Iced Earth - Box of the Wicked (2010)

 

- Framing Armageddon (2007)

- Overture of the Wicked (2007)

- I Walk Among You (2008)

- The Crucible of Man (2008)

Ένα τόσο όμορφο πακέτο με τόσο χάλια περιεχόμενο. Δύο singles, δύο άλμπουμ κι ένα bonus CD, ένας legend κιθαρίστας/συνθέτης, δύο φωνάρες κι η μουσική απούσα. Τουλάχιστον η ποιοτική μουσική. Δεν πήγε τίποτε σωστά εκείνη την περίοδο και τα Framing Armageddon/Crucible of Man είναι όνειδος στην ένδοξη ιστορία της παγωμένης γης.

Καταρχάς, ποτέ δεν μου άρεσε το story, ούτε καν στο Something Wicked This Way Comes. Ο Set Abominae που θα επαναφέρει την κυριαρχία των Setians πάνω στη Γη και θα καταστρέψει τους ανθρώπους κι όλοι θα γίνουμε μούμιες και ένα πολύπλοκο βαρετό χιλειοειπωμένο σενάριο. Είμαι υπέρ των στιχουργών που γίνονται μυθοπλάστες, αλλά εδώ ο Schaffer το πήγαινε για ταινία και του βγήκε (κακό) μουσικό άλμπουμ.

Κι είναι κρίμα, όταν έχεις μια τέτοια metal φωνή δίπλα σου, να του γράφεις τέτοιες προχειρότητες. To Framing Armageddon έχει 19 tracks (μαζί με πρελούδια/ιντερλούδια/λουλούδια) και πλην το Ten Thousand Strong και το The Clouding, το υπόλοιπο υλικό μου προκαλεί λύπη που φέρει το όνομα Iced Earth. Ήθελα να ήξερα ο παραγωγός δεν είχε μία άποψη να τους αποτρέψει να μπουν τέτοια αδιάφορα κομμάτια στο δίσκο. Θα μπορούσε, αλλά παραγωγή έκανε ο ίδιος ο Jon, οπότε Tim Owens ξεκίνα τις ανούσιες κραυγές με φθηνά εφέ καταιγίδας να παίζουν στο background (ο μισός δίσκος είναι αυτό το πράγμα).

Αλλά το συγγραφικό ταλέντο του Schaffer είναι ακόμη παρών. Το Ten Thousand Strong είναι classic Iced Earth, κομματάρα απίστευτη, πρέπει να παίζει σε κάθε live set. Δεν είναι απλά ότι καλύτερο έχει ο δίσκος αλλά ένα ακόμη έπος στον μακρύ κατάλογο της μπάντας. Το εννιάλεπτο Clouding από την άλλη χωρίζεται σε δύο μέρη. Στα πρώτα 4-5 λεπτά ακούς τον Owens να κλαψουρίζει σε ένα φεστιβάλ κακογουστιάς αλλά στα μισά που αρχίζει το heavy χώσιμο τα πάντα ανατρέπονται κι έχουμε γαμάτη metal μουσική κατάσταση. Είναι σαν ψυχολογικό τεστ στο οποίο πρέπει να κάνεις υπομονή για κάποια λεπτά και να υποφέρεις, ώστε να έρθει η κάθαρση κι η ευδαιμονία (που καταντήσαμε για να ακούσουμε λιγάκι καλούς Iced Earth).

Κι αφού πάτωσε το πρώτο μέρος της διλογίας, ο Schaffer επαναφέρει στον Mat Barlow (ναι, γιατί ο Owens έφταιγε που ήταν μάπα το άλμπουμ). Και συνεχίζει το αδύναμο song writing με το Crucible of Man (το Crucible του ακροατή καλύτερα). In my own humble opinion δύο κομμάτια την παλεύουν κάπως, το I Walk Alone και το Come What May, χωρίς να είναι και τίποτε Iced Earth διαμάντια. Το υπόλοιπο περνάει βασανιστικά αδιάφορο. Πιο πολύ φάση είχε το ότι ξαναείδαμε τον Barlow δίπλα στον Jon παρά ο ίδιος ο δίσκος. Μέχρι βέβαια να ξαναχωρίσουν για να επανανενωθούν πρόσφατα να πουν τα κάλαντα μήπως βγει κάνα φράγκο.

Κρίμα, γιατί το Box of the Wicked είναι πολύ ελκυστικό πακέτο, με τα δύο digipacks, τα singles κι ένα bonus CDάκι. Εξαιρετικό περιτυλιγμα με περιεχόμενο σκέτη απογοήτευση.