Edguy - Mandrake (2001)

 Έχοντας θέσει πολύ ψηλά τον gay metal πήχη, με τα Vain Glory Opera και Theater of Salvation, ήρθε η ώρα για τον πιο εμπορικό Edguy δίσκο. Δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του Mandrake, ο Tobias Sammet συγκλόνιζε τον κόσμο του Ευρωπαϊκού power metal με την μεταλλική όπερα των Avantasia. Οι Edguy όφειλαν να δώσουν στο κοινό ένα 100% γαμηστερό άλμπουμ, δίχως παραπομπές στην Avantasia επιτυχία (όπως το Theater of Salvation), άξιος συνεχιστής της ως τώρα τιμημένης πορείας.

Δύσκολη αποστολή αλλά τέτοια challenges είναι εκείνα που έφεραν το status στην πάλαι ποτέ δόξα του europower.

Το άλμπουμ ανοίγει ιδανικά, με το επτάλεπτο έπος Tears of Mandrake. Πανέμορφες μεταλλικές μελωδίες που λειτουργούν ως προπομποί για την κορύφωση με το ιδιοφυές ρεφρέν. Μάστορες σε αυτή τη συνταγή, οι Edguy, έχουν παραδώσει power metal μεγαλείο με αθάνατα ρεφρεν.

Το Golden Dawn που ακολουθεί δεν μου είπε πολλά πράγματα, αλλά υπάρχει δικαίωση στην τριπλέτα που έπεται. Jerusalem κι οι Edguy που όλοι αγαπήσαμε είναι εδώ (και γαμούν τα κωλαράκια όσων τους χλεύασαν ως Edgay), All the Clowns όλη η ουσία του power metal σε λιγότερο από πέντε λεπτά, Nailed to the Wheel με vibes γαματοσύνης από το No More Foolin'.

Κι έπειτα ξεκινάει το πρόβλημα. Το άλμπουμ κάνει μπυροκοίλι, δημιουργώντας μία ελαφριά κούραση. Το δεκάλεπτο The Pharaoh, δεν με κράτησε ποτέ, Wash Away the Poison και Fallen Angels, δεν είναι άσχημα κομμάτια αλλά λίγο χασμουρητό το φέρνουν. Με δεδομένο πως συνήθως απολαμβάνουμε το άλμπουμ με τη σειρά των κομματιών που έχει επιλέξει το συγκρότημα/δισκογραφική, καλό είναι να γίνεται κι ένα τεστάρισμα. Να προσλαμβάνει το εκάστοτε label τίποτε τεμπελχανάδες να τους βάζουν να ακούν δίσκους και να δίνουν feedback για την εμπειρία που έζησαν κι αν έχουν να προτείνουν αλλαγές στη σειρά των κομματιών. Να τους δίνουν κι ένα κρουασάν Molto για αμοιβή κι άντε στο καλό.

Η δικαίωση έρχεται στο τέλος και Το Mandrake κλείνει υπέροχα. Το Painting on the Wall είναι η happy πλευρά του Imaginations των Guardian κι αυτό λέει πολλά (γενικότερα πιστεύω σε μία περίεργη ηχητική συγγένεια μεταξύ των δύο συγκροτημάτων που χρήζει αντικείμενο ανάλυσης).

Μιλάμε για power metal, δεν γίνεται να μην υπάρχει κομμάτι με τίτλο Save Us, το οποίο πρέπει να είναι ποιοτικό, παιχνιδιάρικο και να μπαίνει κάπου εκεί στο τέλος του δίσκου (ποιος πούστης έφτιαξε αυτό τον άγραφο νόμο).

Δυνατό και το bonus The Devil and the Savant, που δεικνύει και την στιβαρή εκτελεστική φόρμα της μπάντας που διένυε μία μεγαλειώδη περίοδό.