O Malcom Young εκτός μπάντας, με το να δίνει τον άνισο αγώνα απέναντι στην εγκεφαλική νόσο της άνοιας, πριν την τραγική κατάληξη λίγα χρόνια αργότερα. Ίσως ήταν το σωστό timing η μπάντα να ολοκληρώσει την θρυλική της πορεία. Ο ιθύνων νους των AC/DC είχε αποσυρθεί αλλά the show must go on.
Με τον ανιψιό Stevie να κρατάει πλέον την ρυθμική, μπαίνουμε στην τελευταία εποχή των 'ρευμάτων'. Οι κυκλοφορίες δεν σταματούν, με αφετηρία το Rock or Bust, οι ζωντανές εμφανίσεις κρατούν καλά (και γαμάνε), θα παίξει και λίγο δράμα με τον Brian Johnson, θα κρατήσει μικρόφωνο μέχρι κι ο Axl Rose.
Κι όσο κι αν οι καλλιτέχνες έρχονται και φεύγουν από τούτο τον μάταιο κόσμο, η μουσική παραμένει αθάνατη και καθιστά αυτό τον κόσμο λιγότερο μάταιο. Και το ερώτημα είναι, αξίζει το Rock or Bust ή είναι αναμασήματα του παρελθόντος όπως λένε οι κακές γλώσσες;
Η αλήθεια είναι πως και τα 11 κομμάτια, έχουν πολλαπλά σημεία που φέρνουν συνειρμούς από προηγούμενες δουλειές. Αλλά για AC/DC μιλάμε, είναι ο κανόνας που ορίζει την ίδια την μπάντα. Θέλω να πιστεύω πως τα αδέλφια Young ανακάλυψαν έναν τρόπο να αντιλαμβάνονται κυκλικά τον χρόνο κι όχι γραμμικά οπότε η μουσική τους αποτελεί μία συλλογική ολότητα δίχως να προηγείται ή να έπεται το οτιδήποτε. Αυτό θα εξηγούσε πολλά.
Θα εξηγούσε και το λόγο που ύμνοι σαν το Rock or Bust, Dogs of War, Baptism By Fire... κ.τ.λ, φέρουν μία απόλυτη φρεσκάδα και πώρωση στο μυαλό του εκάστοτε AC/DC fan που έχει λιώσει τη δισκογραφία τους κι επιμένει να στηρίζει και γουστάρει κάθε καινούργια κυκλοφορία παράγει αυτή η ροκ μηχανή. Όσες απώλειες κι αν υπάρξουν μέχρι να έρθει το οριστικό τέλος οι AC/DC θα πράττουν αυτό που κάνουν σωστά εδώ και δεκαετίες.
We Turn the amps on high, the crowd hit the sky, we play it fast and loose because this night we burn a fuse ...
No comments:
Post a Comment