Αγαπάμε και στηρίζουμε τέτοιες κυκλοφορίες για όλους τους λάθους λόγους. Μαζεύονται οι X-Mas All Stars του europower metal, φτιάχνουν μπάντα για να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ (σπάνια θα παίξει δεύτερο).
Timo Tolkki στην κιθάρα και σύνθεση, ο χρόνια συμπαίκτης του Kainulainen στο μπάσο, ο Sonata Arctica Mikko Härkin στα πλήκτρα, ο κολοκύθας Uli Kusch στα τύμπανα κι ο αείμνηστος Andre Matos στο μικρόφωνο. Τι μπορεί να πάει στραβά; (τα πάντα...)
Το εξώφυλλο προδιαθέτει για επική τυρίλα, gay metal και τα μυαλά στα κάγκελα. Όχι ότι μας χαλάνε τέτοια πράγματα, η μισή CDοθήκη μου είναι γεμάτη με στρουμφομέταλ.
Το εναρκτήριο Field of Avalon είναι πολύ τυπικό "βαράμε δικασιές μέχρι θανάτου" power, όχι κι η καλύτερη επιλογή να ανοίξεις το δίσκο. Στο Come by The Hills τα πράγματα καλυτερεύουν, αλλά η σωστή τίμια κομματάρα έρχεται με το Santiago. Ο Tolkki γαμεί και δέρνει στην κιθάρα, χώνει επιθετικές ριφάρες, ο Matos παίζει jogo bonito με τον μπουχέσα ενώ οι άλλοι τρεις κρατούν τίμιο ρυθμό και βάση για να ξεδιπλώσουν ταλέντο οι συναδελφοί τους.
Πώρωση το άλμπουμ ως τώρα, σκάει στα καπάκια η προβλέψιμη μπαλάντα Alayna, η οποία είναι και έξι λεπτά (κουβάδες τα δάκρυα...)
Κι ακολουθεί το 'Stratovarius' σκέλος. Εμ τι, τσάμπα τον κοτσάραμε τον κρίνο στο logo... Χώνουμε κομμάτια που είχαν ξεμείνει στο συρτάρι, όχι άσχημα αλλά πραγματικά τίποτε το ιδιαίτερο. Forevermore και το πιο ενδιαφέρον σημείο του είναι το σολάρισμα του Timo. Αντίθετα στην φολκίζουσα powerιά, Pilgrim Road ακόμη και το σόλο είναι κοινότυπο.
Έπεται το ομότιτλο εννιάλεπτο In Paradisum. Σαν σωστό και τίμιο έπος που σέβεται τον εαυτό του, θα ανοίξει με heavenly χωροδίες (που απλά λένε oh oh oh...), o Andre Matos αμφιταλαντεύεται μεταξύ slow tempo λυρισμού και ξεσπάσματα, τα οποία αγαπήσαμε στους Angra. Το κομμάτι απλά γαμάει, υπάρχει πολύ Angra vibe, με πολλαπλά σκέλη για να δώσει χαρακτήρα, μέχρι και λυπημένα παιδάκια που μονολογούν επιστρατεύτηκαν για να λυγίσουν κι οι πιο σκληροί καριόληδες.
Το άλμπουμ θα μπορούσε να κλείσει σε αυτό το σημείο κι ο στόχος θα είχε επιτευχθεί. Αλλά πάρε τιποτένιες ακροατή που δεν εκτιμάς την ομορφιά του ευρωπαϊκού power metal τρία ακόμη κομμάτια. Rhapsody in Black για να στρώσεις χαρακτήρα, I Walk in Neon (τίποτε το ιδιαίτερο) και για κλείσιμο το αινιγματικό Don't Let Me Go.
Ιδιαίτερη αναφορά στο booklet το οποίο ανοίγεις να διαβάσεις τους στίχους, οι οποίοι είναι γραμμένοι σε font size 4 και μία γαμωγραμματοσειρά που η πρώτη οπτική εντύπωση είναι πως πρόκειται για Αραβική γλώσσα. Ο τσάκαλος που επιμελήθηκε το booklet θεώρησε πως το λευκό χρώμα για τα γράμματα θα ταιριάξει απόλυτα με τα φωτεινά χρώματα των εικόνων στο background. Είναι από τις σπάνιες φορές που δεν ξεκοκάλισα τα κείμενα του booklet, στίχους, credits και λοιπά.
Όπως και να έχει το πράγμα, Timo Tolkki ζούμε στους Stratovarius να σε ξαναδούμε...
No comments:
Post a Comment