Το συγκεκριμένο κομμάτι το μπάνισα στο σπίτι του συζύγου μίας φίλης της γυναίκας μου (μόνο σωστές φίλες έχει η αγάπη μου). Πήρα στα χέρια μου το digi κι άρχισα να χαλβαδιάζω το bookletάκι. Με τράβηξε η όμορφη comic αισθητική του Marc Sasso (ο τυπάς που μας παρέδωσε τον Hell Destroyer), που έδενε ωραία με τους καλογραμμένους στίχους (... θα σε κυνηγήσω, θα σε σφάξω, οργή, τρέλα, Μέδουσες ...)
Ρωτάω τον σύζυγο της φίλης της γυναίκας μου, "τι λέει το άλμπουμ?" Μου απαντάει "φωνάρα ο Adamiak". Οι μεταλλάδες είμαστε λακωνικοί, δεν χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα. Δεν έχουμε χρόνο για περιττό μπλα μπλα, πρέπει να ακούσουμε μέταλ.
Ο σύζυγος προφανώς εννοούσε πως οι παλιοί καλοί Leatherwolf γαμάνε όπως τους γνωρίζουμε από τα 80s. Ο νέοπας πιτσιρίκος πήρε το μικρόφωνο πρόσφατα κι εκπληρώνει τα υψηλά στάνταρντ σε μία ιστορική μπάντα. Ήταν αναπόφευκτο να προβώ στην αγορά του
Κι όντως ο Keith Adamiak κλέβει την παράσταση. Στους έντεκα καλογραμμένους ύμνους των μοντέρνων Leatherwolf, η ζεστή καβλωμένη φωνή του είναι το γλυκό highlight που απολαμβάνω τα μάλα. Στο (αγαπημένο)Nobody, Lights Out Again και Only the Wicked διδάσκει μπαλίτσα πως γίνεται η σωστή φάση όταν κρατάς μαρκούτσι.
Το άλμπουμ είναι φανταστικό, φρέσκο όσο δεν πάει και πορώνει μέχρι και τον τελευταίο μίζερο μεταλοπατέρα φάσης "αχ, το μέταλ πέθανε το 1989".
Όσο κι αν θα συνεχίσω ακάθεκτα να στηρίζω τις κυκλοφορίες από μπάντες στις οποίες είμαι βαμμένος (Rage, Guardian, Αισντερθ και λοιπά), άλμπουμ σαν το Kill the Hunted είναι ο λόγος που εξακολουθώ να αγοράζω καινούργια μουσική και να γουστάρω όπως στα πρώτα μου βήματα.
No comments:
Post a Comment