Ο καθαρτήριος χαρακτήρας του φοβερού άλμπουμ των Primordial είναι ο καλύτερος τρόπος να ανασύρω τις εφηβικές αναμνήσεις από μία περίοδο αφόρητης πίεσης και ψυχολογικής κατάρρευσης.
Ανήκω στην γενιά (ή καλύτερα σε μία από τις γενιές) που ήταν καταδικασμένη να ζει με το όνειρο του "Δημοσίου". Από την πρώιμη τρυφερή παιδική ηλικία υπήρχε σπάσιμο αρχιδιών και φτηνιάρική πλύση εγκεφάλου για την επαγγελματική αποκατάσταση που προσφέρει το Ελληνικό Δημόσιο. Μία ψυχαναγκαστική πεποίθηση που είχε μία λογική βαρύτητα ως προς το σκέλος της αποκατάστασης. Υπήρχε όμως η σημαντική παράλειψη για το τι επαγγελματικά όνειρα είχαν τα ίδια τα παιδιά κι αν η όποια διαθέσιμη θέση του δημοσίου τομέα θα μπορούσε να τα καλύψει. Το πιο ουσιαστικό κριτήριο είχε καταλήξει ζωγραφιά στα αρχίδια γονέων κι είτε συζητούσαμε για ιατρό δημόσιου νοσοκομείου ή υπάλληλο Υπουργείου, είτε για ματατζή σκατόμπατσο, είτε για παλαιοχριστιανό καθαριστή κάδου ανακύκλωσης των Windows, ήταν το ίδιο πράγμα. Ο μόνιμος μισθός να πέφτει από τον κρατικό προϋπολογισμό κι όλα τα υπόλοιπα στα... στο μουνί μας (μη λέμε συνέχεια για αρχίδια).
Όσο ήμουν ακόμη παιδάκι, δεν έφερνα ιδιαίτερη αντίρρηση σε αυτή την προπαγάνδα του μπαμπά μου (και τις περιρρέουσας οικογένειας), ο οποίος είχε φάει τρελή ήττα στην επαγγελματική του ζωή (να τα λέμε κι αυτά). Από επιτυχημένος βιοτέχνης στα 80s, ήρθαν τα 90s που δεν γούσταραν μικρές αυτόνομες επιχειρήσεις σε ουσιαστικούς οικονομικούς κλάδους. Όποτε το σχέδιο να φοιτήσω σε κάποια στρατιωτική σχολή και να αποκτήσω επαγγελματική πορεία σαν στρατιωτικός, είχε τη θελκτικότητά του. Έπαιζα και με GiJoe φιγούρες, οπότε γούσταρα κιόλας.
Έρχεται όμως η εφηβεία και σιγά σιγά ανακαλύπτω (πέρα από την αγάπη μου για τα βυζιά) τη μαγεία της επίλυσης προβλημάτων που θέτουν οι θετικές επιστήμες. Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, πόσο γαμηστεροί τομείς γνώσεις, στους οποίους χρησιμοποιείς γνώσεις και λογική για να εξαγάγεις συμπεράσματα. Είχε αρχίσει κι ο Ολυμπιακός να ξεφεύγει από τα πέτρινα χρόνια, ποιος θα ήθελε να περάσει όλη του τη ζωή φορώντας γαμημένα χακί ρούχα σε ένα στρατόπεδο γεμάτο μαλάκες.
Δεν ήθελα να έρθω σε απευθείας σύγκρουση. Ο μπαμπάς μου είχε απίστευτο control freak factor σε συγκεκριμένα θέματα. Ψυχική νόσο που κληρονόμησα κι ο ίδιος, αλλά τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το καταπολεμήσω. Πλησίαζε η τρίτη Λυκείου, σύστημα δεσμών, έδινα πόνο στον μαθητικό στίβο, θεωρητικά θα μπορούσα να χτυπήσω οποιαδήποτε σχολή της πρώτης Δέσμης.
Η χρονιά της τρίτης Λυκείου χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο αγχώδεις περιόδους της ζωής μου. Είχα αποφασίσει πως δεν θέλω να μπω σε στρατιωτική σχολή (με είχαν πιάσει και τα κομμουνιστικά μου), είχα φυσική απέχθεια για το σάπιο Ελληνικό Δημόσιο, τα μαθήματα που προανέφερα είχαν αποχτήσει κι έναν ακόμη κολλητό στην παρέα, την Πληροφορική και τεχνολογικοί επιστημονικοί τομείς με καλούσαν σαν σειρήνες.
Υπήρχε η επιλογή να τα κάνω πουτάνα όλα στο σπίτι, να πατήσω πόδι και να ξεκαθαρίσω πως το μέλλον μου θα το καθορίσω εγώ και κανείς άλλος. Κι αν όλα πάνε σκατά, εγώ θα πληρώσω για τις λάθος επιλογές μου. Στη θεωρία αυτό ακούγεται λογικό κι εύκολο. Όμως όταν είσαι ένας ευαίσθητος ψωλοκοπάνας, δεν είναι τόσα απλά τα πράγματα. Είχα χάσει τον ύπνο μου, έβλεπα κάθε βράδυ εφιάλτες, άρχισα να φέρομαι σκατά στους συμμαθητές μου και στους καθηγητές μου (ντάξει, σε κάτι χουντικά μουνοσπέρματα καλά τους έκανα). Αυτή η κωλοκατάσταση μου στοίχισε άτομα από τη ζωή μου που περάσαμε ολόκληρα τα μαθητικά χρόνια μαζί. Δεν διατήρησα ούτε ένα φίλο από τα σχολικά μου χρόνια.
Το πρόβλημα όμως παρέμενε, είχα δημιουργήσει μία φυλακή μέσα στο μυαλό μου που έπρεπε να αποδράσω. Η αδρεναλίνη χτύπαγε κόκκινα επίπεδα, είχα τάσεις για εμετούς (για αυτό έφταιγαν μάλλον κι οι σαβούρες που έτρωγα), ένοιωθα ασφυκτική απομόνωση.
Κι έρχεται στο μυαλό μου μία πούστικη ιδέα, η οποία περιείχε τρελό ρίσκο αλλά στην απόγνωση που βρισκόμουν όλα έμοιαζαν λογικά. Όταν ήρθε η ώρα του μηχανογραφικού δελτίου, δήλωσα με τη σειρά τις στρατιωτικές σχολές, ΣΜΑ, ΣΝΔ, ΣΣΕ, ΣΙ, ΣΑ κι αρχίδια (άντε πάλι), έβαλα και τους υπαξιωματικούς οι οποίες είχαν βάση εισαγωγής μέσης δυσκολίας αλλά πάτησα βέτο για τους αστυφύλακες που τότε η βάση τότε ήταν ένα με το πάτωμα (όχι ότι αργότερα απόκτησαν επίπεδο οι μπάτσοι). Μετά ξεκίνησα τα Πολυτεχνεία (τα οποία είχαν καεί από τις σχολές των υπαξιωματικών), τα Πανεπιστήμια θετικών επιστημών (καμένα κι αυτά), και κάνω την κίνησή μου με τα τρεις τεχνολογικές σχολές της Αθήνας (τα λεγόμενα τότε ΤΕΙ που ανωτατοποιήθηκαν και φάτε αρχίδια όσοι δεν γουστάρετε).
Το ρίσκο ήταν μεγάλο, έπρεπε να πάω στις πανελλήνιες και να σπάσω τα μαθηματικά, την χημεία και τη φυσική κοντά στο 16-17/20 και στην έκθεση να γράψω κοντά στο 12 για να βγάλω μόρια πιο κάτω από τους υπαξιωματικούς αλλά αρκετά για τα ΤΕΙ. Έπαιζα στο όριο του 0.2. Πολύ χαμηλοί βαθμοί για τα τότε δεδομένα που παρουσίαζα, αλλά υπήρχε πάντα η δικαιολογία του άγχους και της κακιάς στιγμής. Για τα τρία θετικά μαθήματα ήταν εύκολο το σχέδιο, όταν μπορείς να γράψεις 20, μπορείς να γράψεις και 16. Στην έκθεση βέβαια, πως στον πούτσο θα πετύχαινα το 12. Έσπασα το κείμενο σε παραγράφους. Με απλή αναλογία το 60% του γραπτού μου περιείχε ουσία και το 40% περιείχε φλυαρίες και παπάτζες.
Κι αυτό το απεγνωσμένο σχέδιο έπιασε. Απέφυγα τις γαμημένες στρατιωτικές σχολές και θα φοιτούσα τον κλάδο που στα εφηβικά μου χρόνια φάνταζε ως όνειρο. Χωρίς να χαλάμε τις καρδιές μας, άνευ περαιτέρω συγκρούσεων με την διεστραμμένη άποψη περί δημόσιας παιδείας του μπαμπά μου.
Μία ιστορία που την θυμάμαι κι απλά γελάω με την εφηβική αφέλεια που δημιουργούσε υπερμεγενθυμένες συναισθηματικές φυλακές κι αδιέξοδα. Όμως η γενιά μου, έζησε με σκληρό τρόπο το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων/δέσμες, σχέσεις στιγματίστηκαν, παιδιά αυτοκτόνησαν...
No comments:
Post a Comment