Twisted Sister - A Twisted Christmas (2006)

 Ημέρες εορτών, χαράς, οικογενειακής θαλπωρής και αισιοδοξία για το νέο έτος που έρχεται.

Οι Twisted Sister κι ο Heddigan όπως κάθε χρόνο, μοιράζουν χαρμόσυνες ευχές για υγεία, πρόοδο, μακροημέρευση και κάθε αληθινή ευτυχία. 

Ακόμη και στους καθυστερημένους που μέσα στη χρονιά σπίλωσαν το όνομα του Heddigan, εγκάρδιες ευχές μέσα από όλη μου την ψυχή και σε εσάς, όλα να βαίνουν καλά στη ζωή σας και γίνετε λίγο καλύτεροι άνθρωποι ρε παλιοπαπάρες, έλεος να πούμε μην αρχίσω να βρίζω σπίτια... 

Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα!

Warlord - From the Ashes to the Archives (2024)

 Με δεδομένο πως το ρεύμα της σκληρής μουσικής ξεκίνησε στα 60s/70s είναι λογικό πως η προηγούμενη και τωρινή δεκαετία που διανύουμε να είναι μπολιασμένη με θανάτους αγαπημένων καλλιτεχνών που όρισαν ολόκληρα είδη, πιονεροί στο heavy metal universe. Απλά μαθηματικά με δεδομένο το μέσο ανθρώπινο προσδόκιμο ζωής.

Απώλειες είχαμε στα 90s και στα 00s με συνέπεια η μπάντα να μην συνεχίζει την ύπαρξή της, χωρίς να βρίσκεται στη ζωή ο ιδρυτής και κομβικό μέλος της. O Dio πέθανε κι η ιστορία της μπάντας ολοκληρώθηκε. Ο Appice με τον Campbell έφτιαξαν τους Last in Line (αφού πρώτα έγιναν τα ρεζιλίκια με τα ολογράμματα), δεν ξέρω αν κανείς ασχολήθηκε κανείς με δαύτους κι ότι άλμπουμ κυκλοφόρησαν (εγώ όχι), είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Στους Warlord όμως η φάση παίχθηκε αλλιώς. Ο Τσάμης μας άφησε ετούτον τον κόσμο το 2021, ας αναπαύεται η ψυχή του στα Ηλύσια Πεδία, ο Zonder όμως επαναδραστηριοποίησε τη μπάντα λίγα χρόνια αργότερα. Γνωστό τοις πάσι πως η ψυχή, σώμα και πνοή των Warlord ήταν ο Τσάμης. Οπότε η ανακοίνωση επανέναρξης του συγκροτήματος έφερε ως κεντρικό συνειρμό των γνωστό άσμα των Pink Floyd (αυτό που στην αρχή ακούγονται τα γκλίνκι γκλίνκι των ταμειακών μηχανών). Ειδικά όταν συζητάμε για πλήρη συνέχεια των Warlod κι όχι live tribute φάση.

Κατανοώ την πλευρά των οπαδών που έσπευσαν να σιχτιρίσουν την νεκρανάσταση των Warlord, η οποία αγανάχτηση έφερε πολλά διαδικτυακά λεκτικά πουλστρούκια (ψοφάω για τέτοια). Από την άλλη δεν νομίζω πως καλλιτέχνες του επιπέδου Mark Zonder καταχρώνται την τέχνη στο βωμό του χρήματος. Στην τελική μιλάμε για τους Warlord όχι για τους The Doors. Ιστορική μεν μπανταρα περιορισμένου βεληνεκούς δε, με φανατικούς οριοθετημένους οπαδούς. Πόσα χρήματα να βγουν από τις συνεχόμενες συλλογές ή ακόμη κι από ανολοκλήρωτες ιδέες του παρελθόντος που δεν πρόλαβε ο μακαρίτης να παραδώσει στον κόσμο;

Προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα, το γεγονός πως ακολουθώ ένα συγκρότημα, έχω επενδύσει χρόνο και χρήματα, δεν με κάνει αυτόματα και 'μέλος της μπάντας'. Δεν ξέρω πως την έχουν δει κάποιοι. Μπορεί να έχω μία γνώμη, να την εκφράσω δημόσια, αλλά ο καλλιτέχνης θα με γράψει στα παπάρια του, θα ακολουθήσει αυτό που λέει η καρδιά του και πολύ καλά θα κάνει. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα της νέας σύνθεσης των Warlord αποτυπωθεί στα metal χρονικά και θα κριθεί ανάλογα. 

Στην τελική εγώ γουστάρω να ακούσω για πολλοστή φορά το War in Heaven κι απειροστή φορά το Deliver us from Evil, από ολόκληρη τη σύνοδο των Damien Kings με την Vidonne πρόεδρο της επιτροπής. Τι ζόρι τραβάει ο κάθε ψωλοκοπάνας να γκρινιάζει (να μη σταματήσει όμως η γκρίνια γιατί είπαμε, ψοφάω εγώ για τέτοια).

Varathron - Patriarchs of Evil (2018)

 Το γεγονός πως κάποιοι πατούν τα 50 χρόνια κι η καλλιτεχνική τους περσόνα περιλαμβάνει αμφίεση unholy monk της εκκλησίας του σατανά και διατηρούν το ψευδώνυμο Necroabyssious, τους οφείλουμε full respect, all hails κι οικονομική συνεισφορά στα καλούδια που έχει να προσφέρει η μπάντα.

Οι Varathron, πρωτεργάτες του τεράστιας Greek Black Metal σκηνής, ωριμάζουν σαν το γλυκό κρασί εξερευνώντας την απύθμενη άβυσσο που έχει η σκοτεινή πλευρά να προσφέρει. Τα άλμπουμ γίνονται ολοένα και καλύτερα, θελκτικά, ευλογημένα από τον ίδιο τον Ουροβόρο Όφις κι οι Πατριάρχες του Κακού είναι ένα υπέροχο δείγμα σαγηνευτικής ανίερης τέχνης.

Ιδανικό συνοδευτικό για ολονύχτια session Call of Cthulhu TCG (η πρώτη έκδοση που γαμάει), στη συνέχεια λουσιφεριανό summoning κι ότι προκύψει ...

Our ancestors - in his name

The stygian forces - in his name

The undead - in his name

The mighty legion - in his name

Hyborian Steel - An Age Undreamt of... (2009)

 Επιτέλους, οπαδικό true metal πλήρως αφιερωμένο στον ιερό κόσμο της Υβοριανής εποχής. 

Come with us back in time! Between the times when the oceans drank Atlantis and the rise of the Sons of Aryas, in the dark centuries when Aquilonia was the mightiest of nations and the destiny of a man was decided by the strength of his right arm... Come with us, and behold the power of Hyborian Steel!

Φουλ Κιμεριανή κάβλα, για όσους ακόμη λιώνουν το Age of Conan (και το Conan Exiles γαμάει και δέρνει). Κάθε κομμάτι έχει γραφτεί κι αποδοθεί έπειτα από πολλαπλές επικλήσεις στον Κρομ (ο οποίος τους έγραψε στα αρχίδια του), εκτεταμένη ανάγνωση στην Howard λογοτεχνία και στα κόμικ του Roy Thomas, λιώσιμο στο γυμναστήριο σε bench press, deadlifts, squats, barbell curls και αχαλίνωτο σεξ με Zamorians μιλφάρες cosplayers.

Oι 500 πιστοί ακόλουθοι του Βάρβαρου κραδαίνουμε τα broadswords κι ενώνουμε τις φωνές μας στο Cimmerian Warcry του Howie Roberts. Κόβω τον πούτσο μου και τηγανίζω το ψάρι από την ανάποδη, ότι αυτό είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και δεν τον λένε έτσι τον τύπο. Απόδοση μεγαλείου στον τεράστιο Robert E. Howard.

Απόλυτα ερωτευμένος με όλα τα κομμάτια του άλμπουμ ξεχωριστά, αλλά το αργόσυρτο μυστηριακό έπος Behind the Mirror ξεχωρίζει. Άξιοι φωτοδότες της Manilla Road μυσταγωγίας και τον Cirith Ungol αξιών.

Εξίσου συναρπαστικά και τα πιο "βάρβαρα" Cimmerian και Hyborian Steel, διασκευάρα στο Heavy Load, Heavy Metal Heaven κι εξαιρετικό κλείσιμο με κλασσική μέταλ διλογία, Bringer of Chaos και το ομότιτλο (το οποίο γαμάει περισσότερο κι από τον ίδιον τον Conan όταν βρεθεί με Τουρανές ιερόδουλες)

Τέτοια άλμπουμ έχουν δώσει νόημα στον όρο true Metal, μας υπενθυμίζουν πως η μουσική δεν είναι απλά ένα μέσο κερδοφορίας, είναι ιερή τέχνη ακόμη κι όταν πρόκειται για ύμνους σε έναν κόσμο άγριας ομορφιάς και βαρβαρότητας.

Symfonia - In Paradisum (2011)

 Αγαπάμε και στηρίζουμε τέτοιες κυκλοφορίες για όλους τους λάθους λόγους. Μαζεύονται οι X-Mas All Stars του europower metal, φτιάχνουν μπάντα για να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ (σπάνια θα παίξει δεύτερο).

Timo Tolkki στην κιθάρα και σύνθεση, ο χρόνια συμπαίκτης του Kainulainen στο μπάσο, ο Sonata Arctica Mikko Härkin στα πλήκτρα, ο κολοκύθας Uli Kusch στα τύμπανα κι ο αείμνηστος Andre Matos στο μικρόφωνο. Τι μπορεί να πάει στραβά; (τα πάντα...)

Το εξώφυλλο προδιαθέτει για επική τυρίλα, gay metal και τα μυαλά στα κάγκελα. Όχι ότι μας χαλάνε τέτοια πράγματα, η μισή CDοθήκη μου είναι γεμάτη με στρουμφομέταλ.

Το εναρκτήριο Field of Avalon είναι πολύ τυπικό "βαράμε δικασιές μέχρι θανάτου" power, όχι κι η καλύτερη επιλογή να ανοίξεις το δίσκο. Στο Come by The Hills τα πράγματα καλυτερεύουν, αλλά η σωστή τίμια κομματάρα έρχεται με το Santiago. Ο Tolkki γαμεί και δέρνει στην κιθάρα, χώνει επιθετικές ριφάρες, ο Matos παίζει jogo bonito με τον μπουχέσα ενώ οι άλλοι τρεις κρατούν τίμιο ρυθμό και βάση για να ξεδιπλώσουν ταλέντο οι συναδελφοί τους.

Πώρωση το άλμπουμ ως τώρα, σκάει στα καπάκια η προβλέψιμη μπαλάντα Alayna, η οποία είναι και έξι λεπτά (κουβάδες τα δάκρυα...)

Κι ακολουθεί το 'Stratovarius' σκέλος. Εμ τι, τσάμπα τον κοτσάραμε τον κρίνο στο logo... Χώνουμε κομμάτια που είχαν ξεμείνει στο συρτάρι, όχι άσχημα αλλά πραγματικά τίποτε το ιδιαίτερο. Forevermore και το πιο ενδιαφέρον σημείο του είναι το σολάρισμα του Timo. Αντίθετα στην φολκίζουσα powerιά, Pilgrim Road ακόμη και το σόλο είναι κοινότυπο. 

Έπεται το ομότιτλο εννιάλεπτο In Paradisum. Σαν σωστό και τίμιο έπος που σέβεται τον εαυτό του, θα ανοίξει με heavenly χωροδίες (που απλά λένε oh oh oh...), o Andre Matos αμφιταλαντεύεται μεταξύ slow tempo λυρισμού και ξεσπάσματα, τα οποία αγαπήσαμε στους Angra. Το κομμάτι απλά γαμάει, υπάρχει πολύ Angra vibe, με πολλαπλά σκέλη για να δώσει χαρακτήρα, μέχρι και λυπημένα παιδάκια που μονολογούν επιστρατεύτηκαν για να λυγίσουν κι οι πιο σκληροί καριόληδες.

Το άλμπουμ θα μπορούσε να κλείσει σε αυτό το σημείο κι ο στόχος θα είχε επιτευχθεί. Αλλά πάρε τιποτένιες ακροατή που δεν εκτιμάς την ομορφιά του ευρωπαϊκού power metal τρία ακόμη κομμάτια. Rhapsody in Black για να στρώσεις χαρακτήρα, I Walk in Neon (τίποτε το ιδιαίτερο) και για κλείσιμο το αινιγματικό Don't Let Me Go.

Ιδιαίτερη αναφορά στο booklet το οποίο ανοίγεις να διαβάσεις τους στίχους, οι οποίοι είναι γραμμένοι σε font size 4 και μία γαμωγραμματοσειρά που η πρώτη οπτική εντύπωση είναι πως πρόκειται για Αραβική γλώσσα. Ο τσάκαλος που επιμελήθηκε το booklet θεώρησε πως το λευκό χρώμα για τα γράμματα θα ταιριάξει απόλυτα με τα φωτεινά χρώματα των εικόνων στο background. Είναι από τις σπάνιες φορές που δεν ξεκοκάλισα τα κείμενα του booklet, στίχους, credits και λοιπά.

Όπως και να έχει το πράγμα, Timo Tolkki ζούμε στους Stratovarius να σε ξαναδούμε...

AC/DC - Rock or Bust (2014)

 O Malcom Young εκτός μπάντας, με το να δίνει τον άνισο αγώνα απέναντι στην εγκεφαλική νόσο της άνοιας, πριν την τραγική κατάληξη λίγα χρόνια αργότερα. Ίσως ήταν το σωστό timing η μπάντα να ολοκληρώσει την θρυλική της πορεία. Ο ιθύνων νους των AC/DC είχε αποσυρθεί αλλά the show must go on. 

Με τον ανιψιό Stevie να κρατάει πλέον την ρυθμική, μπαίνουμε στην τελευταία εποχή των 'ρευμάτων'. Οι κυκλοφορίες δεν σταματούν, με αφετηρία το Rock or Bust, οι ζωντανές εμφανίσεις κρατούν καλά (και γαμάνε), θα παίξει και λίγο δράμα με τον Brian Johnson, θα κρατήσει μικρόφωνο μέχρι κι ο Axl Rose.

Κι όσο κι αν οι καλλιτέχνες έρχονται και φεύγουν από τούτο τον μάταιο κόσμο, η μουσική παραμένει αθάνατη και καθιστά αυτό τον κόσμο λιγότερο μάταιο. Και το ερώτημα είναι, αξίζει το Rock or Bust ή είναι αναμασήματα του παρελθόντος όπως λένε οι κακές γλώσσες; 

Η αλήθεια είναι πως και τα 11 κομμάτια, έχουν πολλαπλά σημεία που φέρνουν συνειρμούς από προηγούμενες δουλειές. Αλλά για AC/DC μιλάμε, είναι ο κανόνας που ορίζει την ίδια την μπάντα. Θέλω να πιστεύω πως τα αδέλφια Young ανακάλυψαν έναν τρόπο να αντιλαμβάνονται κυκλικά τον χρόνο κι όχι γραμμικά οπότε η μουσική τους αποτελεί μία συλλογική ολότητα δίχως να προηγείται ή να έπεται το οτιδήποτε. Αυτό θα εξηγούσε πολλά.

Θα εξηγούσε και το λόγο που ύμνοι σαν το Rock or Bust, Dogs of War, Baptism By Fire... κ.τ.λ, φέρουν μία απόλυτη φρεσκάδα και πώρωση στο μυαλό του εκάστοτε AC/DC fan που έχει λιώσει τη δισκογραφία τους κι επιμένει να στηρίζει και γουστάρει κάθε καινούργια κυκλοφορία παράγει αυτή η ροκ μηχανή. Όσες απώλειες κι αν υπάρξουν μέχρι να έρθει το οριστικό τέλος οι AC/DC θα πράττουν αυτό που κάνουν σωστά εδώ και δεκαετίες. 

We Turn the amps on high, the crowd hit the sky, we play it fast and loose because this night we burn a fuse ...

Rotting Christ - Non Serviam (1994)

 Αυτός δεν είναι απλά μία ακόμη Rotting Christ δισκάρα, είναι δήλωση, είναι στάση ζωής. 

Non Serviam ρε μουνιά. Δεν υπηρετούμε θεούς (ειδικά σε αυτούς που επινόησαν κάτι ξυπόλητοι αστοιχείωτοι κατσαπλιάδες πριν από κάτι χιλιετείες). Τους έχουμε χεσμένους, αυτούς και τους ακολουθούς τους που η μονιμη στάση τους είναι "στα τέσσερα". Και στην απίθανη περίπτωση encounter με ανώτερη ύπαρξη, θα τον αντιμετωπίσω τον καριόλη τον supernatural, στα ίσια. Με sanity check και τις πιθανότητες στο D100 εναντίον μου. 

Nost I'm the Glory, The symbol of Lory, Bring me the crystal, Universe I'm your lord now

Non Serviam λέμε ρε κουφάλες. Δεν υπηρετούμε βασιλιάδες, το πολίτευμα που οραματίζονται τιποτένια γλοιώδη ανθρωπάκια. Επειδή γεννήθηκε ο μαλάκας, πρωτότοκος από τον προηγούμενο μαλάκα, πρέπει να τον έχω να με διαφεντεύει. Πόσα κιλά μαλακίας περιέχουν τα κούφια κεφάλια όσων βρίσκουν την προηγούμενη πρόταση λογική. 

Decisions have taken, Stars turn to dark, The chains are tighter, Slaves turn to blind

Non Serviam για όσα καθίκια δεν το έχουν πάρει ακόμη πρέφα. Δεν υπηρετούμε καπιτάλες, τελειωμένα πρεζόνια του χρήματος. Πάντοτε θα υπάρχουν τα ανθρώπινα σκουπίδια που είναι έτοιμα να ξεπουλήσουν την ίδια τους την ψυχή για την μηδαμινή εύνοιά σας, αλλά θα υπάρχουμε κι εμείς που με αργούς ρυθμούς σφυρηλατούμε την κοινωνία προς την σωστή κατεύθυνσή. Μέρα με την μέρα χάνεται τη γη κάτω από τα πόδια σας, οι υπηρέτες σας αφανίζονται από την αυτοκαταστροφική βλακεία τους, το λάβαρο της νίκης φέρει τα σκοτεινά χρώματα των Rotting Christ, κι ο ύμνος της γράφτηκε το σωτήριο έτος 1994.

Emotion - Burning wooden icons, Menial man - In the candleshadow

Notorious King - Unblessed & Isolated, Open his wings, Lord himself

Non Serviam

Accept - A Tribute to Vol. I (1999)/Vol. II (2001)

 Υπήρχε μία εποχή που τα tribute άλμπουμ είχαν νόημα, αξία και φοβερή ποιότητα (κι ήταν και πανάκριβα τα γαμημένα).

To διπλό tribute στους Accept από συγκροτήματα επιπέδου Champions League είναι ένα από αυτά, όπως και το Holy Dio (όπου ο Hansi Kürsch απέδειξε με την ερμηνεία του στο Don't Talk To Strangers ότι στέκεται άνετα δίπλα στον μακαρίτη τον κοντό).

Grave Digger - The Dark of the Sun (1997)

 Πριν ακόμη χωθώ στο Greek Grave Digger fan club και νοιώσω την σαγηνευτική παρουσία του Reaper στη ζωή μου, ήμουν ένας απλός ταπεινός ακροατής της μπάντας που όρισε το τευτονικό heavy metal. Η χαρακτηριστική φωνάρα του Boltendahl είχε εντυπωθεί στη συνείδησή μου από την πρώτη επαφή.

Κι εκεί είναι που μαθαίνω από έναν άκυρο της παρέας μου, ότι οι Grave Digger έχουν διασκευάσει Παπακωνσταντίνου. Σιγά μην παίξουν και στο φεστιβάλ της Κ.Ν.Ε, το θεώρησα μεγάλη παπάτζα, από εκείνες που κυκλοφορούσαν με το κιλό εκείνη την εποχή. Πριν την εποχή του internet, το μεταλλικό ράδιο-αρβύλα έπαιζε σε όλες τις συχνότητες στα βραχέα, μεσαία και μακρά.

Έλα όμως που κάποια στιγμή ήρθε η επιβεβαίωση κι όντως οι Grave Digger έχουν διασκευάσει το Hellas του Wassilli Papagkonstantinou σε live εκτέλεση. Και το κυκλοφόρησαν στο EP που ακολούθησε το υπερέπος Tunes of War. 

Με σκληρή δουλειά και οικονομική αφαίμαξη του τοπικού καταστήματος χριστιανοπωλείου, μάζεψα τους απαραίτητους οβολούς. Με περίσσεια γκάβλα και δύο αλλαξιές βρακιά για το δρόμο, ώθησα για τη Metal Era που για κάποιον περίεργο λόγο είχε κολλήσει στο μυαλό μου ότι θα το είχαν διαθέσιμο το πολυπόθητο EP. 

Έφθασα στο μαγαζί, διέκοψα τον Mutilator από το αέναο Magic the Gathering (τόσα Dark Banishing spells ούτε στην Κάισσα δεν έχουν παιχτεί), άρχισα να τον πρήζω για το The Dark of the Sun. Και ναι, υπήρχε στο κατάστημα, σε CD και picture disk βινύλλιο. Συσκευή να παίζω βινύλλια, τότε δεν είχα (με το ζόρι είχα CD player), οπότε η αγορά του CD ήταν μονόδρομος. Έλα όμως που το Hellas περιλαμβανόταν μόνο στο βινύλιο, το οποίο ήταν και πανάκριβο για τα δεδομένα μου. Όχι ρε Gun Records, μη με γαμάς έτσι... ποιος αγόραζε βινύλλια στα 90s, όλοι με τα CD είμασταν... Λύπη, απογοήτευση, μαρασμός, συναισθήματα χειρότερα κι από τη στιγμή που έχεις ξοδέψει όλο το mana για ένα θανατηφόρο Fireball για να σου γαμήσει την ψυχολογία ένα ξεγυρισμένο counter spell.

Αγόρασα το CD, περισσότερο ως μία κίνηση παρηγοριάς, να αφήσω και τον Mutilator να συνεχίσει το παιχνίδι του, και πήρα τον δρόμο της επιστροφής για να απολαύσω την φάλτσα αγριοφωνάρα του Chris και να καβλώσω ξανά με τις αθάνατες κομματάρες των νεκροθαφτών.

Achelous - Northern Winds (2021)

 

Armor of the Gods

Champions of War

Hammering the Gates of Valhalla

Eternal Flames of Battle

Legions of Iron and Steel

Oaths Forged in Blood

Unbroken Spirits of Thunder

Sovereigns of the Battlefield

Judas Priest - Metal Works '73-'93 (1993)

 Το απόλυτο Priest compilation, πριν την Rιpper εποχή (την αγαπάμε κι αυτή). Όλοι οι χρυσοί ύμνοι της απόλυτης metal μπαντάρας, με τον καράφλα να γαμάει με τη φωνάρα του (φάτε την πούτσα του, κάθε μορφής ομοφοβικά σκουπίδια, eat him alive λέμε!), ο Κ.Κ (έχοντας ακόμη σώας τα φρένας) με τον Tipton να κεντάνε ατσαλένιο εργόχειρο, τον Ian Hill να ορίζει τον όγκο του σύμπαντος και θεοί και δαίμονες να ακολουθούν τον ρυθμό του Holland.

Με υπέροχη εξωφυλλάρα του Mark Wilkinson, στην οποία ο Painkiller παίζει φάπες με το Hellion, παρουσία του Sentinel κι πολλών άλλων εικαστικών αναφορών στα άλμπουμ της χρυσής εποχής.

Powerwolf - Call of the Wild (2021)/Missa Cantorem II (2022)

 Κάποια στιγμή πρέπει να λάβει τέλος η παράνοια που έχω με τη φωνή του Hansi Kürsch. Πάω και ξεψαχνίζω ότι guestαριλίκι κάνει και γεμίζω τη CDοηθήκη μου με κυκλοφορίες που δεν είχα σκοπό να αγοράσω. Προφανώς το έχουν πάρει χαμπάρι οι δισκογραφικές και εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα την άσβεστη BlindGuardianική αγάπη που έχουμε μερικοί.

Το Missa Cantorem II είναι η theatrical εκδοχή του άλμπουμ Call of the Wild των Powerwolf. Υπάρχει σεβασμός για τους Λυκανθρώπους, έχουν δώσει κάποια ποιοτικά Eurovision metal  άλμπουμ, αλλά δεν είχα κανέναν γκαϊλέ να συνεχίσω να τους ακολουθώ στον δισκογραφικό τους οργασμό. Φάση Sabaton που από ένα σημείο και μετά η μανιέρα τους δεν έχει να δώσει τίποτε που να αξίζει. Οπαδός δεν υπήρξα ποτέ, αλλά έπεσε το μάτι μου στη εν λόγω συμμετοχή, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ.

Το double cd πακέτο λειτούργησε εξαιρετικά. Θα απολαύσω το νέο Powerwolf άλμπουμ και μετά θα το ξανακούσω για να συγκρίνω με τους καλεσμένους. Και τι καλεσμένοι, μεταξύ άλλων η φωνάρα από τους Majestica, ο μαλάκας από τους Warkings, ο άλλος από τους Korpiklaani, o Levermann από τους Orden Ogan (θα σέβεστε) κι ο δεύτερος God Bard, Hansi (ο πρώτος είναι ο Tom Bombadil).

Δέκατο άλμπουμ λοιπόν κι οι προσδοκίες είναι χαμηλότερες κι από εκείνες του Άρη στο Μίλκο καπ. Κι όσο κι αν ο συμπαθής κιτρινόμαυρος θεός του πολέμου πασχίζει για μία ιστορική πρόκριση απέναντι σε ποδοσφαιρικά καφενεία και τουριστικά γραφεία, οι Powerwolf έδωσαν τίμιο υλικό στους μαλλιαρούς οπαδούς τους.

Σε αντίθεση με τους συναγωνιστές Sabaton που από ένα σημείο και μετά κυκλοφορούν τη μία μαλακία μετά την άλλη, ακόμη και το παρωχημένο υπερπομπώδες metal των Powerwolf βρίσκει όμορφες διόδους στον εγκέφαλο του ακροατή. Το Faster than the Flame είναι δυνατό κομμάτι και σωστή επιλογή για να ανοίξει ένα άλμπουμ. Dancing with the Dead επίσης δίνει κάποιο πόνο (δεν το λες και critical strike, αλλά κάποια τίμια hit points αφαιρούνται). Υπάρχει και μπαλάντα που δεν φέρνει χασμουρητά, Alive or Undead, ιδανικός ύμνος για να παίζει στο τελείωμα ενός επικού session Werewolve the Apocalypse (World of Darkness ρε μουνιά!).

Αγαπημένο κομμάτι το Blood for Blood με τις φολκ πινελιές που δένουν άψογα στο κομμάτι. Δυνατός ύμνος και το ομότιτλο, το οποίο ο Kürsch το ανεβάζει σε πολλαπλά επίπεδα γαματοσύνης, στο Missa Cantorem II.

Η Napalm Records έριξε το τυράκι, εγώ το χάπατο έπεσα (ακόμη μία φορά) με τα μούτρα στην παγίδα. Παγιδευμένος, εγκλωβισμένος δεκαετίες τώρα στο power metal παραμύθι, χαρούμενος κι ολοκληρωμένος με ένα γλυκό λάθος που δεν θα πεθάνει ποτέ.

Rage - Afterlifelines (2024)

 Συζητούσα με έναν σαχλαμπούχλα φίλο μου για μπάλα, μουσική και βιντεοπαιχνίδια (τι άλλο να πούμε; για γκόμενες που δεν έχουμε;). Κι η συζήτηση γύρισε στα top 5 προσωπικά αγαπημένα μας συγκροτήματα. Οι Rage είναι σαφώς ένα από αυτά με τα ατελείωτα άλμπουμ τους να έχουν ιδιαίτερη θέση στη συλλογή μου. Ο φίλος μου όμως δεν τους είχε αγγίξει ως τότε (που πάω και τους βρίσκω τέτοιους μαλάκες;). Με δεδομένο πως οι Rage έχουν κυκλοφορήσει 800 άλμπουμ, ήθελε να του προτείνω από που να ξεκινήσει.

Εύλογο το ερώτημα αλλά πολύ δύσκολη απάντηση. Η λογική κατ’ εμέ απάντηση είναι "ξεκινάς από το Prayers of Steel των Avenger και συνεχίζεις με τη σειρά". Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, από μία ηλικία και μετά δύσκολα 'ανοίγεσαι' εξονυχιστικά σε μία μπάντα με 40 χρόνια πλούσια ιστορίας.

Οι Rage έχουν περάσει διάφορες μουσικές φάσεις με πολλαπλά line-ups που δημιούργησαν ευδιάκριτες περιόδους. Ξεκινώντας αμιγώς ως speed/power ως Avenger, έδωσαν απίστευτο πόνο στο ιδίωμα με σερί δισκάρες μέχρι το Reflections of a Shadow. Κατά καιρούς (είναι ρευστή απόφαση) το προσωπικού μου αγαπημένο είναι το Reign of Fear, αλλά πρότεινα στον παπάρα το φίλο μου να ακούσει το Secrets in a Weird World.

Από το φανταστικό Trapped! κι έπειτα χτίζουν έναν ήχο περισσότερο heavy κι η περίοδος ευρύτερης καταξίωσης, ξεκινάει. Οι τρεις καλύτεροι δίσκοι τους (όποιος διαφωνεί τον γράφω στα μέζεα μου), εμπεριέχονται σε αυτή την περίοδο. Trapped!, The Missing Link, Black in Mind να κονταροκτυπιούνται για το στέμμα. Και το End of All Days να παίζει τον ρόλο του ΠΑΟΚ, αλλά ο Θρύλος είναι το Black in Mind.

Ξεκάθαρη είναι κι η εποχή που έφεραν τα βιολοντσέλα στη σκηνή κι εγένετο Lingua Mortis. Μία εποχή που θα κάνει πολλά reprises στην μετέπειτα καριέρα τους. Νομίζω πως το original Lingua Mortis, ακόμη κι αν πρόκειται για διασκευές υπαρχόντων κομματιών, είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό/καλύτερο του εγχειρήματος, οπότε φρόντισα ο συνομιλητής να ξεβουλώσει τα αυτιά του και να αφεθεί στην μαγεία των συμφωνικών Rage.

Έπειτα έχουμε την Smolski εποχή (με Terrana ή χωρίς). Ο ραλίστας με τον χοντρό έκαναν παπάδες και μέχρι το 21 έδωσαν τεράστιο μουσικό πλούτο στην Rage δισκογραφία. Το Soundchaser περικλείει ολόκληρη την γοητεία της θαυματουργής τριάδας.

Ότι θα ακολουθήσει είναι η τελική εποχή με την οποία θα τερματίσει κάποια στιγμή η μπάντα (έχουμε καιρό ακόμη). Με άξονα στα τύμπανα τον Βασίλη Lucky Μανιατόπουλο κι έντονη συνθετική ανανέωση, η αρμάδα του Wagner σαρώνει παρά τα τόσα χρόνια παρουσίας. Κι οι αθεόφοβοι πούστηδες δεν μασάνε για διπλή υπερδισκάρα που σφραγίζει την παρουσία τους στα ύστερα χρόνια. 

Afterlifelines κι ο Soundchaser φέρνει το post-apocalyptic σενάριο μία ώρα νωρίτερα.

Magnum - II (1979)

 Υποτιμημένο διαμάντι των τεράστιων Magnum που το εκτιμούν dreamers σαν εμένα (κοινώς μουρόχαβλοι που θα φθάσουν 60 χρονών κι ακόμη θα συγκλονίζονται με Elfquest, Dragonstrike, Bard's Tale Trilogy, Runequest και Middle-Earth RPG).

Great adventure, Claim your lonely years

Great adventure, Save your only tears

Theatre of Tragedy - Closure: Live (2001)

 Αυτή τη μαλακία πρέπει να την τσίμπησα από το Rock City σε προσφορά φάση "CD με 2 ευρώ". 

Τρέφω ένα σεβασμό στους Theater of Tragedy κι εκτιμώ την Liv Kristine εποχή τους, αλλά το να ρεμιξάρουν και να παρουσιάζουν ζωντανά τα κομμάτια τους σε μία ηλεκτρονικομπιτάτες εκδοχές... enough is enough που λένε κι οι Rage.

Το πόσο κιτσαριό κυκλοφορία είναι τούτη φαίνεται και στο booklet, με τις άθλια κουνημένες φωτογραφίες από το live. Τι διάολο σκεφτόταν ο φωτογράφος, ότι η ηλεκτρονική μουσική έχει θαμπωμένες, γαμημένα κουνημένες, σκατοφωτογραφίες, Bauhaus αισθητική κι έτσι …

Mace 'n' Chain - Among Ancient Pillars (2023)

 Γουστάρω τη φάση με τις οπαδικές κυκλοφορίες από ανθρώπους που ζουν σε μία μέταλ διάσταση. Ο καραφλομουσάκλας David Nilsson ιδρυτικό μέλος των deathάδων Feral έφερε στη ζωή ένα ακόμη τέκνο, το χεβιμεταλάκι Mace 'n' Chain. Ο Nilson παίζει όλες τις κιθάρες, βάζει φωνή και τύμπανα φαντάζομαι ο C-3PO. Κλασσική one man band που στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχει μπόλικη αγάπη για το προτζεκτ δίχως εμπορικές σκοπιμότητες.

Το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι ένα tribute σε κάποιον κλασσικό ήχο. Δεν θα είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία κανενός αλλά θα βγει οπαδική κάβλα κι αυτό είναι το ζητούμενο. Για αυτό και τους στηρίζουμε, είναι απαραίτητες τέτοια 'μουσικά statements'. Αγαπάμε ακατέργαστο επικό χέβι μέταλ, maces, αλυσίδες και morning stars με 1D8 piercing damage.

Με μία αποστειρωμένη αντικειμενική ματιά, το άλμπουμ είναι μέτριο. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα καλές ιδέες στη σύνθεση, ο Σουηδός Δαβίδ δεν το έχει με τη φωνή (δεν ξέρω τι κάνει στα βόθρικα), υπάρχει ένας μονοκόμματος ήχος που ψιλοκουράζει. 

Αλλά στα παπάρια μας, βάζεις να παίζουν το Labyrinthian Black και το (κατά την άποψή μου καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ) Upon the Anvil Formed, και βγαίνει από τα ηχεία όλη αυτή η γκάνβλα που αναφέρω παραπάνω (θέλουν καθάρισμα μετά τα ηχεία). Αυτό μου αρκεί...

The winding halls in stygian shroud, spread out for me

It’s too late, there’s no way back, through the labyrinthian black

Jag Panzer - Thane to the Throne (2000)

 Η σύζυγός μου είναι καλλιεργημένο άτομο, όχι σαν κι εμένα τον άξεστο που ακόμη παίζω με φιγούρες σούπερ ηρώων και χτυπιέμαι με τη μουσική κάτι άπλυτων μαλλιάδων. Ψαγμένες νυχτερινές εξόδους σε θέατρο τις κανονίζει εκείνη, εγώ να την πάω σε κάνα καταγώγι να δούμε κάνα live tribute στους Destruction ή σε κατεστραμμένο pub quiz με θέμα hardcore sci-fi ταινίες (σε καταγώγι κι αυτό).

Έτσι ένα ωραίο απόγευμα Σαββάτου, πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας (εγώ έβαλα ότι είχα πρόχειρο) και πήγαμε σε κεντρικό θέατρο του Δουβλίνου να παρακολουθήσουμε Σαίξπηρ. Αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας, κυρίως γιατί το όνομά του είναι συνθετικό δύο πανέμορφων λέξεων. Σεξ και πυρ, ότι πρέπει να ακολουθεί μετά από μία θεατρική έξοδο. Σεξ στο κρεβάτι κι ύστερα πυρ με LAN party και Quake.

Η παράσταση ήταν ο Macbeth, όμορφα πράγματα. Μαγεία, φόνοι, σκοτεινή βόρεια Ευρώπη, heavy metal κατάσταση.

Ο Μάκμπεθ, ένας γενναίος στρατηγός του βασιλιά Δανκάν της Σκοτίας, συναντά τρεις μάγισσες μετά από μια νικηφόρα μάχη. Στην θεατρική παράσταση που παραβρέθηκα, οι μάγισσες ήταν τέρμα creepy, βγαλμένες από black metal video clip. Οι μάγισσες του προφητεύουν ότι θα γίνει Θάνος του Κόντορ και, τελικά, βασιλιάς. Ο Μάκμπεθ καταπίνει αμάσητη ολόκληρη την προφητεία, στέλνει μήνυμα στη μιλφάρα τη γυναίκα του να ετοιμάζεται να γίνει βασίλισσά αν κι ο ίδιος είναι λίγο χέστης.

Η Λαίδη Μάκμπεθ, φιλόδοξη και αποφασιστική, τον πείθει να δολοφονήσει τον βασιλιά Δανκάν ενώ εκείνος φιλοξενείται στο κάστρο τους. Στην ουσία αυτή κινεί τα νήματα γιατί γνωρίζει τι μουρόχαβλος είναι ο σύζυγός της.

Μετά τη δολοφονία, ο Μάκμπεθ ανεβαίνει στον θρόνο, αλλά βασανίζεται από ενοχές και φόβο. Για να διασφαλίσει τη θέση του, διατάζει κι άλλες δολοφονίες, ανάμεσά τους και του φίλου του Μπάνκο, επειδή οι μάγισσες είχαν προφητεύσει ότι οι απόγονοι του Μπάνκο θα γίνουν βασιλιάδες.

Καθώς ο Μάκμπεθ βυθίζεται στην παράνοια και την τυραννία, η Λαίδη Μάκμπεθ συντρίβεται από τις ενοχές και αυτοκτονεί. Ο Μάκμπεθ, μόνος και απελπισμένος, πολεμά εναντίον των δυνάμεων του Μακντάφ και του Μάλκολμ (γιου του Δανκάν). Στο τέλος, ο Μακντάφ τον σκοτώνει και ο Μάλκολμ ανεβαίνει στον θρόνο, αποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη.

Η παράσταση γάμησε, σε όλες της πράξεις γινόταν της πουτάνας, κι οι ερμηνείες ήταν καθηλωτικές. Με τη λήξη της παράστασης, χειροκροτούσαμε σαν τους μαλάκες για πόσα λεπτά.

Άξια επιλογή των Jag Panzer να κυκλοφορήσουν μία ακόμη επική δισκάρα για το εν λόγω αριστούργημα.

Nightstalker – Live at Technopolis Athens (2025)

 

Αν και βγάζω κάποια μπαφογούστα με τη μουσική των Nightstalker, δεν παίζει να δώσω φράγκο να αγοράσω ποτέ τη μουσική τους. Ειδικά όταν γνωρίζω πως κάθε τρεις και λίγο το Metal Hammer θα δώσει κάποιο live, κάποια συλλογή μέχρι να αρχίσουν σιγά σιγά να δίνουν και τα full length.