Shadow Gallery - Room V (2005)

Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, οι Shadow Gallery γουστάρουν Alan Moore και V for Vendetta. Οι Πενσυλβανέζοι μάστορες της μουσικής, πήραν πάσα από το Tyranny για να γράψουν ένα ακόμη μεγαλειώδες άλμπουμ, το τελευταίο του τιτάνα τραγουδιστή Mike Baker.

O ανάρχας Alan Moore έθεσε ένα απλό ερώτημα κι ύστερα έγραψε ένα κόμικ νοβελ που εδώ και δεκαετίες ανατινάζει τα μυαλά όσων τολμούν να το αναγνώσουν. "Τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος". Ο μουστακαλής Καζαντζάκης είχε δώσει μία απάντηση “δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, Είμαι ελεύθερος.”, αλλά μάλλον ο Moore είπε να το αναλύσει σε μεγαλύτερο βάθος το θέμα.

Έχουμε τον V, που με κομιξ-ορολογία είναι ήρωας με υπερδυνάμεις. Ο V αγωνίζεται όχι μόνο για την πολιτική ελευθερία, αλλά για την εσωτερική απελευθέρωση από τον φόβο και τη συμμόρφωση. Ορίζει τη ρεαλιστική δυστοπία των Norsefire, μία μίξη Μουσολίνι/Χίτλερ/Θάτσερ/Τραμπ/Πούτιν στην οποία ο V θα αποδεσμευτεί από τους προσωπικούς του φόβους, θα αποδεχθεί τον θάνατο και θα βιώσει το στάδιο της ευτυχισμένης ελευθερίας. Παράλληλα θα υπάρξει συνοδοιπόρος και μέντορας της Evey στην προσωπικής της πορεία στα βιωματικά στάδια απόκτησης της ελευθερίας, με αποκορύφωμα την πνευματική καθοδήγηση στη μάζα των ανθρώπων ώστε να αφυπνιστεί και να τα κάνει πουτάνα όλα απέναντι στα φασισταριά.

Ο Moore δεν παρουσιάζει τον αναρχισμό ως χαοτική βία, αλλά ως πνευματική απελευθέρωση και αυτονομία, επηρεασμένος από αναρχικούς φιλόσοφους όπως ο Max Stirner και ο Mikhail Bakunin.

Κι έρχονται οι Shadow Gallery να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στο τεράστιο έργο λογοτεχνίας και σχεδίου. Το άλμπουμ Room V έχει οργανική κλιμάκωση για σεμινάριο. Ανοίγει με το Manhunt που σηματοδοτεί πως η ιστορία ξεκινά με ένταση. Οι ρουφιανοπράκτορες του καθεστώτος κι οι τραγικές μνήμες του V τον καταδιώκουν κι αυτό πρέπει να αποτυπωθεί στις νότες με επιτυχία.

Για να ακολουθήσει η τεράστια Shadow Gallery power μπαλαντάρα, Comfort Me. Aγάπη μέσα στον τρόμο, αναζήτηση ελπίδας, και η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή όταν ο κόσμος καταρρέει. Όχι για πολύ γιατί ο ιός που απειλεί την ανθρωπότητα οδηγεί σε κυβερνητική συνωμοσία και μυστικά εργαστήρια. The Andromeda Strain και το progressive metal δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.

H μουσική σουίτα Vow/Birth of a Daughter/Death of a Mother/Lamentia φέρνει τη θεματική του Room V από το πολιτικό στο υπαρξιακό. Μπορεί η πολιτικές εξελίξεις να είναι πάντα άμεσα συνδεμένες με τις υπαρξιακές, όμως υπάρχουν οι μοναδικές στιγμές της ζωής που δημιουργούν στόχους κι ιδανικά πολύ πιο ισχυρά από σημαίες, σύμβολα και λοιπές πίπες.

Για να περάσουμε στην τέταρτη πράξη της ιστορίας (συνυπολογιζόμενο το Tyranny), στην οποία θα φρίξει το σκυλί και θα γαμηθεί ο Δίας. Το διχασμένο παρελθόν (Torn) κι πόνος που εδρεύει στην ψυχή (Seven Years, Dark), θα δώσει κίνητρο στον ήρωα για απρόσμενους συμμάχους (The Archer of Ben Salem) και ανορθόδοξες τακτικές (Encrypted). 

Η κορύφωση θα έρθει με το ομότιλο Room V. O ήρωας (η ίδια η μπάντα) πλέον δεν παίζει μπαλίτσα σόλο. Έχει τον κόσμο μαζί του, που έπαψε να είναι μία μάζα από χάπατα. Έχουν γνώση, έχουν καβλώσει για ελευθερία, είναι έτοιμοι να αποκαθηλώσουν τον κάθε φασίστα καριόλη. (... governments should be afraid of their people...)

Για να έρθει το φινάλε. Ο ήρωας πεθαίνει αλλά αφήνει πίσω του αγάπη κι ελπίδα. (God is in the) Rain, μία φράση που μπορεί να πολυσυζητηθεί/αναλυθεί και να αποδοθούν ένα σκασμό συμπεράσματα. Τόσο πολύ γάμησε ο Moore και κομμάτι από την κάβλα του παίρνουν οι Shadow Gallery για να κλείσουν με αυτόν τον επικό τρόπο. Ο θάνατος δεν ορίζει το τέλος. Η Evey είναι η πνευματική κόρη του V κι ο αφυπνισμένος κόσμος η βροχή που θα κατακλύσει τον κόσμο. 

The whole world floods in rain - the rain

Rotting Christ - Thy Mighty Contract (1993)

 Πόσο μας έχουν πρήξει τα συκώτια οι ανά την υφήλιο χριστιανοταλιμπάν για το όνομα των Rotting Christ. Σάπιος Χριστός, όπως σάπιος είναι ο κώλος του κάθε θρησκόληπτου ορθόδοξου χριστιανού. Που είναι το πρόβλημα δηλαδή;

Και σιγά το όνομα δηλαδή. Ολόκληρο μουσικό κίνημα (λέγε με black metal) έχει δομηθεί πάνω στον αντιχριστιανισμό, στιχουργικά κι αισθητικά. Ακόμη κι ο μπουχεσοφασίστας Καιάδας με τους Naer Mataron εξυμνεί βερζεβούληδες και σατανάδες αλλά όταν έρχεται η Μεγάλη Παρασκευή συμμετέχει στην περιφορά του επιταφίου της τοπικής ενορίας.

Κι όμως το όνομα Rotting Christ, ενόχλησε κατιτίς παραπάνω. Είναι το όμορφο μουσικό όραμα του Mutilator με τα αδέρφια Τόληδες, είναι η αδιαμφισβήτητη επιτυχία που διαφαινόταν από το φανταστικό ντεμπούτο τους Thy Mighty Contract, είναι γιατί ήταν ωραία παλικάρια (σε αντίθεση με κάτι σκατόφατσες που κυκλοφορούσαν τότε στην πιάτσα). Τίποτε δεν είναι βέβαιο, πέρα από το απύθμενο hate που έφαγαν και τρώνε εδώ και δεκαετίες.

Το Thy Mighty Contract άνοιξε μία καινούργια μουσική σκοτεινή πύλη. Η δαιμονική εκστρατεία ενάντια στις πύλες του παραδείσου είχε ξεκινήσει κι οι Rotting Christ ήταν εκεί να ηγηθούν.

Airged L'amh - One Eyed God (2002)

 Οι Airged L'amh, οι Battleroar, οι Sacred Outcry, οι Warrior Path, οι Achelous, οι Reflection, οι Marauder και αμέτρητες ακόμη μπάντες της Ελληνικής επικής heavy metal σκηνής. Πιονέροι και νέοπες, μαθουσάλες και καβλωμένοι πιτσιρικάδες που αγαπούν το ατσάλι, την ηρωική φαντασία/μυθολογία και την σκληρή μουσική. Γαλουχημένοι με την αρχαία Ελληνική γραμματεία, συνοδοιπόροι του Ηρακλή, του Αχιλλέα, του Θησέα και του κοντοπούτανου Οδυσσέα, εισβάλουν στους κόσμους των Ασγκαρντιανών αδελφών, των ψυχωμένων Κέλτων, στα αφιλόξενα πεδία της Υβοριανής εποχής, στον σκοτεινό κόσμο του Moorcock και παρόμοιους κόσμους ταραγμένης φαντασίας ιδιοφυών λογοτεχνών.

Κρατώντας ψηλά την γαλανόλευκη σημαία στο απέραντο μεταλλικό σύμπαν, με όπλο την μπουρτζόβλαχη αγγλική προφορά (η οποία γαμάει), την έμπνευση των πρωτομαστόρων Χατζηδάκη, Θεοδωράκη κι Aphrodite's Child και το δυσβάσταχτο φορτίο των αρχαίων ραψωδών, είναι πάντοτε παρόντες για να εξυμνήσουν τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση, την τραγική ειρωνεία και την αιώνια καταδίκη.

Ελληνικό επικό χέβι μέταλ, μακάριος όποιος το ανακαλύψει, το αγαπήσει κι επενδύσει την ψυχή του σε αυτό.

Soul of the Ragnarok will never be forgotten cause it was the twilight of the gods

Battlecries will keep on riding the sky as long the guardians of the past

Thunders are rolling Thor's hammer is falling, the greatest of battles has begun

Chris Caffery - Pins and Needles (2007)

 Έχω παρατηρήσει πως κάποια πατσαβούρα label manager της πούτσας, μαγαρίζει στα social media το ιερό όνομα του Heddigan.

Κατανοώ πως έπειτα από τόσα χρόνια, ακόμη τσούζει το κωλαράκι της πατσαβούρας. Δεν μπορεί να χωνέψει πως κάποιοι δεν συμμεριστήκαμε την κάβλα που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας για μία υπόθεση σεξουαλικής αποπλάνησης ανηλίκου.

Ίσως η πατσαβούρα να ‘φτιάχνεται’ με υποθέσεις βιασμών, sexual grooming, παιδεραστίας και το μότο της να είναι (όπως το είχε εκφράσει ένας γνωστός ακροδεξιός δημοσιογράφος/youtuber του κώλου) “στα τέσσερα κι ας είναι και δεκατέσσερα”.

Κυριολεκτικά ήθελε η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την άφηνε, ήθελε να εκφράσει στο δημόσιο λόγο πόσο πολύ γούσταρε με την ανωμαλία της υπόθεσης. Αλλά μετά πήρε τα αρχίδια μου κι όπως είπαμε, έτσουξε το κωλαράκι.

Λογικό είναι, τέτοια περιττώματα δεν έχουν καμία ευαισθησία για την παιδική και προεφηβική ηλικία. Τα μόνα παιδιά που νοιάστηκαν ποτέ τους είναι εκείνα τα ανύπαρκτα που έσωσε ο “τεράστιος” Donald Trump από τους σκληρούς εμπόρους αδρενοχρωμίου.

Ας πάρουμε ένα μήνυμα από αυτό εδώ το post στο οποίο κάνω κατάχρηση (ελπίζω για πρώτη και τελευταία φορά) το άλμπουμ του (πραγματικά τεράστιου) Chris Caffery. Ας προστατεύουμε τις παιδικές ψυχές από τέτοια τομάρια, ακόμη κι εκείνες που η αθωότητά τους έχει διακορευτεί από γαμημένες κοινωνίες που έχουμε δημιουργήσει. 

Η παιδική κακοποίηση (κάθε είδους) είναι καρκίνος και τον καρκίνο δεν τον θεραπεύεις. Τον ξεριζώνεις.

Hittman - Destroy All Humans (2020)

 Όταν είσαι σκληρός καριόλης, μεγαλωμένος στους δρόμους της Νέας Υόρκης και γνωρίζεις από σωστό ατσάλι, ακόμη και στην ηλικία των mid 50s θα παράγεις αγνό παρθένο metal.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τους Hittman. Με δισκογραφική απουσία 27 ετών, θυμήθηκαν να επαναδραστηριοποιηθούν και να μας γαμήσουν τα μυαλά με την υπερκομματάρα Destroy All Humans. Πραγματικά είχε λείψει από τις σύγχρονες κυκλοφορίες ένα μοντέρνο μελωδικό US power metal που αγνοεί τα σύγχρονα trends και στοχεύει στην ουσία και την ποιότητα.

Προφανώς ερωτευμένος με τον ομότιτλο ύμνο, δεν σταματάει η επιτυχία μόνο εκεί. Το άλμπουμ κρύβει περισσότερες χάρες κι από μιλφάρα νοικοκυρά στην κουζίνα ντυμένη με λουλουδένιο φόρεμα. Φρεσκάδα, πόλος έλξης κι εξάρτησης, όμορφη εμπειρία, φτωχά λόγια που μπορούν να χαρακτηρίσουν το άλμπουμ (αλλά και την μιλφάρα νοικοκυρά). 

Όποιος διαφωνεί, να πάει να gkamithei (τα λέει ο DeMaio), να καθαρίσει τα αυτιά του με κατσαβίδι και να λιώσει το Total Amnesia που γαμάει σύμπαντα.

Κυκλοφορία που κρατάει ζωντανή τη σημαία του αυθεντικού metal, ορίζει το πηδάλιο στη σωστή κατεύθυνση και μεταλαμπαδεύει στις νέες γενιές τον πλούτο του παρελθόντος.

Therion - Time Shall Tell (1990)

 Πόσες μπάντες και καλλιτέχνες ξεκίνησαν στο μονοπάτι του death metal και στην πορεία παρέκκλιναν της πορείας τους. Είτε γιατί εξελίχθηκαν μουσικά και το death δεν τους εξέφραζε πλέον, είτε γιατί διαπίστωσαν πως δεν πρόκειται να βγει χρήμα με τις καφρίλες, είτε και για τα δύο. 

Εκείνη την εποχή είναι ξεκάθαρο πως τα παλικάρια από τη Στοκχόλμη ήθελαν να παίξουν deathιές. Οι πούστηδες ξεκινούν με τη λέξη death σε δύο από τα τέσσερα τραγούδια τους στο EP, πόσο άλλο πιο ξεκάθαρο να γίνει...

Το παρελθόν κι οι ρίζες ιστορικών συγκροτημάτων όπως οι Therion είναι πάντα το ζητούμενο για τους οπαδούς. Το πρώτο EP που κυκλοφόρησαν το '90 είναι αντιπροσωπευτικό του μουσικού πλούτου που υπήρχε στο μυαλό του τότε έφηβου Christofer Johnsson. Έμπειροι μύστες μπορούν να διακρίνουν το όραμα του νεαρού Σουηδού. Πίσω από το αβυσσαλέο death, τον μπουκωμένο ήχο του Time Shall Tell και τον στιχουργικό νιχιλισμό, θα αναδυθεί βαθιά φιλοσοφία, αγάπη για την απόκοσμη μυθολογία, τις σκοτεινές τέχνες και τις άγνωστες πτυχές του σύμπαντος.

Όλα δένουν όμορφα  στην ποιοτική εφηβική κάφρικη εκδοχή του Θηρίου.

Amon Amarth - Deceiver of the Gods (2013)

 Βρισκόμουν σε επαγγελματικό ταξίδι στη Γερμανία, στην αγαπημένη μου Καρλσρούη και Σάββατο πρωί είχα βγει στη γύρα για να μαστουρώσω από τις μυρωδιές των Badische Backstub φούρνων της πόλης. Αφού σαβούριασα δυνατές ποσότητες laugenbrötchen  σάντουιτς κι ήπια ένα λίτρο καφέ, η φάση ήταν δισκότσαρκα.

Είχε κυκλοφορήσει το Book of Souls των Maiden, οπότε ήταν προφανές για το τι στόχευα. Μπούκαρα στο Saturn (φάση σαν τα Public), κατάστημα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα πλησίαζα. Τέτοιου είδους επιχειρήσεις που γαμάνε τα παραδοσιακά δισκάδικα, δεν θέλω να τις ενισχύω ακόμη κι αν γνωρίζω πως πολλές φορές μπορώ να βρω τίτλους σε καλές προσφορές. Ο συνδυασμός όμως laugenbrötchen και καφεΐνης είχε αρχίσει να χτυπάει καμπανάκια στο σώμα μου και τα Saturn διαθέτουν τουαλέτα.

Χέσιμο, καινούργιο Maiden σε limited edition και το μάτι μου πέφτει πάνω στo Amon Amarth box set του άλμπουμ Deceiver of the Gods.

Έπειτα από το πολύ καλό (ομολογουμένως) Twilight of the Thunder God και την εμπορική στροφή που είχε πάρει το συγκρότημα, είχα αποφασίσει να σταματήσω να τους ακολουθώ δισκογραφικά. Αγαπάω το αμιγές viking metal παρελθόν τους, αλλά η Sabatonοποίηση τους ήταν εμφανής και κάπως με ξένιζε. Καλά κάνουν, φράγκα βγάζουν, οι φανς τραβάνε κουπί κι η Valhalla τους ανήκει.

Ότι απόφαση κι αν είχα πάρει, το box set με κοίταζε με περισσότερο δέλεαρ κι από τις γυμνές εργαζόμενες στους γνωστούς δρόμους (if you know, you know) της πόλης. Κι αν και ποτέ δεν ενέδωσα στις γυμνές, στους Amon Amarth είπα "δε γαμιέται, πάμε ένα ακόμη άλμπουμ".

Το μετάνιωσα; Όχι. Το Deceiver of the Gods είναι αξιοπρεπέστατο, κρύβει πολλές καλές στιγμές για όσους γουστάρουν μοντέρνους Amarth (το ομότιτλο, το Father Of The Wolf, το Coming Of The Tide) κι έχει και δυνατή guest συμμετοχή Messiah Marcolin στο φοβερό Hel. Cheesy μελωδικό death metal με viking στιχουργική σε cringe επίπεδα.

Αξιόλογο και το συνοδευτικό CD Under the Influence με τέσσερα original κομμάτια, εμπνευσμένα από Motorhead, Priest, Sabbath και AC/DC. Έξυπνη ιδέα και κλάσεις ανώτερο από τις παρόμοιες A.I πίπες που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο.

Death - Individual Thought Patterns (1993)

 Τα extreme genres του metal δεν είναι για κάθε μέρα. Τα αγαπάμε γιατί δίνουν ένα diversity στην αγαπημένη μας μουσική αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ κάποιον να ακούει καθημερινά μόνο καφρίλες αγνοώντας το κλασσικό heavy και τα παιδιά του hard rock. Ο θανατηφόρος βόθρος και το απύθμενο σκοτάδι θέλουν τις κατάλληλες στιγμές τους για να απογειώσουν την εμπειρία.

Εκτός κι αν είσαι οι Death ή οι Bolt Thrower. Βάλε σε μόνιμη λούπα να παίζει το Individual Thought Patterns και νοιώσε με Trapped In A Corner (γαμάει), Mentally Blind (υπεργαμάει), Destiny (εξωπραγματικό γαμήσι), Out Of Touch (θεϊκό γαμήσι), The Philosopher (γαμάει ότι ακούτε).

Τεχνικό progressive metal στα καλύτερά του, από μία μουσική ιδιοφυία πλαισιωμένη με υπερπαικταράδες.

Ideas that fall under shadows of theories that stand tall

Thoughts that grow narrow upon being verbally released

Your mind is not your own

Annihilator - Ten Years in Hell (2006)

 Κάθε συγκρότημα οφείλει στο κλείσιμο της πρώτης δεκαετίας τους να κυκλοφορήσει ένα οπτικοακουστικό rockumentary, ντοκουμέντο για το τι στον πούτσο έκαναν στα δέκα χρόνια ύπαρξης. 

Οι Annihilator στα δέκα χρόνια παρουσίας στη παγκόσμια metal σκηνή, από το πρώτο τους demo Pantasmagoria το 1986 μέχρι και το full length Refresh the Demon, γαμήσαν το σύμπαν με τις αλμπουμάρες που κυκλοφόρησαν και το σεμινάριο κιθάρας που δίδαξε ο Jeff Waters στον κάθε μουρόχαβλο.

Ten Years in Hell κι η ιστορία της Alice συνεχίζεται έως και σήμερα. 

Long live Annihilator, may their reign last forever!

Manowar - Secrets of Steel (1993)

 Ένα box set που ορίζει την πραγματική ουσία των Manowar. Κι ας δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία κασετίνα με δύο επανακυκλοφορίες και μία βιντεοκασέτα με ένα 15λεπτο μίνι rockumentary.

Επειδή όμως οι true warriors βλέπουν παραπέρα από το μαζικό illusion των σύγχρονων μάγων, το Secrets of Steel είναι διαρκής αποκάλυψη.

Ο ίδιος ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, Secrets of Steel, το ένα και μοναδικό κομμάτι που έγραψαν ποτέ με direct αναφορά στο Riddle of Steel, κεντρικό concept της ζωής και φιλοσοφίας του Κιμμέριου Conan. Μία φιλοσοφία που οι Manowar ανέδειξαν για δεκαετίες, καλύπτοντας όλες τις πτυχές, τις ένδοξές στιγμές και σφάλματα που υποπίπτουν ακόμη κι οι πιο τρανοί. 

Η κασετίνα, περιέχει τα Into Glory Ride και Hail to England. Δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα. Οι δύο κεντρικοί πυλώνες της Manowar υπόστασης. Σκοτεινός doom ήχος και επικό μεγαλείο σε έναν σκληρό και βάναυσο κόσμο.

Ένα VHS με 15 λεπτά μεγαλείου. Από μία μπάντα που έχει κυκλοφορήσει ένα σκασμό χορταστικά DVD. Η βιντεογραφική βάρβαρη παράνοια ξεκινάει από αυτό εδώ το box set. Η αποκάλυψη του μυστικού του ατσαλιού ανοίγει τις πύλες της κολάσεως στην γήινη διάσταση.

Η εικαστική δουλειά του Ken Landgraf είναι ότι πιο Manowar έχει δημιουργηθεί ποτέ. Απουσία του Faceless Manowarrior, ένας αρχαίος τύμβος στα βάθη του Darfar που κρύβει πανίσχυρα artifacts και αδιανόητους κινδύνους για το νου και την ψυχή.

Operation: Mindcrime - The Key (2015)

 Αυτό το βινύλιο το αγόρασα για έναν και μόνο σκοπό. Ήθελα να συλλέξω τις υπογραφές των original Queensrÿche μελών και να δημιουργήσω το απόλυτο relic υπογεγραμμένων δίσκων. Γενικότερα δεν κυνηγάω υπογραφές, στα παπάρια μου κιόλας, αλλά εδώ υπήρχε ένα concept. Μετά τις κυκλοφορίες Kings and Thieves και Frequency Unknown των ντεμέκ Queensrÿche, με την fuck you γροθιά στο εξώφυλλο και το όλο ξεκατίνιασμα των μελών, ψοφούσα για δράμα σκηνικό.

Σε συναυλία που έδωσαν οι Operation: Mindcrime στο Δουβλίνο, παρουσιάζοντας το Mindcrime (ε τι θα παίξουν), μπήκα στη διαδικασία με το βινύλιο παραμάσχαλα για το signature session με τον Tate. Βέβαια, ο καράφλας πήρε το gatefold το άνοιξε κι έριξε τζίφρα στην εσωτερική φωτογραφία της μπάντας. Εγώ προσπάθησα να του πω να υπογράψει το εξώφυλλο, συγκεκριμένα χαμηλά στον μπεσκέ του τυπά που απεικονίζεται, αλλά μέσα στον πανικό που γινόταν στο μικρό venue, με έγραψε στα αρχίδια του.

Το quest συνεχίζεται, θέλω Jackson, Wilton, DeGarmo και Rockenfield, το οποίο απαιτεί κόπο από μεριά μου και διάθεση για χιούμορ από μεριά τους.

Παρεμπιπτόντως, το The Key είναι πολύ καλό άλμπουμ. Καμία σχέση με Queensrÿche υλικό, ίσως για αυτό.

Nocturnal Rites - The 8th Sin (2007)

 Δεν μπορώ να πω πως είμαι φαν της ονοματοδοσίας σε άλμπουμ με βάση τον αριθμό κυκλοφορίας. Το βρίσκω ολίγον τι τεμπέλικο. The 8th Sin, οκ τα καταλάβαμε έχετε βγάλει οκτώ άλμπουμ, είστε γαμάτοι. Βάλτε λίγο τη φαντασία να δουλέψει κι ονομάστε το ... ας πούμε Symphony of the Thunder Phoenix. 

Ακόμη κι οι τεράστιοι Rage που ονόμασαν το 21ο τους άλμπουμ με με το προφανές όνομα 21, τουλάχιστον έκαναν σύνδεση με το παιχνίδι black jack κι έπαιξαν σωστή μπαλίτσα. Που να ξέρουν από τέτοια οι Nocturnal Rites, αυτοί μόνο να παράγουν γαμάτο power metal ξέρουν.

Η αλήθεια είναι πως η αντικατάσταση του Anders Zackrisson με τον Jonny Lindqvist δεν λειτούργησε ιδεατά. Φωνάρες κι οι δύο, αλλά ο Zackrisson έδινε ένα immortality στους τρομερούς power ύμνους του παρελθόντος. Ο Lindqvist είναι λίγο πιο by the book τραγουδιστής. Πάρε λίγο γρέζι, λίγες ψιλές, μπόλικο commitment κι είμαστε έτοιμοι. 

Αυτά και με αυτά, η φθίνουσα πορεία των Rites μας έφθασε στο όγδοο αμάρτημα με ένα (θα μπορούσε να πει κάποιος διεκπαιρεωτικό) άλμπουμ που προσωπικά δεν το βρίσκω τόσο κακό όσο η διαδικτυακή κοινότητα που σιχτιρίζει (bring the old Nocturnal Rites back). Σίγουρα δεν έχει τις στιγμές που προκαλούν ανατριχίλα των τριών πρώτων άλμπουμ, αλλά δεν είναι και σκουπίδι. Έχει αρκετές καλές στιγμές όπως το Tell Me, το Call Out to the World, το Not like You και τη συναισθηματική μπαλάντα Me.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι Rites δεν κυκλοφόρησαν ποτέ τα τρία πρώτα άλμπουμ κι όλα ξεκίνησαν από το Afterlife, θα τους χαρακτηρίζαμε ένα δυνατό power metal συγκρότημα που κρατάει τη σημαία ψηλά σε μία εποχή που το ιδίωμα αργοπέθαινε. Επειδή όμως ζούμε σε αυτό το γαμημένο σύμπαν κι η αναπόφευκτη σύγκριση με τις στιγμές απόλυτης δόξας θα είναι εκεί να μας μαγαρίζει τις στιγμές που θέλουμε (και δεν μπορούμε) να απολαύσουμε όπως του αρμόζει, άλμπουμ σαν το The 8th Sin.

Virgin Steele - Seven Devils Moonshine (2018)

 Υπάρχει η ανεπιβεβαίωτη ιστορία, γνωστή ως Nocturnal Confinement Experiment. Άνθρωποι που είχαν απαχθεί από μυστηριακή οργάνωση που διεξάγει παράνομα πειράματα, είχαν φυλακιστεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κι εξαναγκασθεί να ακούν σε λούπα το Legacy of the Dark Lands των Blind Guardian, το Beloved Antichrist των Therion και το Ghost Harvest - Vintage I: Black Wine for Mourning των Virgin Steele.

Η αποστολή τους ήταν να αποφασίσουν ομόφωνα πιο άλμπουμ είναι περισσότερο σκατά. Αλλά ουδείς μπορούσε να εκφράσει την παραμικρή άποψη. Αυτό που τους είχε ζητηθεί ήταν αδιανόητο, να ξεχωρίσουν τα σκατά από τα απόσκατα.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, η ψυχολογική και σωματική τους κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται. Άρχισαν να χάνουν το λογικό τους, να αυτοτραυματίζονται, να φωνάζουν, να σκίζουν τη σάρκα τους, και τελικά έγιναν βίαιοι και επικίνδυνοι. Η ιστορία καταλήγει με αποκαλυπτικές σκηνές που σοκάρουν και φιλοσοφικές αναφορές για τη φύση της ανθρώπινης συνείδησης και την ανάγκη για καλή μουσική.

Kotipelto - Waiting for the Dawn (2002)

 Επειδή δεν έφθαναν τα φράγκα που βγάζει με τους Στρατόσαυρους, ο Κοτιπέλτος είπε να ξεκινήσει και τη σόλο καριέρα. Στο πρώτο του άλμπουμ, προκειμένου να μην καταλήξει Stratovarius β' διαλογής, μάζεψε παικταράδες της σκηνής ώστε να βγει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ο Romeo από Symphony X, ο Härkin από Sonata Arctica, ο Grapow από Helloween (καλά αυτός, όπου βρει χώνεται) κι ο Kainulainen από τους HIM (για love metal πινελιές). 

Συνήθως αυτά τα project δεν είναι για χόρταση, εκτός κι αν είσαι ο Dickinson. Κι όντως το άλμπουμ είναι ικανοποιητικά καλό, έχει λάβει επάξια τη θέση του στο europower metal πάνθεον της δισκοθήκης μου. Βέβαια εύκολα μπορεί κάποιος χαχόλος να το χαρακτηρίσει Stratovarius κλώνο κι όχι άδικα. Από τη στιγμή που τραγουδάει μία τόσο χαρακτηριστική φωνή, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Όχι ότι έγινε καμία προσπάθεια για συνθετική διαφοροποίηση, η φάση ήταν "μάγκες τη συνταγή την ξέρουμε, πάμε να δώσουμε στον κόσμο αυτό που περιμένει".

Θυμάμαι να απολαμβάνω μαγεμένος το άλμπουμ και να ονειρεύομαι τη μελλοντική μου σύζυγο, ακούγοντας την συγκινητική μπαλάντα Beauty Has Come

She comes to me in my dream, More beautiful than I’ve ever seen

And whispers words of love and hope into my ear

I don’t want her to go away

She tells me she would like to stay, As I see her wipe away a lonely tear

AC/DC - Ballbreaker (1995)

 

To Ballbreaker έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου λόγω του ότι συνοδεύεται από Marvel εικαστικής αισθητική. Αδιαμφησβήτητή δισκάρα με αθάνατους ύμνους όπως το The Furor και Whiskey on the Rocks, αλλά έπρεπε κάποια στιγμή η μπάντα να αποκτήσει και την κόμικ αισθητική που της αρμόζει.

Συγκροτήματα σαν τους KISS, τους AC/DC, τους Led Zeppelin, larger than life, comic book heroes της μουσικής σκηνής. Και ποιος καλύτερος από το πνευματικό παιδί του τεράστιου Stan Lee να δημιουργήσει τα χάρτινα άβαταρ των κομματιών τους.

White Mass - White Mass (1995)

 Κουβαλάω στην πλάτη μου τρεις δεκαετίες βιωματικής ενασχόλησης με την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία. Από μικρό παιδί σε αυτόν τον χώρο, έζησα άπειρες ώρες θρησκευτικής κατάνυξης, θεολογικής μελέτης, έντονης εκκλησιαστικής δραστηριότητας εντός κι εκτός ναού κι ανέλιξης στον εσωτερικό κύκλο μίας υπερδραστήριας ενορίας.

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω αποκοπεί από αυτόν τον χώρο, έχοντας εξαντλήσει κάθε ανοχή στον οχετό αξιών που προωθεί αυτός ο χώρος, στα χείριστης ποιότητας άτομα που αναγκαζόμουν να συναναστραφώ και τον τεράστιο χρόνο που κατανάλωσα άσκοπα για μία μούφα "αλήθεια" που διαιωνίζεται από τους εκάστοτε ηλίθιους κάθε γενιάς.

Πάντοτε ήθελα να σταχυολογήσω τα συμπεράσματα που έβγαλα μέσα από ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου που θα ήθελα να μην είχα αναγνώσει ποτέ (καθόλου τυχαία η επιλογή του ρήματος).

- Όποιος διαθέσει μερικές ώρες να αναλύσει το ορθόδοξο δόγμα με καθαρό μυαλό, θα διαπιστώσει πως είναι γεμάτο πίπες, πάσχει από ηθικούς φραγμούς και σε πολλές περιπτώσεις δεν βγάζει κάποιο νόημα. Δεν είναι υπέρλογο, δεν κρύβει συμπαντικές αλήθειες, μία κακογραμμένη ιστοριούλα για αμόρφωτους ηλίθιους που ποτέ δεν θα μπουν στη διαδικασία ανάλυσης των "νοημάτων" της αγίας γραφής, είτε γιατί δεν μπορούν (είπαμε, ηλίθιοι), είτε γιατί δεν τολμούν (χέστες). 

- Κι αυτοί οι ηλίθιοι είναι που διαιωνίζουν αυτόν το κοινωνικό καρκίνωμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών ορθόδοξων δεν έχουν καμία ουσιαστική επαφή με το χώρο. Δεν συμμετέχουν στη λειτουργική ζωή, ανάθεμα κι αν έχουν ιδέα τι ακολουθίες υπάρχουν και πόσο χρόνο θα έπρεπε να σπαταλούν σε δαύτες αν όντως θέλουν να φέρουν τον τίτλο του χριστιανού. Δεν ακολουθούν τους υποτιθέμενους ιερούς κανόνες (οι περισσότεροι που συνάντησα στον χώρο είναι καθημερινοί καριόληδες με το μίσος να περισσεύει), δεν έχουν ίχνος αγάπης, συμπόνοιας ή διάθεση να συγχωρέσουν (μόνο για να συγχωρεθούν οι ίδιοι). Χρησιμοποιούν τον τίτλο του χριστιανού, μόνο όταν είναι να ενταχθούν στη μάζα δηλώνοντας περήφανα κάτι με το οποίο δεν έχουν καμία σχέση.

- Η οργανωμένη θρησκεία είναι μία τεράστια μπίζνα, διόλου τυχαίο πως η θρησκευτική συνεισφορά ήταν/είναι/και θα είναι χρήματα. Παγκάρια, δίσκοι, δωρεές, συνεισφορές, οικονομική ενίσχυση, τα πάντα στον χριστιανισμό καταλήγουν στο "βάλε το χέρι στην τσέπη". Πριν ακόμη η θεωρία του καπιταλισμού πάρει σάρκα κι οστά, ο χριστιανισμός είχε εφεύρει μεθόδους εισροής μαζικού χρήματος που θα ζήλευε κάθε επιχειρηματίας.

- Δεν είναι τυχαίο πως στους κόλπους της εκκλησία είναι έντονο το φαινόμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων από ιερείς. Όλοι το γνωρίζουν, ακόμη κι οι βλαμμένοι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτό το χώρο, αλλά για κάποιον αδιανόητο λόγο γράφουν στα αρχίδια και στο μουνί τους το τραγικό ενδεχόμενο να κακοποιηθεί το βλαστάρι τους από έναν βρωμιάρη μουσακλά. Συμβίωσα και γνώρισα τέτοια σκουπίδια, ναρκισσιστικά ρασοφόρα τομάρια που εκμεταλλεύτηκαν απόλυτα την τυφλή εξουσία μαζικού ελέγχου που είχαν πάνω στο ποιμνιό τους. Έζησα χειραφέτηση και ψυχολογική κακοποίηση (τη σεξουαλική τη γλύτωσα λόγω συγκυρίας) και μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως το concept του ιερέα, δηλαδή ανθρώπινος εκπρόσωπος του θείου, είναι γαμημένο λάθος. Ουδείς άνθρωπος θα έπρεπε να λαμβάνει αυτή την ιδιότητα, αναπόφευκτα θα την εκμεταλλευτεί και θα την καταχραστεί.

- Τα κυριότερα όπλα της θρησκείας είναι ο φόβος κι η εξομολόγηση. Φόβος για υπαρκτά κι ανύπαρκτα πράγματα, τρόμος για τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίας, ατελείωτες τύψεις, απομόνωση, κατάθλιψη και θυμός. Κι έρχεται η εξομολόγηση για να λάβεις "άφεση αμαρτιών". Επί της ουσίας, η εξομολόγηση είναι το υποκατάστατο της ψυχοθεραπείας σε έναν αστοιχείωτο μαυροντυμένο τύπο που δεν μπορεί να παράσχει καμία μορφή βοήθειας κι ανετά μπορεί να εκμεταλλευτεί κακόβουλα την πλήρη εμπιστοσύνη που λαμβάνει εκείνη τη στιγμή.

- Η θρησκευτική κατάνυξη είναι το μοναδικό πράγμα που έχει στηθεί κι εξελιχθεί σωστά. Όσο κι αν απεχθάνομαι αυτόν τον χώρο, πρέπει να ομολογήσω πως υπάρχουν στιγμές στις ιερές ακολουθίες, που γαμούν και δέρνουν. Σε αντίθεση με τους καθολικούς, οι ορθόδοξοι κράτησαν την μαυρίλα και το μυστήριο που πρέπει να διέπει μία θρησκευτική τελετουργία. Φαντάζομαι κάποιες αιρέσεις ή ακόμη κι οι σατανιστές το κάνουν ακόμη καλύτερα, αλλά εμείς είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι. 

Προσδοκίες για τέτοια προσημείωση κατάνυξης σε heavy metal επίπεδο, περίμενα να ακούσω όταν αντίκρυσα το όνομα της μπάντας (White Mass) που βαφτίζει και το άλμπουμ τους. Αμερικάνικο χριστιανικό heavy metal που θα δημιουργεί την απαιτούμενη μυσταγωγία για να έρθουμε σε επαφή με το θείο.

Καμία σχέση όμως, καλοπαιγμένο Queensrÿchικό progressive metal που δεν με χάλασε καθόλου (αν και μία μικρή απογοήτευση λόγω της παραπάνω προσδοκίας). 

Ας μείνουμε μακριά από το ορθόδοξο χριστιανικό μίσος και την σκατοψυχιά, ας προστατέψουμε τις αθώες ψυχές από τα βρωμερά χέρια ανθρώπων που η θέση τους είναι στο χώμα και ας ακούμε μπόλικη όμορφη μουσική σαν εκείνη των White Mass.

Queensrÿche - Condition Hüman (2015)

 Οι Queensrÿche ανήκουν στις θρυλικές μπάντες που διαμόρφωσαν ολόκληρα genres κι έχουν metal άλμπουμ ογκόλιθους στον κατάλογό τους. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό, ακόμη κι εκείνοι που δεν την παλεύουν με τις "ψηλές" του Tate, δεν αναγνωρίζουν την ιδιοφυία του DeGarmo και δεν γουστάρουν την βαριά στιχουργική κοινωνικοπολιτική ανάλυση.

Επίσης κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το απίστευτο σερί αποτυχίας που ακολούθησε το Hear in the Now Frontier μέχρι να φθάσουμε στο (δεύτερο) "διαζύγιο". Οι Αμερικάνοι (είμασταν κάποτε θρύλοι του US Power), ομοίαζαν με τον Shaquille O'Neil όταν εκτελούσε ελεύθερες βολές στους τελικούς με τους Magic. Πριν ακόμη φύγει η μπάλα από τα χέρια του ήξερες πως θα αστοχήσει. Έτσι κι οι Queensrÿche, ανακοίνωναν καινούργιο άλμπουμ κι η φάση ήταν "πάμε την επόμενη μαλακία".

Κι εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα. Έχει ξεφορτωθεί όλο το κακό Juju από το συγκρότημα (λέγε με καράφλα), οι Whilton/Jackson/Rockenfield κρατούν γερά, έχουν αντικαταστήσει τους μεγάλους σταρ με άξιους παίκτες της σκηνής, κάνεις επανεκκίνηση της μπάντας ή συνεχίζεις με διαφορετικό όνομα.

Η ιστορία απέδειξε πως ακολούθησαν την πρώτη επιλογή, έχοντας το μαξιλαράκι πως θα δώσουν καλύτερο υλικό από τις μαζικές κακογουστιές που μας τάιζαν για παραπάνω από μία δεκαετία. Θα γίνει η (αναμενόμη) στροφή στις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, safe καταστάσεις, τίποτε που να δώσει αφορμή για κράξιμο αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αγγίξουν καν το μεγαλείο του Mindcrime, του Rage ή του Warning (θες DeGarmo και Tate για αυτά).

Το Condition Hüman ακολουθεί απόλυτα αυτές τις συνθήκες. Μετά το (αρκετά) καλό Queensrÿche, που φρόντισαν να το κρατήσουν στα 35 λεπτά για το σκατό είχε φθάσει στην κάλτσα, έχουμε το πιο "αυτόματος πιλότος" άλμπουμ της μπάντας. Όλα by the book, ιδανικό για οπαδούς του ήχου που θα εκτιμήσουν αρκετές καλές Queensrÿche στιγμές στα τραγούδια, αλλά στο τέλος δεν θα μείνουν πολλά πράγματα. Φέραν και το κοριτσάκι από το Images and Words στο εξώφυλλο, έβαλαν και τα umlaut στο Human και πάμε να πάρουμε την λευκή ισοπαλία να περάσουμε στον επόμενο γύρο.