Εποχή που η πληροφορική ήταν στα ντουζένια της (όχι ότι άλλαξε κάτι αργότερα), και κάθε ελληνικό σπίτι σιγά σιγά αποκτούσε προσωπικό υπολογιστή. H Microsoft μας είχε χαρίσει έναν ακόμη βόθρο-λειτουργικό σύστημα, Windows 98 κι όσοι είχαμε επενδύσει χρήματα σε σοβαρό CD-Recorder Toshiba, ριπάραμε ασύστολα CDs.
Δεδομένου ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω αποκηρύξει το παράνομο sharing ψηφιακών αγαθών που υπόκεινται σε πνευματική ιδιοκτησία, θα έπρεπε να νοιώθω κάπως άσχημα για εκείνα τα νεανικά χρόνια. Στα παπάρια μου όμως, ήταν μαγική εποχή, με νοσταλγία και περηφάνεια αναπολώ τις ατελείωτες στοίβες CDs που κοσμούσαν το δωμάτιό μου. Ατελείωτο ψηφιακό υλικό, software προγραμμάτων, video-games, μουσική, βιβλία κι ότι άλλο ενδιαφέρον μπορούσα να μαζέψω.
Ήμουν γνωστός κομπιουτεράκιας στον κύκλο μου, είχα κάθε τρεις και λίγο τηλεφώνημα από φίλους και γνωστούς "Ρε συ, έχεις λίγο χρόνο να μου κάνεις format στον υπολογιστή και να μου περάσεις τα Windows. Παίζει να έχεις κάποια κόπια, μήπως έχεις και τα Office?" Ατελείωτες αβαρίες με την ελπίδα ότι θα παίξει και κάνα γκομενάκι αλλά αρχίδια.
Γκομενάκι μπορεί να μην χαλβαδέψαμε, αλλά έπαιξε ένας φίλος (περισσότερο γνωστός), αναρχοχλέμπουρας, hardcore πανκιό. Ο συγκεκριμένος είχε αγοράσει (πιο πιθανόν να το είχε βουτήξει) ένα CD-Recorder Mitsumi και ήθελε βοήθεια στην εγκατάσταση και τη χρήση. Ψήθηκα αμέσως γιατί ήθελα να έχω πρόσβαση στην Ελληνική πανκιo-CD-συλλογή. Όχι πως το εξασκούσα το άθλημα, αλλά μία Αντίδραση κι ένα Ολέθριο Ρήγμα το είχα ακούσει.
Έσκασα σπίτι του Σάββατο, μεσημεράκι, μόλις είχε ξυπνήσει ο ρέχλας. Θα κάναμε τα κομπιουτερίστικά και μετά βόλτα στην Στρούγκα στη Ν. Φιλαδέλφεια, και γαμώ τις φάσεις. Εφοδιασμένος με τα κατσαβίδια μου κι όλα τα εργαλεία μου, έπραξα την εγκατάσταση του CD-R/W σε χρόνο dt, με έχωσε να του ρυθμίσω τους drivers στα pc speakers με subwoofer (για να ακούει σωστά το μπάσο στη Μπασταρδοκρατία) και (κλασσικά) ανακάλυψε κι ένα σωρό ακόμη software/hardware tasks που ήθελε να τον εξυπηρετήσω (βρήκαμε τον μαλάκα).
Το "αντιγραφικό" (όπως το λέγαμε τότε), έπρεπε να το δοκιμάσουμε και πάντα προνοούσα να έχω ένα CD audio μαζί μου (με βάση εμπειρίες του παρελθόντος από κάτι ζώα που το πιο κοντινό σε CD δοκιμής ήταν κάτι σουβέρ). Και βγαίνει από τη θήκη μου το holy grail του Ευρωπαϊκού power metal, το The Sacred Talisman, αυθεντική κόπια (είπαμε λεφτά γιοκ, οι μαλάκες δεν με πλήρωναν για να τους κάνω τον hi-tech χαμάλη).
Μόλις είχε παραχθεί η κόπια της κόπιας από το Mitsumi, ζεστή ζεστή, πάμε για το testing. Του λέω του ρούχλα, "φέρε την χθεσινή πίτσα από το ψυγείο" κι έλα να απολαύσουμε ποιοτικό metal. O "φίλος" ναι μεν ήταν χωμένος στο hardcore και στα σκληρά πανκ, αλλά γουσταρε και πιο μεταλ πράγματα. Mainstream heavy, thrash metal, άκουγε κι εκτιμούσε μέχρι κι Iced Earth (που να ήξερε). Οπότε οι Nocturnal Rites δεν θα τον ξένιζαν ιδιαίτερα.
Κι ακολούθησε η ιερή αποκάλυψη για τον φίλο μας τον αναρχοάπλυτο. Destiny Calls κι όντως ένοιωσε πως το power metal πεπρωμένο τον καλεί. The Iron Force και συνειδητοποιεί πως αυτός ο αλλόκοτος ήχος μπορεί να δημιουργήσει ρίγος μεγαλείο και σε slow tempo.
Στο ανθεμικό Free at Last ένοιωσε πλέον πως μπορεί να απελευθερωθεί. Να βγει από την ντουλάπα και να βροντοφωνάξει "Blind Guardian ρε μουνιά!" Οι ύμνοι παρελαύναν στο μυαλό, μία από τις καλύτερες Ευρωπαϊκές μπάντες του ιδιώματος στην καλύτερη της στιγμή. Μέχρι να φθάσουμε στο Unholy Power είχε πάρει την απόφαση. Παράτα τον Κροπότικιν και τη μολότοφ και πιάσε το Player's Handbook και το εικοσάζαρο.
Γιατί η πραγματική ζωή είναι στο quest βαθιά μέσα στο dungeon, επιβιώνοντας με το σπαθί στο χέρι αναζητώντας την περιπέτειά... And my death will be Glorius When my mission is done ...
No comments:
Post a Comment