Rage - Afterlifelines (2024)

 Συζητούσα με έναν σαχλαμπούχλα φίλο μου για μπάλα, μουσική και βιντεοπαιχνίδια (τι άλλο να πούμε; για γκόμενες που δεν έχουμε;). Κι η συζήτηση γύρισε στα top 5 προσωπικά αγαπημένα μας συγκροτήματα. Οι Rage είναι σαφώς ένα από αυτά με τα ατελείωτα άλμπουμ τους να έχουν ιδιαίτερη θέση στη συλλογή μου. Ο φίλος μου όμως δεν τους είχε αγγίξει ως τότε (που πάω και τους βρίσκω τέτοιους μαλάκες;). Με δεδομένο πως οι Rage έχουν κυκλοφορήσει 800 άλμπουμ, ήθελε να του προτείνω από που να ξεκινήσει.

Εύλογο το ερώτημα αλλά πολύ δύσκολη απάντηση. Η λογική κατ’ εμέ απάντηση είναι "ξεκινάς από το Prayers of Steel των Avenger και συνεχίζεις με τη σειρά". Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, από μία ηλικία και μετά δύσκολα 'ανοίγεσαι' εξονυχιστικά σε μία μπάντα με 40 χρόνια πλούσια ιστορίας.

Οι Rage έχουν περάσει διάφορες μουσικές φάσεις με πολλαπλά line-ups που δημιούργησαν ευδιάκριτες περιόδους. Ξεκινώντας αμιγώς ως speed/power ως Avenger, έδωσαν απίστευτο πόνο στο ιδίωμα με σερί δισκάρες μέχρι το Reflections of a Shadow. Κατά καιρούς (είναι ρευστή απόφαση) το προσωπικού μου αγαπημένο είναι το Reign of Fear, αλλά πρότεινα στον παπάρα το φίλο μου να ακούσει το Secrets in a Weird World.

Από το φανταστικό Trapped! κι έπειτα χτίζουν έναν ήχο περισσότερο heavy κι η περίοδος ευρύτερης καταξίωσης, ξεκινάει. Οι τρεις καλύτεροι δίσκοι τους (όποιος διαφωνεί τον γράφω στα μέζεα μου), εμπεριέχονται σε αυτή την περίοδο. Trapped!, The Missing Link, Black in Mind να κονταροκτυπιούνται για το στέμμα. Και το End of All Days να παίζει τον ρόλο του ΠΑΟΚ, αλλά ο Θρύλος είναι το Black in Mind.

Ξεκάθαρη είναι κι η εποχή που έφεραν τα βιολοντσέλα στη σκηνή κι εγένετο Lingua Mortis. Μία εποχή που θα κάνει πολλά reprises στην μετέπειτα καριέρα τους. Νομίζω πως το original Lingua Mortis, ακόμη κι αν πρόκειται για διασκευές υπαρχόντων κομματιών, είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό/καλύτερο του εγχειρήματος, οπότε φρόντισα ο συνομιλητής να ξεβουλώσει τα αυτιά του και να αφεθεί στην μαγεία των συμφωνικών Rage.

Έπειτα έχουμε την Smolski εποχή (με Terrana ή χωρίς). Ο ραλίστας με τον χοντρό έκαναν παπάδες και μέχρι το 21 έδωσαν τεράστιο μουσικό πλούτο στην Rage δισκογραφία. Το Soundchaser περικλείει ολόκληρη την γοητεία της θαυματουργής τριάδας.

Ότι θα ακολουθήσει είναι η τελική εποχή με την οποία θα τερματίσει κάποια στιγμή η μπάντα (έχουμε καιρό ακόμη). Με άξονα στα τύμπανα τον Βασίλη Lucky Μανιατόπουλο κι έντονη συνθετική ανανέωση, η αρμάδα του Wagner σαρώνει παρά τα τόσα χρόνια παρουσίας. Κι οι αθεόφοβοι πούστηδες δεν μασάνε για διπλή υπερδισκάρα που σφραγίζει την παρουσία τους στα ύστερα χρόνια. 

Afterlifelines κι ο Soundchaser φέρνει το post-apocalyptic σενάριο μία ώρα νωρίτερα.