Εξαιρετική ιδέα, έμπνευση μεγατόνων, παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσει κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της. Έχεις κυκλοφορήσει τέσσερις απίστευτους δίσκους που ακόμη μέχρι και σήμερα δεν έχει αναγνωριστεί το μέγεθος της αξίας τους. Αλλάζεις τους τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα γιατί δεν μπορείς να συνεργαστείς ούτε με τον ίσκιο σου. Βρίσκεις επιτέλους έναν μπάτσο (ήταν πριν, έγινε μετά, ποιος χέστηκε) με μία τεράστια φωνάρα και μαλλούρα παντεν Pro-V, που μπορείς να συνυπάρξεις (όχι για πάντα). Εννοείται πως θα κυκλοφορήσεις άλμπουμ συλλογή επανεκτέλεσης των παλαιών κομματιών με τον υπερμαλούρα στο μικρόφωνο.
Αγαπάμε Gene Adam, υποκλινόμαστε στον Greely αλλά ο Matt Barlow γαμάει και δέρνει.
Ο μαλλιάς στο Colors δίνει απίστευτο πόνο κι απογειώνει το κομμάτι μερικά επίπεδα παραπάνω. Προφανώς οι σπασαρχίδηδες πρωτοδισκάκηδες διαφωνούν με τέτοια statements κι είναι στη φάση "αφήνουμε τα πάντα στην ορίτζιναλ μορφή", αλλά ποιος τους γαμάει δαύτους.
Δεν ξέρω όμως πόσο ευχαριστήθηκα Barlow στην διλογία Angel Holocaust/Stormrider. Έδωσε μία πιο έντονη συναισθηματική χροιά αλλά δεν είμαι σίγουρος αν όντως ήταν απαραίτητο αυτό το boost feeling. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση πάντως.
Το Nightmares δεν το αγγίζουμε, δίκιο έχουν τελικά οι μαλάκες οι πρωτοδισκάκηδες, πάμε παρακάτω.
Στο Pure Evil γίνεται διαγωνισμός ποιος θα βγάλει περισσότερη κολάσιμη σατανίλα μεταξύ Greely και Barlow. Το πόρισμα είναι: νέα επανεκτέλεση του κομματιού και με τους δύο τραγουδιστές να εναλλάσσουν φωνητικά κατευθείαν από τον άλλο κόσμο.
Στο When the Night Falls και Desert Rain ισχύει ότι και στο Nightmares.
Το Cast in Stone είναι re-imagined version του Written on the Walls με διαφορετικούς στίχους. Δεν κατανοώ για ποιον λόγο να γίνει κάτι τέτοιο ή τι νταλκά τραβούσε ο Jon Schaffer με το συγκεκριμένο κομμάτι.
Το έπος Travel in Stygian με φωνή μπάτσου έχει πολύ ψωμί, δεν το προτιμώ από το original, αλλά το απολαμβάνω.
Για το κλείσιμο της ιαπωνικής έκδοσης του Days of Purgatory που έχω στη συλλογή μου, το κομμάτι που βαφτίστηκε από το όνομα της μπάντας, Iced fucking Earth! Δεν χωράει αμφιβολία, πως η ορίτζιναλ version πάσχει από την απαιτούμενη ενέργεια. Δεν υπάρχει το σωστό βάθος, οι Iced Earth είναι άβυσσος κι ο Gene Adam αδυνατεί να την αντικρύσει κατάματα. Αντιθέτως ο Barlow έχει πέσει με τα μπούνια, ελεύθερη πτώση στον απύθμενο πάτο της κόλασης, κραδαίνοντας δύο τσεκούρια, ουρλιάζοντας κι έτοιμος να ξεσκίσει κάθε βερζεβούλη που θα βρεθεί μπροστά του.
No comments:
Post a Comment