Πόσοι μπορούν να καυχηθούν πως έχουν εργαστεί για την Promotion Group. Ναι ρε πουτάνες, μπορώ περήφανα να γράψω στο βιογραφικό μου πως υπήρξα Business Development Executive για τον κολοσσό Promotion Group.
Oδός Αθηνάς, πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας. Εκεί έδωσα και την πρώτη μου συνέντευξη. Δεν θυμάμαι το όνομα του νεαρού γιάπη, αλλά το γλοιώδες στυλ και ο αέρας αυτοπεποίθησης έχει καρφωθεί στη μνήμη μου. Ειρωνικό χαμόγελο, βλέμμα σιγουριάς και κινήσεις στο σώμα που εξέφραζαν ένα πράγμα "Είμαι Επιτυχημένος". Μετά τη συνέντευξη, και το θετικό αποτέλεσμα, ένιωσα κι εγώ "Επιτυχημένος", μέλος του οργανισμού της Promotion Group, μία λαμπρή καριέρα φεγγοβολούσε. Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα, η συνέντευξη κράτησε κοντά στα 25 λεπτά, και δεν γνώριζα 2 βασικά πράγματα. Τι μισθό θα έπαιρνα, και ποια ακριβώς ήταν η φύση της εργασίας.
Σχεδόν δεν κοιμήθηκα από αγωνία για το επόμενο πρωινό, την "πρώτη μέρα στη δουλειά". Από τον ενθουσιασμό μου, έφθασα στο όροφο που στεγαζόταν η Promotion Group, μισή ώρα πριν τις 9, οπότε περίμενα σε ένα μικρό χολ χαζεύοντας το χώρο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μου ένας νεαρός (25 χρονών περίπου), μάλλον Ρωσοπόντιος ή κάτι παρόμοιο, που γνώριζε το όνομα μου. Μέσα σε 10 λεπτά μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω, και τα όνειρα γκρεμίστηκαν.
Η Promotion GROUP ήταν μία απάτη εταιρεία της πούτσας που προσλάμβανε περιστασιακούς πλασιέ, καθυστερούσε όσο περισσότερο γίνετε την επίσημη πρόσληψη, οπότε 9/10 εργάζονταν δωρεάν (όπως κι εγώ) αφού μετά από 1-2 εβδομάδες το πολύ δήλωναν παραίτηση. Τα "προϊόντα" που προωθούσε ήταν ανούσιες αποτυχημένες αηδίες, που έφαγαν πόρτα για telemarketing sales. Έτσι λοιπόν, φορτώθηκα σαν το γαϊδούρι έναν βαρύ σάκο γεμάτο:
Σετ μαχαιριών, προερχόμενα από Σλαβική χώρα, τα οποία βάζω στοίχημα πως όποιοι τα αγόρασαν, μετά από 2 ημέρες τα πέταξαν στα σκουπίδια. (Κόστος 3000 δρχ.)
Σετ παραμυθιών, κακογραμμένα, πρόχειρη σχεδίαση (Κόστος 500 δρχ.)
Τον Αποχνουδωτή, "για το σαλόνι σας, το χαλάκι σας, το κατοικίδιο σας", ούτε λίγο ούτε πολύ μία σπάτουλα με ένα ενσωματωμένο κύλινδρο που περιείχε κολλώδη ουσία, μάζευε τα χνούδια και μετά από ένα απόγευμα ήταν μία αηδιαστική τριχωτή μάζα που την πέταγες στα σκουπίδια (μαζί με τα μαχαίρια) και κλάμα για τις 1000 δρχ. που κόστιζε.
Όταν είσαι σε νεαρή ηλικία, γεμάτος κάβλα για δουλειά, δεν κοιτάς τέτοιες λεπτομέρειες. Το μόνο που σε απασχολεί είναι ποια μουσική θα σε συνοδεύσει στο ημερήσιο εργασιακό ταξίδι. Το mp3 μου είχε μέσα Edguy, Cirith Ungol και King Diamond. Τους δύο πρώτους τους είχα λιώσει ενώ στον βασιλιά Διαμαντή δεν είχα δώσει τις απαιτούμενες ακροάσεις. Οπότε, κούμπωσα ψείρες στα αυτιά, φόρτωσα τον σάκο (το οποίο γαμήδι ζύγιζε περισσότερο κι από το full μπέργκιν στις ασκήσεις με τους πεζοναύτες) και φύγαμε για την Αιόλου.
Δεδομένου της υποσχόμενης φοιτητικής μου ιδιότητας, δεν είχα κανένα όνειρο για καριέρα περιπλανώμενου παπαροπωλητή, αλλά δεν ήθελα και να τα παρατήσω δίχως να πουλήσω τίποτε. Η φωνή του King Diamond κι η κιθάρες του La Rocque, από το φοβερό ντεμπούτο τους ήταν εκεί να μου δείξουν τον δρόμο. Θυμάμαι σαν σήμερα το τυροπιτάδικο που έκανα την πρώτη μου πώληση, ενώ άκουγα το The Portrait. Ένα σετ μαχαιριών (που δεν κόβουν), έφυγε από το σάκο μου και τσίμπησα 3 χαρτονομίσματα με την Μπουμπουλίνα στο πίσω μέρος. Μαγική στιγμή, να εξαπατάς μεροκαματιάρηδες ενώ ακούς ένα μεταλ αριστούργημα.
Η ακρόαση του Fatal Portrait είχε κάνει τέσσερις φουλ επαναλήψεις, ήταν η ώρα να δείξω λίγο αξιοπρέπεια, και να τα παρατήσω. Έπειτα από σχεδόν 3 ώρες χλευασμού, εξευτελισμού, καταρράκωσης της ανθρώπινης ύπαρξης μου, επέστρεψα στα
headquarters της Promotion Group και παρέδωσα τον σάκο μου και τις πενιχρές εισπράξεις μου. Μάλιστα έλεγξαν αν ο σάκος περιείχε τον σωστό αριθμό "προϊόντων", μήπως είχα βουτήξει κανέναν Αποχνουδωτή.
Μοναδικές στιγμές συνδυασμού επαγγελματικής κατάντιας, κοινωνικής αποσάθρωσης με έναν απολαυστικό ιδιοφυή δίσκο που η ηλιόλουστη αγαπημένη μου Αθήνα ήρθε σε ερωτική επαφή με το σκοτάδι των King Diamond.
No comments:
Post a Comment