με τίτλο Rage - The Innocent Years (κι εγώ εννοείται θα σπεύσω να αγοράσω την special edition).
Βέβαια, υπάρχουν κι οι ντεμάκηδες που για κάποιο (αδιανόητο) λόγο γουστάρουν τρελά το πρωτόλειο υλικό του νεαρού (συνήθως) καλλιτέχνη και (πολλές φορές) το προτιμούν κι από τις μετέπειτα επαγγελματικές κυκλοφορίες. "Φιλαράκο, μόνο μέχρι το No Life 'til Leather, μετά ξεπουλήθηκαν σε λέω". Ισχύει ότι το demo έχει τη μαγεία του, την ανόθευτη παρθένα έμπνευση, τον φουλ γκανβλωμένο εφηβικό μπρούτσο που ναι μεν δεν πέφτει με τίποτε αλλά από τεχνική και φαντασία στο κρεβάτι λίγα πράγματα (για αυτό όλοι οι νέοι - αγόρια και κορίτσια - πρέπει να μετέχουν σε workshops σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από επαγγελματίες μιλφάρες).
Οι Marauder είναι μπαντάρα, όποιο άλμπουμ τους έχω αποκτήσει το απολαμβάνω απίστευτα. Είναι από τα πιο τίμια κι εργατικά συγκροτήματα με συνέπεια στις κυκλοφορίες και γνώμονα το υψηλής ποιότητας κλασσικού heavy metal με epic/power/US εκφάνσεις.
Πάραυτα, το CD με τα demo tapes δεν νομίζω να επιδίωκα να το αγόραζα ποτέ, τουλάχιστον δεν θα ήταν στοχευμένη αγορά. Μπήκε στη CD-οθήκη μου με το fanzine Legions και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό. Ένα δομικό λιθαράκι της μουσικής που αγαπάω ήρθε να προστεθεί στη συλλογή μου. Έγινα σοφότερος ως προς την τεράστια ιστορία της Ελληνικής μεταλ σκηνής κι απολαμβάνω περιστασιακά αυτό που γράφω παραπάνω. Ανόθευτη παρθένα έμπνευση από μία παρέα φίλων που ήθελαν να παίξουν κλασσικό heavy metal, μουσική που αγαπούσαν σαν οπαδοί.
Κι όπως οι Goonies, Classics Never Die!
No comments:
Post a Comment