Marauder - 1821 (2000)

 

"Marauder, οι Grave Digger της Ελλάδας". Είχα σιχαθεί να διαβάζω αυτή την ατάκα στον μεταλλικό τύπο της εποχής, μετά την κυκλοφορία του 1821. Δεν το έβρισκα κολακευτικό, ούτε στοχευμένο, παρά την τεράστια εκτίμησή μου και στις δύο μπάντες. 

Στις συζητήσεις που είχα με φίλους μεταλλάδες της εποχής, η φάση ήταν "έλα μωρέ με τους Marauder που πήγαν να αντιγράψουν την επιτυχία του Tunes of War με θεματολογία την Ελληνική Επανάσταση". Λες κι ήταν το πρώτο ή το τελευταίο concept metal άλμπουμ που πραγματεύτηκε στιχουργικά κάποια εθνική εξέγερση ή παρόμοιο ιστορικό γεγονός (που να ήξεραν τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα με τους Sabaton).

Το ότι μέχρι τότε η Ελληνική μεταλ θεματολογία είχε μόνιμα μυθική ή αρχαιοελληνική ιστορική στιχουργική. Ήταν περισσότερο κόλλημα των συγκροτημάτων που πίστευαν πως η ηλεκτρική κιθάρα δένει με την περικεφαλαία αλλά όχι με τη φουστανέλα. Έλα όμως που η φουστανέλα (που πέρα από Οθωμανούς, Έλληνες Δημογέροντες και παπαδαριό) γαμάει και στο μέταλ στερέωμα. Κι οι Marauder με το 1821 το έπραξαν με τέτοια τελειότητα που κανείς δεν τόλμησε να επαναλάβει κάτι παρόμοιο.

Το άλμπουμ είναι σοβαρό concept, το οποίο σημαίνει συνοχή στην ποιότητα. Δεν υπάρχουν fillers, όλα τα κομμάτια έχουν το λόγο υπαρξής τους, ξεχνάμε τα hitακια κι απολαμβάνουμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Προφανώς υπάρχουν οι πιο "δυνατές στιγμές", λέγε με The Greek Revolution Begins, The Firebrands και The Return of the Warrior αλλά υπάρχουν ατελείωτα πράγματα να ερωτευτεί ο ακροατής στην ολότητα του δίσκου.

Η κιθαριστικές συνθέσεις του Ανδρέας Τσαούση έχουν πάντοτε υψηλό πρόσημο ποιότητας, αλλά στο 1821 υπάρχει το added bonus της απόλυτα επιτυχημένης προσπάθειας να υπηρετήσει το concept. Δεν γράφουμε απλά ένα γαμηστερό μεταλ άλμπουμ, πρέπει να αποδοθεί και μία ιστορία με συνοχή και τα καταιγιστικά επικά ριφ είναι το μέσο που θα ταξιδέψει ο ακροατής. Τα μοιράζει απλόχερα ο μπαγάσας, ακόμη και σε κομμάτια που θα μπορούσε να υπάρξει μία "λιτότητα", ο Τσαούσης έχει χώσει όποια ποιοτική κιθαριστική ιδέα είχε, για να αποδώσει περίσσιο μεγαλείο στο κάθε τραγούδι.

Η φωνή του Μιχάλη Παγώνη δεν περνάει απαρατήρητη. Προφανώς κι υπάρχει μία ομοιότητα στη χροιά με τον Chris Boltendahl (για να έχουν οι χαχόλοι να ασχολούνται), αφού ανήκουν κι οι δύο στην κατηγορία vocalist Αγριοφωνάρας. Και ταιριάζει απόλυτα, για επανάσταση απέναντι σε μία θεοκρατική αυτοκρατορία μιλάμε. Αγριοφωνάρες θέλουμε, δεν θα παίξουν σκάκι οι Έλληνες με τους Οθωμανούς, πολεμικό μαδομούνι θα γίνει, σε πλαγιές βουνών και ναυμαχίες σε στενά. Και χαλάλι η "Οξφορντιανή" προφορά, σάμπως οι Γερμανοί μέταλ φωνακλάδες τραγουδούν καλύτερα τα Αγγλικά.

Τιμή και δόξα στους Marauder για το μοναδικό έπος που προσέφεραν στο παγκόσμιο μεταλ στερέωμα, μία μπάντα υποτιμημένη που με συνέπεια, εδώ και δεκαετίες, υπηρετεί έναν ήχο που πολλοί αναζητούν αλλά δεν γνωρίζουν που να στραφούν.