Θυμάμαι όταν πρωτοπήρα το CD στα χεριά μου, πόση λαχτάρα είχα να διαβάσω τα thanks/dedicated to/αφιερώσεις του Ross the Boss στο booklet. Δεν νομίζω να έχει συμβεί αυτό με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ που έχω αποχτήσει. Πριν ακόμη καλά καλά το βάλω στο player να παίζει, ξεκίνησα να διαβάζω με προσοχή το section του Ross.
Αφιερωμένο στο γιό μου Jesse (ok, λογικό), τη σύζυγο, τους γονείς, την αδερφή του, κάτι θείες και μπατζανάκηδες. Μετά κάτι φίλους/συνεργάτες, τον Tarek Maghary από τους Majesty (respect!), κάτι μαλάκες από την AFM που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, περιοδικά και media. Ειδική μνεία στον Dawnowar, έναν θρυλικό οπαδό των Manowar και συνέχεια με fan clubατζούδες και fan clubάκηδες (των Manowar, όχι της προσωπικής του μπάντας) και μετά ξανά μανά κιθάρες, στούντιο και λοιπά.
Προσπερνάμε τον ραδιοφωνικό παραγωγό Angel Druif, κι έρχονται τα καλά. Scott Colombus, εδώ είμαστε, ο καταστροφέας των τυμπάνων. Ήρθε η ώρα να τιμήσουμε τους πραγματικούς συναγωνιστές στην αδυσώπητη αέναη μάχη των αληθινών Metal Warriors. Rhino, ένας ακόμη Manowar συναγωνιστής που υπέταξε με τις μπαγκέτες του, δέρμα κι ατσάλι. David Shankle, εξάχορδος brother from another mother, πανάξιος συνεχιστής του τεράστιου Ross. Κι ήρθε η ώρα για τους άλλους δύο πυλώνες της μεγαλύτερης μπάντας του πλανήτη.
Και διαβάζω,... She-Wolf and Cheetah. Ποια She-Wolf και τι τσίτες είναι αυτές. Που είναι η αναφορά στον DeMaio, που είναι ο Adams? Πως είναι δυνατόν για μικρόψυχους λόγους (όχι ακριβώς, αλλά λέμε τώρα) να μην υπάρχει credit στους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλούργησες. Δεν φτάνει που ονόμασες το άλμπουμ New Metal Leader (και καλά, τέρμα οι Kings of Metal, άλλαξε το καθεστώς), μία απλή αναφορά στο τεράστιο παρελθόν.
Προσωπικά με χάλασε κάπως, δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά για αυτό υπάρχουν οι συνεδρίες με ψυχολόγους.
Στα της μουσικής που έχουν περισσότερη σημασία. Η πιο Manowar στιγμή σε ολόκληρο το δίσκο είναι το intro instrumental I.L.H (In League with Heavy Metal?), στάνταρ επιτηδευμένο. Κυρίως γιατί δεν λείπει από το παζλ η δεδομένη φωνή του Adams. Όχι πως ο Patrick Fuchs είναι άσχημος, αλλά δεν κάνει Champions League πρωταθλητισμό όπως ο φουσκωτός συνάδελφός του. Κατά τα άλλα το άλμπουμ είναι πολύ καλό (πολύ καλύτερο από ότι κυκλοφόρησαν οι Manowar από το 2003 κι έπειτα). Το I Got the Right είναι τεράστιος επικός ύμνος, το May the Gods be With You ρίχνει στα αυτιά του Louder than Hell, το Plaque of Lies γαμεί σύμπαντα, το Death and Glory διδάσκει πως γίνεται σωστά η δουλειά και το Constantine's Sword δεν θα έλειπε σε κανέναν.
Τη στιγμή που αδιαμφησβήτητα το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το God of Dying.
Οι Manowar συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες και θυμάμαι πως την εποχή που βγήκε ο δίσκος γινόταν της καριόλας στις Manowarriors συζητήσεις. Χώρια πως ο Ross έκανε περιοδείες με την μπάντα του για να παίξει τους ύμνους της χρυσής εποχής του συγκροτήματος που τον ανέδειξε, κάτι που είχε παραμελήσει η ορίτζιναλ μπάντα.
Θεωρώ πως η υψηλή ποιότητα του New Metal Leader έδωσε νέα πνοή στην πορεία της ευρύτερης Manowar οικογένειας, κερδισμένοι βγήκαν οι οπαδοί, η πολυπόθητη επανένωση έγινε μόνο για μία συναυλία και το ένδοξο παρελθόν θα παραμείνει το μοναδικό καταφύγιο για κάθε true metal brother and sister.
No comments:
Post a Comment